Jerzy Dobrzycki (historyk nauki)

---

Informacje ogólne

Jerzy Dobrzycki był osobą o niezwykle bogatej działalności naukowej. W latach 1989–1995 pełnił rolę pierwszego dyrektora, będąc jednym z kluczowych twórców instytucji, której przewodził. Jego zaangażowanie w środowisko naukowe zaczęło się w 1983 roku, kiedy to dołączył do Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, gdzie w latach 1992–1995 piastował stanowisko sekretarza generalnego, a po 1995 roku został sekretarzem Wydziału III oraz członkiem Komisji Rewizyjnej.

Jerzy Dobrzycki był także wybranym członkiem prestiżowych organizacji międzynarodowych, takich jak Międzynarodowa Akademia Historii Nauki, Międzynarodowa Unia Historii i Filozofii Nauki oraz Międzynarodowa Unia Astronomiczna. Jego rola członka różnych komitetów redakcyjnych, w tym „Studi Galileani” oraz „Journal for the History of Astronomy”, miała istotne znaczenie w promowaniu polskich badań historycznych na arenie zachodnioeuropejskiej.

W ciągu wielu lat, od 1976 do 1997 roku, Dobrzycki prowadził wykłady dotyczące historii nauki w Instytucie Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Był aktywnym uczestnikiem licznych komitetów naukowych, takich jak Komitet Historii Nauki i Techniki oraz Komisja Neolatynistyczna Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej, a także członkiem rad naukowych Instytutu Historii Nauki, Archiwum i Muzeum Ziemi PAN. W 1968 roku, z okazji obchodów 500 rocznicy urodzin Mikołaja Kopernika, został członkiem Komitetu Przygotowawczego tejże uroczystości.

Jego praca oraz zasługi nie pozostały niezauważone, co przejawia się w licznych nagrodach i wyróżnieniach, które otrzymał. Wśród nich znalazły się nagrody Ministra Szkolnictwa Wyższego w 1953 roku, a także Krzyż Komandorski oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznawane w odpowiednio 2003 i 1983 roku. Inne istotne odznaczenia to Medal 25-lecia PAN (1985) oraz Odznaka honorowa „Za zasługi dla archiwistyki” (1995).

Życiorys

Jerzy Dobrzycki przyszedł na świat w Poznaniu, w rodzinie z tradycjami inteligenckimi. Jego ojciec, Stanisław Dobrzycki, był nie tylko filologiem, ale również uznawanym historykiem literatury polskiej. Po odejściu Stanisława, które miało miejsce 15 lipca 1931 roku, Marcjanna Dobrzycka, z domu Świerczewska, podjęła się ciężkiego zadania wychowania sześciorga dzieci. Pomimo trudności, cała jej rodzina wybrała na później karierę w nauce.

Każde z rodzeństwa Dobrzyckiego udało się na różne ścieżki akademickie:

• Stanisław junior, urodzony w 1905 roku we Fryburgu, zajął się matematyką i został profesorem na Politechnice w Lublinie,
• Maria, która urodziła się w 1906 roku, była romanistką i tłumaczką, znaną z przekładów prac z zakresu historii sztuki,
• Irena, urodzona w 1909 roku, zdobyła tytuł profesora anglistyki na Uniwersytecie Poznańskim, a w późniejszym okresie pełniła funkcję dziekana anglistyki na Uniwersytecie Warszawskim,
• Jan, który urodził się w 1917 roku, został profesorem chemii i specjalizował się w cukrownictwie, wykładając jednocześnie na Akademii Rolniczej oraz Politechnice Łódzkiej,
• Anna, najmłodsza, urodzona w 1920 roku, została historykiem sztuki i pracowała w poznańskim Muzeum Narodowym jako kurator Galerii Malarstwa Obcego.

Okres okupacji i pierwsze lata powojenne

W roku 1939 Jerzy Dobrzycki zakończył edukację w sześcioklasowej szkole powszechnej. Po wysiedleniu jego rodziny z Poznania w grudniu tego samego roku, jako część akcji oczyszczania, osiedlił się w Generalnym Gubernatorstwie, w Piotrkowie Trybunalskim. W latach od 1940 do 1945 roku pobierał nauki na tajnych kompletach gimnazjalnych oraz licealnych. Równolegle, od 1943 roku, podejmował pracę jako asystent w kancelarii notarialnej oraz w głównym zakładzie cukrowniczym w regionie.

W kwietniu 1945 roku, zdał egzamin maturalny eksternistycznie w I Państwowym Liceum im. M. Kopernika w Łodzi. Po tym wydarzeniu powrócił do Poznania, gdzie 1 czerwca rozpoczął studia z zakresu astronomii na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Poznańskiego, które ukończył 4 kwietnia 1951 roku, uzyskując tytuł magistra filozofii. Dyplom pod podpisami ówczesnego rektora Kazimierza Ajdukiewicza oraz dziekana Kazimierza Smulikowskiego zdobył w owym czasie.

Jeszcze w trakcie swojego kształcenia, w 1948 roku dołączył do zespołu Uniwersytetu, pracując w Obserwatorium Astronomicznym najpierw jako bibliotekarz, a z czasem, od 1 grudnia 1949 roku, jako młodszy asystent przy Katedrze Astronomii. Po uzyskaniu dyplomu, objął rolę aspiranta od 1 grudnia 1952 roku. Zgodnie z informacjami przekazanymi przez rektora Uniwersytetu Poznańskiego, Dobrzycki, jeszcze przed zdobyciem tytułu magistra, aktywnie uczestniczył w obserwacjach i pracach astronomicznych w ramach funkcji Obserwatorium.

W 1949 roku wspólnie z mgr. A. Kwiekiem odkrył nową planetoidę nazwaną Posnania, która została włączona do międzynarodowego katalogu małych planet. To osiągnięcie zaowocowało przyznaniem mu nagrody Ministra Szkolnictwa Wyższego w 1953 roku.

Podczas swojego pobytu w Poznaniu, Jerzy Dobrzycki nieustannie rozwijał swoje zainteresowania akademickie, przygotowując się do doktoratu poprzez liczne prace rachunkowe oraz obserwacyjne. Projektował i budował również aparaturę do rejestrowania pomiarów w astronomii. Był aktywnym członkiem Polskiego Towarzystwa Miłośników Astronomii, pełniąc funkcje w zarządzie poznańskiego koła towarzystwa.

