Ulica Kolejowa w Poznaniu

Ta ulica biegnie w kierunku północnym do południowego, jest usytuowana na wschód od ul. Głogowskiej i równolegle do niej, rozciągając się od ul. Gąsiorowskich do ul. Hetmańskiej, obok torów kolejowych prowadzących ze stacji Poznań Główny w kierunku takich miast jak Berlin, Wrocław, Ostrów Wlkp. czy Wolsztyn.

Warto zwrócić uwagę, że od ul. Gąsiorowskich, po stronie zachodniej ulicy Kolejowej znajdują się różnorodne przecznice, takie jak: Kanałowa, Graniczna, Calliera, Mottego, Karwowskiego oraz ul. Klaudyny Potockiej.

Warto zaznaczyć, że obszar, po którym biegnie ulica Kolejowa, przez długi czas, aż do 1900 roku, przynależał do dzielnicy Wilda, mimo że linia kolejowa została tu ustanowiona około 1870 roku. Ulica, wytyczona na przełomie XIX wieku, otrzymała nazwę, która pozostała niezmieniona aż do chwili obecnej, z wyjątkiem krótkiego okresu podczas II wojny światowej, gdy władze niemieckie wprowadziły nową nazwę: Memelstraße.

Na terenie tej ulicy, pomimo dalszego rozwoju, przetrwały jedynie nieliczne relikty zabudowy, głównie o funkcji gospodarczej. Na przykład w 1872 roku, po stronie wschodniej, przylegającej do terenów kolejowych, powstała fabryka narzędzi rolniczych należąca do Napoleona Urbanowskiego, a znana później jako firma Nitsche. W okresie międzywojennym znajdował się tu również Młyn Poznański, któremu towarzyszyły szeregi domów dla pracowników kolei, z odpowiednim zapleczem gospodarczym.

Po stronie przeciwnej, zabudowa stała się bardziej zwarta, złożona z kamienic czynszowych średniej jakości. Szczególną uwagę zwraca kamienica nr 44 na rogu ul. Mottego, która charakteryzuje się neogotycką dekoracją, oraz kamienica nr 55-55a na rogu ul. Kanałowej, w stylu modernistycznym, zbudowana około 1910 roku na podstawie projektu Kazimierza Ulatowskiego lub Kazimierza Rucińskiego.

Dom nr 40 nosi znaczenie związane z zespołem zabudowy, który powstał w latach 1912–1913 dla Spółdzielni Urzędników Niemieckich (DBWBV), a po 1919 roku przeszedł na własność Uniwersytetu Poznańskiego.

Na ul. Kolejowej nr 57, w 1928 roku, znajdowała się Mleczarnia Szwajcarska, której właścicielem był hrabia Stanisław Turno, która obecnie już nie istnieje. Z kolei przy ul. Gąsiorowskich mieściło się Wielkopolskie Centrum Ortopedyczne im. Ireneusza Wierzejewskiego. Na końcu ulicy, przy ul. Hetmańskiej, znajduje się jedno z pierwszych w Poznaniu ogródków działkowych, założone w 1904 roku.

W międzyczasie, obok dawnej parowozowni, znajdowały się także tereny kolejowe, czasami udostępniane do zwiedzania, w tym pociąg ratowniczy. Na posesji nr 29 do 1939 roku mieściło się ogrodnictwo prowadzone przez prof. Alfreda Denizota. Obecnie, w rozbudowanych zabudowaniach przy nr 1/3, funkcjonuje Wydział Artystyczny Wyższej Szkoły Umiejętności Społecznych, natomiast pod nr 52 dostępny jest Salezjański Ośrodek Młodzieżowy.

Ciekawostką jest także historyczna kolejność numeracji domów na tej ulicy, które biegną z północy na południe, a następnie z powrotem, co sprawia, że pierwszy i ostatni numer znajdują się naprzeciwko siebie w rejonie ul. Gąsiorowskich.