Ulica Poplińskich w Poznaniu

Ulica Poplińskich staje się interesującym przykładem poznańskiej architektury, ponieważ jest jedną z nielicznych w tym mieście, przy której w całości zachowały się przedogródki – niewielkie tereny zielone umiejscowione od strony frontów kamienic. To rozwiązanie było szczególnie popularne na przełomie XIX i XX wieku.

Rozplanowanie budynków przy tej ulicy uwzględniało znaczące ograniczenie rozmiarów oficyn, co przyczyniło się do obniżenia gęstości zabudowy w całym kwadracie. Ograniczona ornamentyka budynków również pokazuje, iż możemy dostrzegać tendencje reformujące w kierunku architektury modernistycznej, która zaczynała zyskiwać na znaczeniu. Warto zaznaczyć, że mieszkania w tych kamienicach były stosunkowo przestronne, posiadając od czterech do sześciu pokoi.

W jednym z budynków usytuowanym pod adresem nr 4 znajdowała się firma budowlana Artura Brandenburga, która po zakończeniu II wojny światowej przekształciła się w Spółdzielnię Pracy Postęp.

Na liście zabytków znalazły się kamienice oznaczone numerami: 1, 2, 3, 4, 5, 5a, 7, 8, 9, 10, 11, 12 oraz 12a, które powstały w latach 1900-1910. Dzięki ich zachowaniu, Ulica Poplińskich stanowi istotny element historycznej tkanki miasta.

Na całej długości ulicy wprowadzono ruch jednokierunkowy, który kieruje się w stronę ulicy Spychalskiego (wcześniej znanej jako ulica Chwiałkowskiego do roku 2017).