Dobrzycki uczestniczył również w organizacji wystaw związanych z obiegiem w historiach związanych z astronomią, w tym Roku Kopernikowskiego w Poznaniu w 1953 roku. W 1955 roku ukończył również współpracę z Komitetem Historii Nauki i Techniki Polskiej Akademii Nauk i z Międzynarodową Unią Astronomiczną, dla której opracował bibliografię polskiej astronomii, zamieszczoną w „Bibliographie générale de l’astronomie 1881-1898”.

W 1955 roku poślubił Marię Jadwigę Staniewską, a w grudniu tego samego roku objął stanowisko adiunkta w Zakładzie Astronomii PAN. Razem z żoną przenieśli się do Astronomicznej Stacji Szerokościowej PAN w Borowcu, gdzie pełnili rolę obserwatorów. Maria Dobrzycka rozpoczęła pracę w Politechnice Warszawskiej, a później dołączyła do ich stacji.

W 1957 roku Jerzy Dobrzycki rozpoczął wizualne obserwacje sztucznych satelitów Ziemi i kontynuował przygotowywanie swojego doktoratu pod okiem profesora Józefa Witkowskiego. Witkowski uznawał jego zaangażowanie w obserwacje na teleskopie. Opinię tę potwierdził dr N. Stoyko z Obserwatorium Paryskiego, mówiąc: „Les resultats obtenus à Borowiec sont excellents”.

Zakład Historii Nauki i Techniki PAN w Warszawie (lata 60.)

Współpraca Jerzego Dobrzyckiego z Zakładem Historii Nauki i Techniki Polskiej Akademii Nauk rozpoczęła się w 1956 roku. Był to moment, w którym zbliżył się do profesora Aleksandra Birkenmajera, co stało się kluczowe w jego karierze. Dobrzycki mógł wykorzystać wcześniej opracowaną przez siebie bibliografię polskiej literatury astronomicznej z lat 1881–1898, co zaowocowało jego włączeniem do zespołu badaczy tworzących zbiorowe dzieło pod nazwą Historia astronomii w Polsce. Prace nad tym projektem trwały przez cały czas lat 60., a na publikację tomu pierwszego trzeba było czekać aż do połowy lat 70., natomiast tom drugi został wydany w 1983 roku.

Wzajemna współpraca z Birkenmajerem, uważanym za jednego z najwybitniejszych znawców dzieł Kopernika, przyniosła Dobrzyckiemu wiele korzyści. Birkenmajer dostrzegł potencjał młodego naukowca, który posiadał nie tylko solidną wiedzę w swojej dziedzinie, ale także doskonałe umiejętności językowe, w tym w angielskim, niemieckim, francuskim, łacinie oraz grece.

W 1960 roku Dobrzycki obronił doktorat na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, na podstawie pracy zgłębiającej „Badanie ruchu komety Holmesa” w kontekście Zbliżenia do Jowisza w latach 1906–1913. W dniu obrony, uchwała Rady Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii przyjęła go jednogłośnie.

Pomimo że jego doktorat koncentrował się na astronomii klasycznej, Dobrzycki w różnych pracach z zakresu historii astronomii wykazywał zainteresowanie zbliżeniem do badań realizowanych w warszawskim Zakładzie Historii Nauki i Techniki, kierowanym początkowo przez profesora Eugeniusza Rybkę, a de facto przez jego zastępcę, historyka docenta Jerzego Michalskiego. Rybka, specjalizujący się w fotometrii gwiazdowej, niechętnie opuścił Kraków, przez co Michalski odgrywał kluczową rolę.

W grudniu 1960 roku Dobrzycki złożył podanie o przeniesienie służbowe do Zakładu Historii Nauki i Techniki PAN w Warszawie, które otrzymał 18 maja 1961 roku. Jego wniosek został poparty przez Bogdana Suchodolskiego, kolejnego kierownika Zakładu. W piśmie skierowanym do Stefana Żółkiewskiego, sekretarza naukowego PAN, Suchodolski zapewnił o konieczności wzmocnienia studiów kopernikańskich, co miało także być powiązane z jego pozytywną oceną dotychczasowych dokonań Dobrzyckiego.

Już 1 czerwca 1961 roku Dobrzycki rozpoczął pracę w nowym zakładzie. Jako adiunkt, pracując pod przewodnictwem profesora Birkenmajera, prowadził badania nad astronomią średniowieczną oraz dziełem Kopernika, w tym nad krytycznymi edycjami pism astronomicznych i kontynuacją komentarza do dzieła De revolutionibus. Był także aktywny w organizacji obchodów 500-lecia urodzin Kopernika w 1973 roku, pełniąc rolę sekretarza Comité Nicolas Copernic, międzynarodowego komitetu założonego w 1965 roku przez Międzynarodową Unię Historii i Filozofii Nauki.

Równolegle pracował nad swoim dorobkiem habilitacyjnym. Kolokwium habilitacyjne miało miejsce na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie obronił rozprawę zatytułowaną Teoria precesji w astronomii średniowiecznej, uzyskując habilitację i tytuł docenta w zakresie historii astronomii, co zostało potwierdzone uchwałą Rady Wydziału 17 listopada 1965 roku. Dyplom, podpisany przez ówczesnego rektora, historyka Witolda Łukaszewicza, oraz dziekana, chemika Witolda Zacharewicza, stanowił potwierdzenie jego osiągnięć.

Współpraca Dobrzyckiego z Birkenmajerem trwała aż do jego śmierci w 1967 roku, a kilka lat później Dobrzycki zaprezentował krótką biografię profesora, podkreślając jego znaczenie dla historii nauki. W maju 1964 roku, jako przewodniczący Rady Naukowej, Birkenmajer oraz Suchodolski wnioskowali o przedłużenie kontraktu Dobrzyckiego na kolejne trzy lata. Warto również zaznaczyć, że w 1963 roku Dobrzycki był stypendystą École Pratique w Paryżu, co zaowocowało publikacjami w języku francuskim, w tym istotnym tekstem Galileusz a Polska.

