Kościół Chrystusa Króla w Poznaniu

---

Historia budowy

Historia budowy kościoła parafialnego dla katolików ma swoje korzenie w szybko rozwijającej się dzielnicy Poznania, położonej na południe od linii kolejowej nr 3, obejmującej rejon Górczyn, Świerczewo oraz Kopanina w okresie międzywojennym.

W 1927 roku na ul. Ostatniej osiedliła się wspólnota zakonników z zgromadzenia Oblatów Maryi Niepokalanej, zyskując zgodę prymasa Augusta Hlonda na utworzenie domu zakonnego. Kaplica zakonna szybko zaczęła służyć lokalnej społeczności, co zaowocowało przekształceniem dawnej cegielni w kaplicę publiczną w 1934 roku.

Rok 1938 był przełomowy, gdy zostało erygowane parafia pod wezwaniem Chrystusa Króla w Poznaniu, której pastoralną opiekę objęli oblaci. Dalszy rozwój parafii zaowocował podjęciem decyzji o budowie kościoła parafialnego. Niestety, plany te zostały brutalnie przerwane przez wybuch drugiej wojny światowej. Okupacyjne władze poznańskie zamknęły kaplicę oraz zawiesiły działalność parafii, a w budynkach zakonnych otworzyły zakład produkcji doniczek.

Po zakończeniu działań wojennych, oblaci powrócili do Poznania i już w 1945 roku wznowili działalność duszpasterską. Dynamiczny rozwój osiedla oraz sama parafia stały się impulsem do ożywienia planów budowy nowego kościoła, którego zadaniem byłoby dostosowanie do rosnących potrzeb wiernych. Po długotrwałych staraniach, w 1969 roku, komunistyczne władze miasta udzieliły pozwolenia na kapitalny remont kaplicy, ale rzeczywistość okazała się inna – zakonnicy rozpoczęli budowę nowego obiektu sakralnego.

Projekt nowej świątyni przygotował o. mgr inż. Alfons Kupka OMI. Architektura kościoła zharmonizowała się starannie z bydgoską zabudową jednorodzinną. W 1974 roku abp Antoni Baraniak, Metropolita Poznański, uroczyście otworzył dla kultu kościół pw. Chrystusa Króla w Poznaniu, jednak prace nad jego wyposażeniem trwały nadal. Kulminacyjnym momentem była uroczystość poświęcenia kościoła, której dokonał Metropolita Poznański, ks. abp Stanisław Gądecki, w dniu 26 października 2009 roku.

Architektura

Kościół Chrystusa Króla w Poznaniu zachwyca swoją wyjątkową architekturą. Budynek ten przyjmuje formę prostopadłościanu o wymiarach 23 m na 28 m oraz wysokości 13 m. W bezpośrednim sąsiedztwie znajduje się dzwonnica, która osiąga wysokość 25 m.

Pierwotnie, elewacja obiektu była pokryta eleganckim białym tynkiem, jednak jedna trzecia ścian została wzbogacona o witraże, które zdobią zarówno front, jak i boki budynku. Na początku również dach kościoła zwieńczony był attyką z niebieskiego marglitu. Z biegiem lat zrealizowano jednak termoizolację, a oryginalna elewacja ustąpiła miejsca nowemu tynkowi w dwóch odcieniach brązu.

Wnętrze kościoła zostało dostosowane do dzisiejszych standardów liturgii katolickiej, a jego wyposażenie cechuje się prostotą i skromnością. Na głównej ścianie prezbiterium umieszczono dużą figurę Chrystusa Króla (Chrystusa Błogosławiącego) na tle promienistej tarczy oraz dwóch belek krzyżowych. Autorem tej niezwykłej rzeźby jest prof. Józef Petruk, co dodaje jej szczególnego znaczenia.

W lewej części prezbiterium znajdujemy figurę Matki Bożej Fatimskiej. Tabernakulum wykonane jest w formie kulistej, zdobione bogatą złotą ornamentyką nawiązującą do tematyki eucharystycznej. Zarówno ołtarz, jak i ambona zostały zaprojektowane w jednolitym stylu. Obok ołtarza postawiono krzyż procesyjny, który przyciąga uwagę wiernych.

Nie można zapomnieć o pięknej chrzcielnicy zwieńczonej brązową figurą św. Jana Chrzciciela, zaprojektowanej przez mgr inż. Małgorzatę Trochelepszą. Sufit kościoła zdobi modrzewiowe drewno, co nadaje wnętrzu przytulny klimat. Dodatkowo, w kościele znajduje się kaplica ku czci Bożego Miłosierdzia, wzbogacająca duchową atmosferę tego miejsca.

---

Oceń: Kościół Chrystusa Króla w Poznaniu

---