Klasztor filipinów w Poznaniu

W 1665 roku powstała pierwsza w Polsce kongregacja filipinów, a rok później została ona zatwierdzona przez biskupa poznańskiego, Stefana Wierzbowskiego. W 1671 roku, po przejęciu kościoła, pierwsi członkowie kongregacji zamieszkali w przystosowanej plebanii, co stanowiło początek ich działalności.

W 1746 roku rozpoczęła się budowa nowego murowanego domu zakonnego, który został ukończony w latach 1771–1777. To właśnie ta struktura stanowi zachodnie skrzydło współczesnego klasztoru. Niestety, w 1805 roku, po kasacie zgromadzenia, klasztor, w którym wówczas mieszkali tylko dwaj księża-emeryci, przeszedł pod zarząd biskupów poznańskich.

W kolejnych latach budynek stał się miejscem różnych działalności: w 1807 roku urządzeniu tam szpitala oraz domu dla księży emerytów, aż do lat 1836–1839, kiedy to stacjonowała tu pruska komisja fortyfikacyjna.

Od 1848 roku, z przerwą w latach 1877–1893, siostry Miłosierdzia św. Wincentego á Paulo (szarytki) prowadziły w budynku sierociniec. W latach 1899–1900 przeprowadzono rozbudowę o północne skrzydło, które zostało utrzymane w takim samym stylu jak skrzydło zachodnie, oraz dobudowano kaplicę.

Po II wojnie światowej, parter klasztoru przekształcono w przychodnię zdrowia, natomiast na piętrze funkcjonowało przedszkole, a w poddaszu zamieszkały rodziny. W 1990 roku, po długiej nieobecności, filipini powrócili na Śródkę. Dzięki wsparciu z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz Wielkopolskiego Regionalnego Programu Operacyjnego w latach 2007–2013, budynek przeszedł renowację.

W wyniku tych prac, w niegdyś opuszczonych pomieszczeniach urządzono Katedralną Ogólnokształcącą Szkołę Muzyczną I Stopnia (do 2011 roku znana także jako Gimnazjum Katedralne). Klasztor po kompleksowej renowacji został oddany do użytku w 2011 roku, stanowiąc teraz ważny element kulturowy i edukacyjny w Poznaniu.