W październiku 1969 roku Dobrzycki objął funkcję kierownika Zespołu Historii Nauk Matematyczno-Fizycznych i Chemicznych ZHNiT. Miał wówczas 42 lata. Pięć lat później, w 1974 roku, otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego oraz podjął pracę jako profesor Polskiej Akademii Nauk w ramach Zakładu Historii Nauki i Techniki.

Instytut Historii Nauki, Oświaty i Techniki PAN (lata 70.)

W 1974 roku połączenie ZHNiT z Pracownią Dziejów Oświaty PAN zaowocowało utworzeniem Zakładu Historii Nauki, Oświaty i Techniki. Profesor Jerzy Dobrzycki zyskał stanowisko zastępcy kierownika ds. naukowych, a kierownikiem nowo powstałej jednostki został profesor Józef Miąso. Na zastępcę ds. ogólnych mianowano dr. Stanisława Mauersberga, który wówczas był adiunktem w Pracowni Dziejów Oświaty.

Oprócz roli w zarządzaniu, Dobrzycki kierował także Pracownią Historii Nauk Ścisłych ZHNOiT. W 1977 roku Zakład został przekształcony w Instytut Historii Nauki, Oświaty i Techniki, a Dobrzycki otrzymał nową funkcję zastępcy dyrektora do spraw naukowych.

Na tworzenie Zakładu oraz późniejszego Instytutu miały wpływ liczne sprzyjające okoliczności lat 70. Panowała wówczas dynamiczna rozwój Polskiej Akademii Nauk, która odgrywała kluczową rolę jako wiodąca instytucja badawcza w kraju. Władze Akademii, dbając o pozytywny wizerunek Polski, przeznaczały znaczne środki na rozwój badań naukowych. Obchody roku kopernikowskiego dodatkowo zwiększyły prestiż badań związanych z Mikołajem Kopernikiem, co umożliwiło przedstawienie Polski jako nowoczesnego państwa, gotowego do współpracy międzynarodowej.

W 1974 roku, gdy Bogdan Suchodolski przeszedł na emeryturę, zakończył swoją działalność jako przewodniczący Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN oraz redaktor „Kwartalnika Pedagogicznego”. Był to istotny moment, który władze Akademii wykorzystały do scalenia ZHNiT i Pracowni Dziejów Oświaty. Dla profesora Dobrzyckiego lata 70. nie były jedynie czasem wyzwań, ale także okresem intensywnej twórczości.

W ramach jego działalności wydano trzy tome materiały kongresu kopernikańskiego w serii „Studia Copernicana”. W 1975 roku publikacja łacińskiego wydania „De revolutionibus” z komentarzami autorstwa Birkenmajera i Dobrzyckiego zyskała na znaczeniu. W tym samym roku w „Journal for the History of Astronomy” opublikował istotny artykuł dotyczący Commentariolus Kopernika, którego oryginalna kopia znajduje się w Aberdeen. Oprócz tego, pojawiły się prace popularyzujące temat Kopernika oraz astronomii przedkopernikańskiej, w tym stworzona we współpracy z Marianem Biskupem monografia „Kopernik – uczony i obywatel”. Publikacja ta, pierwotnie dostępna w języku polskim i angielskim, została wydana jeszcze trzykrotnie w Niemczech oraz w języku japońskim w 1973 roku, w ramach książki „Kopernik a współczesność”. W 1975 roku opublikowano również tom pierwszy „Historii astronomii w Polsce”, a w 1978 roku ukazała się krytyczna edycja angielska „De revolutionibus” Kopernika.

Ta ostatnia publikacja, uznawana za doskonałą pod względem edytorskim i naukowym przygotowania komentarzy, zdobyła bardzo wysokie uznanie w międzynarodowych środowiskach akademickich. Jej pozytywne recenzje wpłynęły na dalszy rozwój publikacji, a w 1978 roku książka została wydana jednocześnie w Londynie i USA, by następnie doczekać się wznowienia w 1992 roku. Obecnie jest to najbardziej rozpoznawalne anglojęzyczne wydanie dzieła Kopernika i cieszy się stałym zainteresowaniem wśród miłośników astronomii, będąc często cytowanym w licznych badaniach dotyczących nauk kopernikańskich.

Pod koniec lat 70. Dobrzycki objął ponadto funkcję zastępcy przewodniczącego Komitetu Historii Nauki i Techniki PAN, co świadczy o jego rosnącej roli w obszarze naukowym.

Instytut Historii Nauki PAN (lata 80. i 90.)

W czasie pierwszej „Solidarności” profesor Jerzy Dobrzycki aktywnie angażował się w działania związkowe. W 1980 roku zdecydował się zakończyć pełnienie funkcji zastępcy dyrektora Instytutu Historii Naukowei Techniki PAN, pozostawiając jedynie kierownictwo Zakładu Historii Nauk Ścisłych i Techniki. W czasie stanu wojennego był uczestnikiem strajku pracowników IHN PAN, który miał miejsce w Pałacu Staszica.

W tym trudnym okresie profesor przygotowywał także rozdziały poświęcone historii nauk ścisłych oraz przyrodniczych do kolejnego tomu Historii nauki polskiej, redagowanego przez Bogdana Suchodolskiego i Zofię Skubałę-Tokarską, który ostatecznie został wydany w 1987 roku. Jerzy Dobrzycki miał zaszczyt napisać wstęp do działu dotyczącego nauk matematyczno-fizycznych oraz fragment o historii polskiej astronomii w latach 1863–1918.

W tym samym roku ukazała się popularna edycja księgi pierwszej dzieła Mikołaja Kopernika, zatytułowanej „O obrotach”, starannie wydana przez Towarzystwo Naukowe w Toruniu, zredagowana przez Dobrzyckiego. W 1994 roku książka ta doczekała się wznowienia.

Koniec lat 80. przyniósł nową falę aktywności naukowej profesora. W tamtym czasie pojawiły się dwie istotne publikacje: jedna napisana wspólnie z Tadeuszem Bieńkowskim, zatytułowana „Kierunki rozwoju nauki”, oraz „Atlas nieba gwiaździstego: epoka J2000.0”, przygotowany razem z synem Adamem, który szybko zyskał popularność nie tylko w środowiskach astronomów, ale również wśród pasjonatów astronomii. Również w tym okresie opublikowano ważny artykuł w „Journal for the History of Astronomy”, który powstał we współpracy z Lechem Szczuckim. Tematem artykułu była recepcja kopernikowskiego „Commentariolus” w XVI-wiecznej Europie.

