Władysław Bracki

---

Życiorys

Władysław Bracki, po ukończeniu gimnazjum w Poznaniu, został członkiem młodzieżowego towarzystwa samokształceniowego „Iskra”. Zainteresowania zdobyte w młodości skłoniły go do zaangażowania się w harcerstwo polskie w swoim rodzinnym mieście. Jako stypendysta Towarzystwa im. Karola Mar­cinkowskiego, udał się do Berlina, gdzie rozpoczął studia z zakresu architektury wnętrz. W tym czasie miał także możliwość uczestniczenia w zajęciach w szkole dramatycznej Maxa Reinhardta, mieszczącej się w Deutsches Theater.

Bracki zadebiutował na poznańskiej scenie teatralnej w latach 1911-1913. Wiosną 1913 roku występował na scenie Central Theater w Berlinie z zespołem teatralnym Jana Langego. W okresie 1913–1918 był członkiem Teatru Polskiego w Poznaniu, z przerwą na służbę w armii niemieckiej w trakcie I wojny światowej. Po zakończeniu wojny, w latach 1918–1919 zaangażował się w powstanie wielkopolskie, współorganizując z żoną, Lucjaną Bracką, objazdowy zespół teatralny, który przedstawiał spektakle propagandowe w Wielkopolsce oraz na Pomorzu.

Artysta przeniósł się następnie do Krakowa, gdzie od 1919 do 1921 oraz od 1922 do 1924 roku występował w Teatrze im. Juliusza Słowackiego. Jego kariera teatralna kontynuowała się w Warszawie, gdzie grał w Teatrze Polskim w latach 1924-1925. Potem wrócił do Krakowa i występował w Teatrze im. Słowackiego w latach 1925-1926. Ostatecznie, w latach 1926-1931, znów wrócił do Poznania i dołączył do zespołu Teatru Polskiego.

W kolejnych latach Bracki pełnił funkcję dyrektora objazdowego zespołu Teatru Po­znańskiego, podróżując z nim po miastach Wielkopolski oraz Polski północnej. W sezonie 1933/1934 występował w poznańskim Teatrze Nowym, a następnie przeniósł się do Torunia, gdzie objął kierownictwo artystyczne Teatru Narodowego, później nazwanego Teatrem Ziemi Pomorskiej. Z tym zespołem teatralnym odbywał liczne objazdy i występy, w tym także w Trójmieście.

W trakcie II wojny światowej, Władysław Bracki spędził z rodziną w Warszawie, gdzie pracował jako dozorca w biurze budowlanym. Angażował się również w tajne komplety edukacyjne, co zmusiło go do ukrywania się od 1943 roku w takich miejscach jak Świdrze. Po zakończeniu wojny w kwietniu 1945 roku, Bracki powrócił do Torunia i zajął się reaktywacją tamtejszego teatru, stając się jego pierwszym powojennym dyrektorem aż do grudnia 1945 roku. W 1946 roku grał oraz reżyserował we Wrocławiu, a później przeniósł się do Warszawy, gdzie występował w Teatrze Polskim (1946-1949), Narodowym (1949-1964) oraz Współczesnym (1955-1957). W 1965 roku przeszedł na emeryturę, a jego osiągnięcia zostały docenione przez SPATiF-ZASP, którego był zasłużonym członkiem.

Oprócz swej pracy na scenie, Władysław Bracki angażował się także w teatr radiowy. W latach 30. XX wieku brał udział w tworzeniu słuchowisk radiowych w Polskim Radiu, działając w Poznaniu i Toruniu. W latach 1948–1979 wystąpił w pięciu audycjach Teatru Polskiego Radia.

Władysław Bracki był dwukrotnie żonaty: z aktorką Lucjaną Bracką (ślub w 1918 roku), a następnie z Stefanią Szymańską. Zmarł i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze 278-4-5.

---

Oceń: Władysław Bracki

---