Ulica Ignacego Paderewskiego w Poznaniu

W czasach przed formalnym ustanowieniem lewobrzeżnego Poznania, w obrębie obecnej ulicy biegł trakt łączący osadę Świętego Marcina z osadą Świętego Gotarda i Ostrowem Tumskim. Szczególnie ciekawym elementem okolicy była XV-wieczna kamienica, która kiedyś tworzyła część zachodniej pierzei rynku, zlokalizowana przy obecnej osi ulicy.

Ulica powstała w wyniku złagodzenia zasad dotyczących urbanizacji. W 1838 roku magistrat poznański uzyskał nowe możliwości w zakresie rozbudowy i reorganizacji przestrzennej w obrębie murów fortecznych, co umożliwiło powstanie wygodnego połączenia z placem Wilhelmowskim (Wolności). Przed tym wydarzeniem mieszkańcy zmuszeni byli korzystać z dłuższej trasy, zazwyczaj kierując się przez ulice Wrocławską i Podgórną.

Ulica Ignacego Paderewskiego była pierwszą nowo wytyczoną ulicą miejską od 1815 roku, co przyczyniło się do nadania jej początkowej nazwy Nowa. Prace budowlane związane z jej powstaniem obejmowały nie tylko wyburzenie wspomnianej kamienicy rynkowej, ale także intensywne prace niwelacyjne. Teren został obniżony o nawet trzy metry w rejonie gmachu Muzeum Narodowego. Oprócz tego, w ramach prac zasypano fosę, wyburzono ogrody klasztorne oraz dwie linie murów miejskich.

Od 2006 roku, ulica Paderewskiego wzbogacona została o kontrapas dla rowerów, co czyni ją bardziej przyjazną dla cyklistów. Na ulicy znajdują się także postoje taksówek, co dodatkowo podnosi jej funkcjonalność i znaczenie w kontekście komunikacyjnym miasta.