17 grudnia 1989 roku Dobrzycki został jednogłośnie wybrany dyrektorem Instytutu, co zatwierdził wiceprezes oraz sekretarz naukowy PAN w piśmie z dnia 11 stycznia 1990 roku. W 1993 roku, w wyniku dążeń profesora, zmieniono nazwę instytutu na Instytut Historii Nauki PAN. W ciągu niecałych dwóch kadencji jego dyrekcji, profesor Dobrzycki zdołał zapewnić instytutowi najwyższą kategorię – A – w rankingach Komitetu Badań Naukowych, opierając się na osiągnięciach badawczych placówki.

1 marca 1990 roku objął również kierownictwo Centralnego Programu Badań Podstawowych nr 08.08, poświęconego zagadnieniu „Nauka i edukacja w rozwoju narodu i państwa polskiego”. Jako sekretarz generalny TNW w latach 1992–1995 przyczynił się do obniżenia kosztów wydawnictw Towarzystwa. „Roczniki TNW”, w tym kilka zaległych wydania, zaczęto publikować poza Ossolineum, co było dużym osiągnięciem.

Pod kierownictwem profesora dokonano także rewizji archiwum TNW i po raz pierwszy zweryfikowano listę członków Towarzystwa, której rezultatem było opublikowanie zaktualizowanego spisu.

Po objęciu drugiej kadencji dyrektor IHN PAN 1 maja 1993 roku, która nie obyła się bez komplikacji, profesor postanowił zakończyć ją w 1995 roku. Od 1 listopada 1992 roku został profesorem zwyczajnym, a 15 października 1997 roku, w wyniku reform dotyczących tytułów naukowych, został mianowany profesorem w Instytucie Historii Nauki PAN. Rada Naukowa IHNOiT niemal jednogłośnie przegłosowała wniosek o „uzwyczajnienie” profesury Dobrzyckiego, a jego rezygnację z dyrektorskiej funkcji przyjął wiceprezes PAN, Andrzej Wyczański.

Po ustąpieniu z zajmowanych funkcji, profesor skupił się na badaniach historii astronomii wczesnego renesansu. Jego prace zaowocowały istotnymi publikacjami wspólnymi z profesorami Owenem Gingerichem (Harvard) oraz Richardem Kremerem (Dartmouth College), dotyczące metod badawczych astronomii tego okresu. Efekty tej współpracy znalazły swoje odzwierciedlenie w publikacjach w „Journal for the History of Astronomy”, co jednak w małym stopniu odzwierciedla szeroką skalę tej przyjaźni, szczególnie z Gingerichem, utrzymującą się latami.

„Journal for the History of Astronomy” był głównym periodykiem, z którym profesor był powiązany nie tylko jako autor, lecz także jako członek redakcji. Po 1990 roku, obok wcześniej wymienionych prac z Gingerichem i Kremerem, Dobrzycki opublikował tam jeszcze wiele innych artykułów. Drugim istotnym czasopismem, w którym często publikował, były „Vistas in Astronomy”. W jego łamach znalazły się liczne teksty, w tym kilka poświęconych Mikołajowi Kopernikowi oraz Keplerowi, a także ogólnym problemom związanym z astronomią i historią tej dziedziny. Ponadto, wspólnie z Tadeuszem Bieńkowskim wydał dzieło „Staropolski świat nauki”, a także opublikował dwa istotne artykuły w „Odrodzeniu i Reformacji w Polsce”. Dobrzycki napisał również wspomnienie o profesorze Pawle Czartoryskim oraz zredagował hasło dotyczące Towarzystwa Naukowego Warszawskiego do nowej, sześciotomowej Encyklopedii PWN. Okazjonalnie publikował także w „Uranii”, podobnie jak w przeszłości.

Profesor Jerzy Dobrzycki został pochowany na cmentarzu na Tarchominie.

Twórczość

Jerzy Dobrzycki w swoich badaniach szczególnie podkreślał znaczenie publikacji dotyczących astronomii przedkopernikowskiej oraz historii polskiej astronomii. Do jego najważniejszych osiągnięć zaliczyć należy prace kopernikańskie, w tym angielskie wydanie dzieła O obrotach, które zostało uwzględnione w Opera Omnia Kopernika. Edycje te ukazały się zarówno w Anglii, jak i w Stanach Zjednoczonych. Wśród istotnych publikacji profesora znajduje się także znana praca, którą Dobrzycki napisał wspólnie z Marianem Biskupem, dotycząca Kopernika, przetłumaczona na wiele języków, w tym polski, angielski, japoński oraz trzykrotnie na niemiecki. Dodatkowo, Dobrzycki zrealizował biogram Kopernika, zamieszczony w Polskim Słowniku Biograficznym.

W ostatnich latach swojego życia, Jerzy Dobrzycki skupił się na przygotowywaniu tomu „Dzieł wszystkich Mikołaja Kopernika”, tym przygotowywanym w ramach grantu prowadzonego przez profesora Andrzeja Wyczańskiego, który zawierał pisma pomniejsze tego znakomitego astronoma.

