Ulica Henryka Siemiradzkiego w Poznaniu

Nazwa tej ulicy nawiązuje do znanego malarza Henryka Siemiradzkiego. Interesującym faktem jest to, że jeszcze w 1898 roku obszar, na którym obecnie znajduje się ulica, należał do dr. Heliodora Święcickiego oraz Bolesława Wicherkiewicza. Ulica została wytyczona w 1903 roku na terenie znanym jako (niem.) Johow-Gelände, które było przeznaczone pod luksusową zabudowę mieszkaniową, skupioną głównie wzdłuż ulicy Matejki. Warto zauważyć, że do 1919 roku ulica nosiła niemiecką nazwę Linnèstrasse, czyli ul. Lineusza.

W kontekście zabudowy, przed I wojną światową powstały jedynie dwie narożne kamienice przy ul. Matejki oraz po jednej na rogu ul. Chełmońskiego, której budynek z 1902 roku był własnością budowniczego Franciszka Rotnickiego, jak i Kossaka. Większość pozostałych budynków w tej części powstała w latach 30. XX wieku, z niektórymi numerami 6–7 oraz 9, które były wzniesione podczas okupacji niemieckiej w czasie II wojny światowej.

Warto też dodać, że w domu przy numerze 7 (dawniej 8), który był w posiadaniu Polskiego Towarzystwa Ewangelickiego, do 1939 roku mieszkał ks. Gustaw Manitius.