Andrzej Siemianowski (filozof)

Nauka i edukacja

Andrzej Józef Siemianowski, urodzony 6 marca 1932 roku w Poznaniu, był to postać wyjątkowa w polskiej myśli intelektualnej. W trakcie swojego życia, które zakończyło się 16 czerwca 2008 roku, pozostawił po sobie bogaty dorobek w obszarze filozofii, socjologii oraz publicystyki.

Rozpoznawany jako działacz katolicki i ekumenista, w sposób znaczący wpłynął na dialog międzywyznaniowy, przyczyniając się do zrozumienia oraz współpracy między różnymi tradycjami religijnymi.

Życiorys

Działalność społeczna

W 1955 roku rozpoczął studia z zakresu filologii klasycznej na Uniwersytecie Wrocławskim, jednak już po roku przerwał edukację. W 1958 roku objął stanowisko sekretarza redakcji nowo powstałego czasopisma, jakim była Więź. Od 1961 roku pełnił funkcję kierownika poznańskiego oddziału tego pisma. Choć opuścił redakcję w 1970 roku, pozostał częścią tzw. Zespołu Więzi, w ramach którego organizował spotkania poznańskiego środowiska pisma aż do 1990 roku.

W pierwszej połowie lat 70. miał zaszczyt być członkiem Rady Społecznej Ośrodka Dokumentacji i Studiów Społecznych, z której odszedł w 1976 roku. Na początku lat 90. przez krótki czas pełnił funkcję zastępcy prezesa Chrześcijańsko-Demokratycznego Stronnictwa Pracy, a później zaangażował się w działalność Partii Chrześcijańskich Demokratów. W ostatnich latach swojego życia był członkiem Rady Mariawickiego Studium Teologicznego Parafii Polski Południowej oraz redakcji czasopisma „Praca nad sobą”.

Działalność naukowa

Andrzej Siemianowski studiował eksternistycznie filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1965 roku obronił swoją pracę magisterską. W 1969 roku uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, prezentując pracę zatytułowaną „O dwóch rodzajach konwencjonalizmu”, z szczególnym uwzględnieniem koncepcji P. Duhema, którą przygotował pod kierunkiem Jerzego Kmity. Habilitował się w 1976 roku w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN, a w 1988 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a pięć lat później otrzymał tytuł profesora zwyczajnego.

W okresie 1970-1975 prowadził wykłady z metodologii w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Następnie, od 1975 do 1980 roku, uczył historii nauki w Instytucie Historii Architektury i Sztuki Politechniki Wrocławskiej. W latach 1980-1989 wykładał historię filozofii w Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu, a z końcem lat 80. rozpoczął pracę w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie pełnił funkcję kierownika Zakładu Filozofii Nauki i Kultury. W 2002 roku przeszedł na emeryturę. W ostatnich latach swojego życia kontynuował nauczanie na Wydziale Teologicznym UAM oraz prowadził zajęcia w Seminarium oo. Karmelitów w Poznaniu.

Publikacje

Andrzej Siemianowski, uznawany za jednego z wybitnych myślicieli, pozostawił po sobie bogaty dorobek literacki. Jego publikacje dotykają różnych aspektów filozofii, religii i nauki. Poniżej przedstawiamy listę jego najważniejszych dzieł:

  • Pytanie, wątpienie, wybór, 1967,
  • Poznawcze i praktyczne funkcje nauk empirycznych, 1976,
  • Filozoficzne podłoże rozłamu chrześcijaństwa, 1993,
  • Wielkość i nędza człowieka: rozważania o Pascalu, 1993,
  • Proces hellenizacji chrześcijaństwa i programy jego dehellenizacji, 1996.

Przypisy

  1. Prof. dr hab. Andrzej Siemianowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 24.10.2022 r.]
  2. Przerwa techniczna | Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu [online], repozytorium.amu.edu.pl [dostęp 23.03.2019 r.]
  3. Nekrolog Andrzeja Siemianowskiego, w: Praca nad sobą, zeszyt 50, sierpień 2008. [dostęp 22.09.2015 r.]
  4. Janusz Zabłocki Dzienniki 1956-1965. Tom I, wyd, Warszawa 2008, s. 130, 140.

Oceń: Andrzej Siemianowski (filozof)

★★★★★
Średnia ocena:4.47 Liczba ocen:14