Bibliografia publikacji Jerzego Dobrzyckiego

• Photometric observations of Pluto, „Circular of the International Astronomical Union”, nr 1210., 1949,
• (Astronomiczne obserwacje komet), „Circular of the International Astronomical Union”, nr 1233, 1312, 1356, 1504, z lat 1949–1955,
• Observations of the Minor Planet 1949 SC, „Bulletin de la Société des Amis des Sciences”, Poznań, Série B, T. 10, 1949, s. 249,
• (współautor G. Adamopulos), Periodic Comet Schaumasse (1951), „Circular of the International Astronomical Union”, 1952, nr 1346, s. 2,
• Astrographic positions of minor planets obtained at the Poznań University Observatory, „Acta Astronomica”, Serie C, T. 5, 1952, s. 16,
• Observations of minor planets made at the Poznań University Observatory, „Bull. Soc. Amis Sci.”, Série B, T. 12, 1953, s. 215,
• The definitive orbit of the Comet 1914e (Campbell), „Bull. Soc. Amis Sci.”, Serie B, T. 12, 1953, s. 113,
• Zegary słoneczne, [w:] Dzieje zegara, Muzeum Narodowe, Poznań 1953, s. 14,
• Kształtowanie się założeń systemu kopernikowskiego, „Przegląd Zachodni”, R. IX, T. 3, 1953, nr 11-12, s. 571–578,
• Stałe astronomiczne, „Postępy Astronomii”, T. 3, 1955, s. 106,
• [Bibliografia astronomii polskiej], [w:] Bibliographie générale de l’astronomie 1881-1898, Bruxelles 1956(?),
• Atlas nieba gwiaździstego widocznego w Polsce, PWN, Poznań 1956, 23 s., il. (książka),
• W sprawie komentarza do I księgi „Obrotów” M. Kopernika, „Postępy Astronomii”, T. 4, 1956, s. 102,
• Badania nad wahaniami bieguna w B.I.H., „Postępy Astronomii”, T. 6, 1958, s. 118,
• (współautor M. Dobrzycka) Auxiliary Tables for Computing Apparent Declinations of Stars in the Pleiades, „Acta Astronomica”, T. 8, 1958, s. 97,
• Observations of Artificial Earth Satellites made at the Latitude Station at Borowiec, „Acta Geophysica Polonica”, T. 7, 1959, s. * Results of the latitude determination, „Cyrkularz Astronomicznej Stacji Szerokościowej PAN w Borówcu”, nr 1-16, 1960-1961,
• Latitude variations of Borowiec in the period 1957.8-1960.1, „Acta Astronomica”, T. 11, 1961, s. 255,
• Remarks on the influence of instrumental errors on the measured latitude, „Acta Astronomica”, T. 11, 1961, s. 255,
• E. Rosen, Three Copernican Treatises, „Archives Internationales d’Histoire des Sciences”, nr 54/55, 1961, s. 157 (recenzja),
• A. Pannekoek, A History of Astronomy, „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, T. 7, 1962, s. 565 (recenzja),
• H. Kesten, Kopernik i jego czasy, „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, T. 7, 1962, s. 567 (recenzja),
• Astronomiczna interpretacja prehistorycznych zabytków na terenie Polski, „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, T. 8, 1963, s. 23,
• Katalog gwiazd w „De revolutionibus”, „Studia i Materiały z Dziejów Nauki Polskiej”, Seria C, T. 7, 1963, s. 109,
• A. Shirakatsi, Kosmografia, „Archives Int. D’Histoire des Sciences”, nr 64, 1963, s. 320 (recenzja),
• Galileusz jako astronom, „Problemy”, R. 20, 1964, s. 474,
• Galilée et la Pologne, „Hebdomadaire Polonais” nr 50, 1964, s. 7,
• R. Small, An account of the astronomical discoveries of Kepler, „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, T. 9, 1964, s. 323 (recenzja),
• Teoria precesji w astronomii średniowiecznej, „Studia i Materiały z Dziejów Nauki Polskiej”, seria C: „Historia Nauk Matematycznych, Fizyko-Chemicznych i Geologiczno-Geograficznych”, T. 11, 1965, s. 3–47,
• Jerome Raymond Ravetz, Astronomia i kosmologia w dziele Kopernika, przełożył Jerzy Dobrzycki, Monografie z Dziejów Nauki i Techniki, T. XXX, Ossolineum, Wrocław 1965, 92 s.,
• W. Stahlman, O. Gingerich, Solar and Planetary Longitudes, „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, T. 10, 1965, s. 180 (recenzja),
• N. Kopernik, O vraščenijach niebiesnych sfier, „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, T. 10, 1965, s. 180 (recenzja),
• Sympozjum Historii astronomii w Hamburgu (22-24 VIII 1964), „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, T. 10: 1965, s. 490–491,
• XI Międzynarodowy Kongres Historii Nauki. Warszawa, Kraków 24–31 sierpnia 1965 r., „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, T. 11: 1966, s. 157–169,
• (współautor Leszek Hajdukiewicz), Mikołaj Kopernik (1473-1543), Polski Słownik Biograficzny, T. XIV, Wrocław 1968-69, s. 3–16,
• Marian Kowalski (1821-1884), Polski Słownik Biograficzny, T. XIV, Wrocław 1968-69, s. 566–567,
• Astronomia przedkopernikowska, Biblioteka Kopernikańska, nr 7, Prace popularnonaukowe, nr 47, Towarzystwo Naukowe w Toruniu, Toruń 1971, 57 s.,
• John Werner’s theory of the motion of the eighth sphere, [w:] Actes du XII Congrès International des Sciences Historiques, Paris 1971, s. 43–45,
• Études sur l’audience de la théorie héliocentrique. Conférences du Symposium de l’UIHPS. Toruń 1973, Redaktor tomu Jerzy Dobrzycki, Studia Copernicana 5. Colloquia Copernicana 1, Ossolineum, Wrocław 1972, 368 s. (toż także w języku angielskim i niemieckim),
• (współautor Marian Biskup), Mikołaj Kopernik, uczony i obywatel, Interpres, Warszawa 1972, 114 s.,
• (współautor Marian Biskup), Copernicus, scholar and citizen, Interpres Publishers, Warszawa 1972, 119 p.,
