Ulica Józefa Łukaszewicza w Poznaniu

Wzdłuż ulicy znajdują się liczne przecznice, w tym Rynek Łazarski oraz ulice: Calliera, Mottego, Karwowskiego i Floriana Stablewskiego. Historia tej ulicy sięga czasów, gdy strumień graniczący z nią, razem z ulicą Graniczną, wyznaczał niegdyś granice dawnych wsi Wilda i Święty Łazarz.

Na początku XX wieku ulica stanowiła przedłużenie ulicy Granicznej. W roku 1909 nadano jej imię Ferdinanda von Zeppelina, a po 1919 roku przywrócono nazwisko historyka, Józefa Łukaszewicza. Warto zwrócić uwagę na różnorodność zabudowy, która towarzyszy tej ulicy – od nowoczesnych budynków po historyczne kamienice.

Najstarsza część ulicy obfituje w kilkupiętrowe, eklektyczne kamienice z początku XX wieku, wśród których wyróżnia się secesyjna kamienica na rogu z ul. Mottego, będąca przykładem talentu architektury Waltera Czygana. Przy ul. Karwowskiego znajduje się szereg kameralnych, dwupiętrowych budynków, które zostały wzniesione dla Spółdzielni Urzędników Niemieckich (DBWBV) w latach 1912-1913, według projektu Josepha Leimbacha.

W jednym z tych budynków, mieszkała po I wojnie światowej prof. Mieczysława Ruxerówna, która była związana z Uniwersytetem Poznańskim, gdzie mieszkał również prof. Antoni Danysz. Wzdłuż ulicy można również spotkać przykłady budownictwa funkcjonalistycznego z lat 30. XX wieku, które odznaczają się nowoczesnym stylem.

Wśród powojennej architektury wyróżnia się gmach Szkoły Podstawowej nr 9, zrealizowanej w latach 1955-1958, której charakterystyczna fasada była niegdyś wsparta na ażurowych arkadach, zaprojektowanych przez Stefana Zieleskiewicza. Na terenie szkoły w 1967 roku odsłonięto również głaz pamiątkowy patrona, dr Franciszka Witaszka. Dalej w stronę południową znajdują się socrealistyczne bloki osiedla mieszkalnego z lat 50. XX wieku, które charakteryzują się malowniczymi balkonami oraz różnorodnością form zabudowy magazynowej.