• The reception of Copernicus’ heliocentric theory. Proceedings of a symposium organized by the Nicolaus Copernicus Committee of the International Union of the History and Philosophy of Science, Toruń. Poland 1973, edited by Jerzy Dobrzycki, Studia Copernicana 5. Colloquia Copernicana 1. D. Reidel Publishers, Dordrecht, Boston 1973, 368 p.,
• Études sur l’audience de la théorie héliocentrique. Conférences du Symposium de l’UIHPS. Toruń 1973, Redaktor tomu Jerzy Dobrzycki, Studia Copernicana 6. Colloquia Copernicana 2, Ossolineum, Wrocław 1972, 132 s. (toż także w języku angielskim, niemieckim i włoskim),
• The Aberdeen Copy of Copernicus’s „Commentariolus”, „Journal for the History of Astronomy”, T. 4, 1973, nr 2, s. 124–127,
• (współautor M. Biskup), Nicolaus Copernicus: Gelehrter und Staatsbűrger, B.G. Teubner, Leipzig 1980, 86 s. (wyd. 1),
• (współautor M. Biskup), Kopernik a współczesność, Tokio 1973, s. 123–240 (w języku japońskim),
• Kepler in Żagań, „Organon”, Nr 9, 1973, s. 147–153,
• Uwagi o szwedzkich zapiskach Mikołaja Kopernika, „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, T. 18: 1973, z. 3, s. 485–494,
• Tadeusz Banachiewicz, [w:] Scienzati e technologi, Vol. I, Milano 1974, s. 75–76,
• Colloquia Copernicana, [Olsztyn-Toruń, 5-12 IX 1973], „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, T. 19, 1974, s. 176–179. (recenzja),
• Astronomia i astrologia w średniowieczu, [w:] Historia astronomii w Polsce, pod red. Eugeniusza Rybki, Ossolineum, Wrocław 1975, T. I, s. 31–41,
• Astronomia w czasach prehistorycznych, [w:] Historia astronomii w Polsce, pod red. Eugeniusza Rybki, Ossolineum, Wrocław 1975, T. I, s. 23–29,
• Mikołaj Kopernik, [w:] Historia astronomii w Polsce, pod red. Eugeniusza Rybki, Ossolineum, Wrocław 1975, T. I, s. 127–156, tabl. 4,
• The centre of the universe in the Copernican astronomy, [w:] Avant, avec, apres Copernic, Paris 1975, s. 117–118,
• Copernicus and the expanding Aristotelian universe, [w:] Copernico e la cosmologia moderna, Roma 1975, s. 61–63,
• Jana Śniadeckiego przypisy do „Pism rozmaitych”, [w:] Przeszłość przyszłości. Księga ofiarowana Bogdanowi Suchodolskiemu, Warszawa 1975, s. 59–61,
• New sources for the prehistory of calendar reform, [w:] Proceedings XIV International Congress de Science, Vol. 5, Tokyo 1975, s. 35–36,
• Nicolai Copernici De revolutionibus. Libri sex [edidit Ricardus Gansiniec, commentariis instruxerunt Alexander Birkenmajer, Georgius Dobrzycki. Commentaries in Linguam Latinam verterunt Andreas Kempfi, Georgius Wojtczak, Georgius Danielewicz], Academia Scientiarum Polona, Nicolai Copernici opera omnia, Vol 2, Varsaviae, Officine Publica Libris Scientificis Edendis, 1975, XXV, 146 s.,
• Kepler w Żaganiu, „Rocznik Lubuski”, T. 9, 1975, Zielona Góra, s. 285–295,
• The role of observations in the work of Copernicus, „Vistas in Astronomy”, T. 17, 1975, s. 27–30,
• Kepler in Żagań, „Vistas in Astronomy”, T. 18, 1975, s. 177–181,
• The Uppsala Notes, [w:] Proceeding of the Joint Symposium of the IAU and the IUHPS, cosponsored by the IAHS. Astronomy of Copernicus and its background, Toruń1973, editors Owen Gingerich, Jerzy Dobrzycki, Studia Copernicana 13, Colloquia Copernicana 3, Ossolineum, Wrocław 1975, s. 161–197,
• Proceeding of the Joint Symposium of the IAU and the IUHPS, cosponsored by the IAHS. Astronomy of Copernicus and its background, Toruń1973, editors Owen Gingerich, Jerzy Dobrzycki, Studia Copernicana 13, Colloquia Copernicana 3, Ossolineum, Wrocław 1975, 212 s. (toż także w języku francuskim),
• Komentarz, [w:] Mikołaj Kopernik, O obrotach, Polska Akademia Nauk, Mikołaj Kopernik, Dzieła wszystkie, T. 2, Państwowe Wydawnictwa Naukowe, Warszawa-Kraków 1976, s. 360–402,
• The astronomy of Copernicus, [w:] Nicholas Copernicus: quincentenary celebrations, final report, Wrocław-Warszawa 1977, s. 153–157,
• Rozprawa konkursowa Simona Lhuiliera z r. 1786 o metodzie granic, „Biuletyn Lubelskiego Towarzystwa Naukowego”, Sec. C, Vol. 19, 1977, s. 79–83,
• Les tables astronomiques de Louvain, Bruxelles 1976, „Journal for the History of Astronomy”, Vol. 8, 1977, s. 216. (recenzja),
• O. Neugebauer, A History of Ancient Mathematical Astronomy, Berlin 1975, „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, T. 22, 1977, nr 4, s. 850–851. (recenzja),
• Nicholas Copernicus, On the Revolutions, ed. by J. Dobrzycki, transl. and commentarty Edward Rosen, Polish Academy of Sciences, Nicholas Copernicus, Complete works. 2, Polish Scientific Publishers, Cracow 1978, XVII, 451 s., il.,
• Nicholas Copernicus, On the Revolutions, ed. by J. Dobrzycki, transl. by E. Rosen, The Johns Hopkins University Press, Baltimore 1978, 481 s. (edycja amerykańska),
• Aleksander Birkenmajer jako historyk nauki, „Przegląd Biblioteczny”, 1978, s. 169–174,
• Historia nauk matematycznych, fizyczno-chemicznych i geologiczno-geograficznych, red. Naukowa J. Dobrzycki, PWN, Warszawa 1978, 152 s.,
• Pierwsze próby interpretacji geometrycznej liczb zespolonych, „Folia Societatis Scientiarum Lubliniensis”, Vol. 20, 1978, „Matematyka-Fizyka-Chemia”, z. 1, s. 47–50,
• R. Berendzen (et alt.), Man discovers the galaxies, New York 1976, „Archives International d’Histoire des Sciences”, Vol. 28, 1978, s. 334. (recenzja),
• F. Hoyle, On Stonehenge, San Francisco 1977, „Space Science Reviews”, Vol. 21, 1978, s. 704–705. (recenzja),
• History of Astronomy, „Transactions of the International Astronomical Union”, T. 17, 1979, s. 187,
• (współautor O. Gingerich), Book review – The Nature of Scientific Discovery, „Journal for the History of Astronomy”, 1979, nr 10, s. 129. (recenzja),
• (współautor M. Biskup), Nicolaus Copernicus: Gelehrter und Staatsbűrger, B.G. Teubner, Leipzig 1980, 86 s. (wyd. 2),
• W.G. Hoyt, Planets X and Pluto, Tutson 1980, „Archives International d’Histoire des Sciences”, Vol. 32, 1982, s. 303–304. (recenzja),
• E. Poulle, Equatoires, Geneve 1980, „Centaurus”, Vol. 26, 1982, s. 219–220. (recenzja),
• (współautor M. Biskup), Nicolaus Copernicus: Gelehrter und Staatsbűrger, B.G. Teubner, Leipzig 1983, 100 s. (wyd. 3),
• Aproksymacja eliptycznych orbit planetarnych w astronomii starożytnej i średniowiecznej, „Postępy Astronomii”, R. 31, 1983, s. 91–97,
• Astronomical aspects of the calendar reform, [w:] Gregorian Reform of the Calendar, Roma 1983, s. 117–127,
• Presentazione, [w:] Scienza e filosofia all’Università di Padova nel Quattrocento, Padova 1983, s. 9,
• A. Grygar, Z. Horsky, Vesmir, Praha 1979, „Journal for the History of Astronomy”, Vol. 14, 1983, s. 148. (recenzja),
• E. Poulle, Les sources astronomiques, Turnhout 1981, „Journal for the History of Astronomy”, Vol. 14, 1983, s. 147–148. (recenzja),
• (współautor Maria Dobrzycka), Orientacja średniowiecznych kościołów w Wielkopolsce, „Prace Instytutu Geodezji i Kartografii”, T. 31, 1984, z. 1, s. 17–23,
• Astronomy versus Cartography – Late Medival Longitudes, „Vistas in Astronomy”, 1985, nr 28, s. 187,
• Astronomy versus Cartography – Late Medieval Longitudes, [w:] International Astronomical Union Colloq.84: Longitude Zero 1884-1984, 1985, s. 187,
• Tadeusz Banachiewicz and the orbit of Pluto, „Zeszyty Naukowe Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Geodezja”, 1986, z. 87, s. 143,
• Jan Heweliusz, 1611–1687, „Rocznik Astronomiczny na rok 1987”, Warszawa 1986, s. 4,
• Rejestr aparatury astronomicznej polskiej XVIII–XIX w. [w:] Greenwich List of Observatories, Cambridge 1986, s. 49–50,
• (współautorzy J. Mognet, A. Tihon, R. Royez, A. Berg), Gregoras Nicephore, Calculations of the Solar Eclipse of 1330 July 16, „Journal for the History of Astronomy”, 1986, nr 17, s. 199,
• One Copernican Table, „Centaurus” 1986 vol. 29 s. 36–39,
• Nauki matematyczno-fizyczne. Wstęp, [w:] Historia nauki polskiej, pod red. B. Suchodolskiego, redaktor tomu Z. Skubała-Tokarska, T. IV, 1863–1918, Część 3, Ossolineum, Wrocław 1987, s. 40–42,
• Astronomia, [w:] Historia nauki polskiej, pod red. B. Suchodolskiego, redaktor tomu Z. Skubała-Tokarska, T. IV, 1864–1918, Część 3, Ossolineum, Wrocław 1987, s. 60–69,
• M. Kopernik, O obrotach. Księga pierwsza, przekład z łaciny Mieczysław Brożek, przedmowa i posłowie J. Dobrzycki, Towarzystwo Naukowe w Toruniu. Prace Popularnonaukowe, Ossolineum, Wrocław 1987, 124 s. (Przedmowa, s. 7–10; posłowie, s. 64–124),
• Some theory, „Journal for the History of Astronomy”, Vol. 18, 1987, s. 195–200,
• The „Tabulae resolutae”, [w:] De Astronomia Alphonsi Regis, Univ. De Barcelona, Barcelona 1987, s. 71–77,
• Najstarszy polski zodiak, „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, T. 32, 1987, nr 2, s. 441–444,
• N. M. Swerdlow, O. Neugebauer, Mathematical Astronomy in Copernicus’s „Dr revolitions”, Berlin 1984, „Centaurus”, Vol. 30, 1987, nr 3, s. 302–305. (recenzja),
• Jan Chrzciciel Komarzewski – przyczynki do biografii, „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, T. 33, 1988, z. 2, s. 495–507,
• Gwiazdy władysławowskie. Na marginesie rocznicy śmierci Heweliusza (1611-1687), „Delta”, 1988, nr 7,
• (współautor T. Bieńkowski), Kierunki rozwoju nauki, PWN, Warszawa 1989, 191 s. (książka),
• (współautor A. Dobrzycki), Atlas nieba gwiaździstego: epoka J2000.0, PWN, Warszawa 1989, 15 s. [12] k., tabl., mapy (książka),
• (współautor Lech Szczucki) On the Transmission of Copernicus’s „Commentariolus” in the Sixteenth Century, „Journal for the History of Astronomy”, T. 20, 1989, nr 1, s. 25–28,
• Tablice astronomiczne Jana Regiomontana w Krakowie, „Studia Mediewistyczne”, T. 26, 1989, z. 1, s. 85–92,
• Reference Meridian of the Copernican Astronomy, [w:] From Stars to Quasars. Proceedings of a Scientific Conference held in Torun. 17-18 October 1985, Toruń 1989, s. 12–15,
• Kepler i gwiazda betlejemska, „Wiedza i Życie”, 1989, nr 11-12, s. 69–74,
• Historia naturalna gwiazdozbiorów i wstęp do studiów nad ikonografią nieba gwiaździstego, „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, T. 34, 1989, nr 4, s. 891–900,
• List do redakcji w sprawie uzupełnień bibliograficznych do Przyczynków do bibliografii J. Komarzewskiego, „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, T. 34, 1989, nr 3, s. 727,
• Armin Gerl, Trigonometrisch-astronomisches Rechnenkurs vor Copernicus. Der Briefwechsel Regiomontanus-Bianchi, Ftr. Steiner Verlag, Stuttgart 1989, „Centaurus”, Vol. 33, 1990, nr 2-3, s. 280–281. (recenzja),
• Historycy nauki o obserwacjach astronomicznych Ptolemeusza, „Roczniki Polskiego Towarzystwa Matematycznego. Seria II. Wiadomości Matematyczne”, T. 28 (1990), s. 221–227,
• Jan Śniadecki, „Rocznik Towarzystwa Naukowego Warszawskiego”, T. 53, 1990 (wyd. 1992), s. 15–17,
• Introduction. Postscript, [w:] N. Copernicus, On the Revolutions. Book one, Uniwersytet Mikołaja Kopernika, Toruń 1991, s. 7–8, 49–88,
• The Scientific Revolution in Poland, [w:] The Scientific Revolutions in National Context, ed. by Roy Porter, Mikul’s Teich, Cambridge University Press, Cambridge 1992, s. 150–157,
• N wymiarów astronomii, „Analecta”, T. 1, 1992, z. 1, s. 103–109,
• New Astronomy, „Comparative History of Literature in European Languages”, T. 3, 1992 (?), Toronto, ICLA,
• Two Dimensions in the Medieval Universe, „Studia Niedzickie”, 1992 (?),
• Sprawozdanie Instytutu Historii Nauki, Oświaty i Techniki PAN za lata 1990–1991, „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, T. 37, 1992, nr 2, s. 269–276,
• Zinner on Regiomontanus, „Journal for the History of Astronomy”, Vol. 23, 1992, nr 4, s. 305–307,
• Freddy Litten, Astronomie in Bayern 1914–1945, Stuttgart 1992, „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, R. 38, 1993, nr 1, s. 188–191. (recenzja),
• Nicholas Copernicus, On the Revolutions, ed. by J. Dobrzycki, transl. by E. Rosen, Foundations of Natural History, The Johns Hopkins University Press, Baltimore 1993, 481 s. (amerykańskie wydanie 2),
• (współautor Owen Gingerich), The Master of the 1550 radices: Jofrancus Offusius, „Journal for the History of Astronomy”, Vol. 24, 1993, s. 235–253,
• Dziedzictwo astrologii antycznej, „Świat Nauki”, 1993, nr 1, s. 102–103. (recenzja),
• Księżyc a sprawa polska, [w:] Bibliologia dyscypliną integrującą. Z badań nad polskimi księgozbiorami historycznymi, [tom specjalny], Warszawa 1993, s. 269–271,
• (współautor L. Zasztowt), Sprawozdanie z działalności Instytutu Historii Nauki PAN w roku 1992, „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, T. 38: 1993, z. 2, s. 221–230,
• M. Kopernik, O obrotach. Księga pierwsza, przekład z łaciny Mieczysław Brożek, przedmowa i posłowie J. Dobrzycki, Towarzystwo Naukowe w Toruniu. Prace Popularnonaukowe, nr 60, Toruń 1994, 122 s. (wydanie drugie),
• Two Balthasars, not one. [w:] Beitrage der polnischen Stipendiaten […], Kraków 1994, s. 15–18,
• Frontiers of Scientific Revolution (referat proszony), Actes. XVIIIe Congres International des Sciences Historiques, Montreal 1995, s. 229–231,
• Sprawozdanie z działalności statutowej Instytutu Historii Nauki PAN w roku 1994, „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, T. 40, 1995, nr 1, s. 193–198,
• Charting the Sky: Between Cartography and Art, „Vistas in Astronomy”, 1995, nr 39, s. 723,
• (współautor Richard L. Kremer), Peurbach and Maragha Astronomy? The Ephemerides of Johannes Angelus and their Implications, „Journal for the History of Astronomy”, Vol. 27, 1996, nr 3, s. 187–237,
• When the Latitude of Borowiec Began to Change. „Artificial Satellites. Planetary Geodesy”, Nr 28, Vol. 31, nr 3, 1996, s. 131–132,
• Sprawozdanie z działalności Instytutu Historii Nauki PAN w 1995 r., „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, 1996, nr 1, s. 159–164,
• J. Peterson, Newton’s Clock, New York 1993, „Przegląd Geofizyczny”, 1996. (recenzja),
• W. Schlosser, J. Czerny, Sterne und Steine, Darmstadt 1996, „Przegląd Geofizyczny”, 1996 (recenzja),
• (współautor A. Dobrzycki), Atlas nieba gwiaździstego: epoka J2000.0, Prószyński i S-ka, Warszawa 1997, 24 s., [87] k., tabl., mapy (książka),
• (współautor L. Zasztowt), Towarzystwo Naukowe Warszawskie, [w:] Encyklopedia Powszechna PWN, T. 6, 1997, s. 430,
• Wcześni czytelnicy Kopernika, „Odrodzenie i Reformacja w Polsce”, T. 41, 1997, s. 33–42,
• (współautor T. Bieńkowski), Staropolski świat nauki: uczeni i szkoły wobec osiągnięć nowożytnych nauk przyrodniczych, IHN PAN, Warszawa 1998, XIV, 99 s. (książka),
• Święty Jerzy gra na skrzypkach, czyli krakowski spór o podstawy i metodę nauki w XVII wieku, „Odrodzenie i Reformacja w Polsce”, T. 42, 1998, s. 73–80,
• Saturn, Aristotelian astronomy, and Cracow Astronomers: an episode from the early years of Telescopic astronomy, „Journal for the History of Astronomy”, Vol. 30, 1999, nr 99, s. 121–129,
• Paweł Czartoryski (1924-1999), „Postępy Fizyki”, 1999, z. 6, s. 336–338 (nekrolog),
• Krakowska obserwacja Saturna, 5 września 1640 r., „Urania”, 1999, nr 1, s. 40–41,
• Notes on the Copernicus’s early heliocentrism, „Journal for the History of Astronomy”, Vol. 32, 2001, nr 3, s. 223–225,
• (współautor J. Włodarczyk), Historia naturalna gwiazdozbiorów, Prószyński i S-ka. Warszawa 2002, 287 s., il., tabl., mapy,
• Referat, [w:] The Polish Cultural and Scientific Heritage at the Dawn of the Third Millenium: collective work, ed. by Commm. Chaired by E. Szczepanik, Polish Cultural Foundation, Polish Society of Arts and Sciences, London 2003,
• Około 80 haseł z historii astronomii w Wielkiej Encyklopedii Powszechnej PWN.

---

Oceń: Jerzy Dobrzycki (historyk nauki)

---