Wiesław Alfons Antoni Szczerbiński, urodzony 20 września 1900 roku w Poznaniu, był wyjątkową postacią w swojej dziedzinie. Jako leśnik i myśliwy, zyskał uznanie w środowisku akademickim oraz wśród pasjonatów przyrody.
Jego życie zakończyło się 2 maja 1972 roku w tym samym mieście, w którym przyszło mu na świat. W ciągu swojej kariery akademickiej pełnił zaszczytną rolę profesora w Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu, gdzie wpłynął na wielu studentów, dzieląc się swoją wiedzą i doświadczeniem.
Życiorys
Wiesław Szczerbiński był postacią o bogatej historii, której rodzicami byli Wincenty Szczerbiński (1861–1926), aptekarz, oraz Jadwiga z domu Siemianowska (1863–1905). Po śmierci matki, osiedlił się w Bogucinie, gdzie ojciec nabył majątek z młynem oraz stawem. W latach 1910-1919 uczęszczał do Gimnazjum Gotthilfa Bergera w Poznaniu, w którym był zaangażowany w działalność tajnego Towarzystwa Tomasza Zana.
Wiesław wziął czynny udział w Powstaniu Wielkopolskim, pełniąc funkcję kuriera bojowo-politycznego oraz wartownika w poznańskim Bazarze. W dniu 5 stycznia 1919 roku, ochotniczo wstąpił do stacjonującego w Wolsztynie 4 pułku Strzelców Wielkopolskich, gdzie brał udział w walkach z niemieckimi oddziałami ochrony pogranicza. Po dołączeniu do Wojska Polskiego, na podstawie rozporządzenia Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej z 10 czerwca 1919 roku, uzyskał świadectwo dojrzałości według ocen ostatniego świadectwa szkolnego.
W październiku 1919 roku rozpoczął studia leśne na Uniwersytecie Poznańskim, a w lipcu 1920 roku dobrowolnie wstąpił do 57 pułku piechoty, z którym walczył w czasie wojny polsko-bolszewickiej. Po powrocie na uczelnię w listopadzie tego samego roku, wstąpił do Zjednoczenia Młodzieży Narodowej. Ukończył studia w czerwcu 1923 roku, a trzy miesiące później przejął stanowisko referendariusza, a następnie adiunkta leśnego w Nadleśnictwie Zielonki.
21 marca 1925 roku złożył pracę dyplomową pod tytułem „Galasówki (Cynipidae) na dębach”, co poprzedziło pozytywne wyniki egzaminu dyplomowego, co w rezultacie pozwoliło mu uzyskać tytuł inżyniera leśnictwa. Już 30 czerwca 1925 roku został asesorem, a w grudniu zdał egzamin na stanowisko pierwszej kategorii w administracji leśnej. Od tego czasu publikował wiele artykułów popularnonaukowych, raportów i tłumaczeń związanych z hodowlą lasu oraz drzewnictwem. W swoich pracach podejmował również tematykę łowiectwa oraz ochrony przyrody, współpracując z takimi czasopismami jak „Przegląd Leśniczy”, „Ech Leśnych” oraz „Rynek Drzewny”. Będąc adiunktem, prowadził prace w wielkopolskich lasach, w tym w nadleśnictwach takich jak Czeszewo, Kąty, Mosina, Wanda oraz Gliśnica.
Od maja 1928 roku pracował jako referendarz w Departamencie Leśnictwa Ministerstwa Rolnictwa i Reform Rolnych w Warszawie. Uczestniczył w kursie podchorążych w Śremie, uzyskując nominację na podporucznika piechoty. 11 sierpnia 1928 roku w Milanówku poślubił Stanisławę z Ozdowskich. W maju 1929 roku odszedł z ministerstwa, a od 1 czerwca tego roku został nadleśniczym w lasach Fundacji Sułkowskich w Rydzynie, podległych Ministerstwu Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Brał czynny udział w posiedzeniach Kuratorium Fundacji oraz był członkiem Związku Zawodowego Leśników RP.
Na mocy zarządzenia Prezydenta RP, w dniu 27 czerwca 1938 roku, otrzymał Medal Niepodległości za swoją działalność w powstaniu wielkopolskim. Szczerbiński był podporucznikiem w korpusie oficerów rezerw; w czasie kampanii wrześniowej 1939 roku walczył w Wielkopolskiej Brygadzie Kawalerii, biorąc udział w bitwie nad Bzurą oraz Puszczy Kampinoskiej. Niestety, 19 września 1939 roku pod Witkowicami został wzięty do niewoli, przez jakiś czas przebywał w Oflagu XI A Osterode, a później przeniesiono go do obozów w Arnswalde oraz Woldenberg, gdzie aktywnie uczestniczył w akcjach oświatowych.
30 stycznia 1945 roku, po uwolnieniu przez Armię Czerwoną, powrócił do Dąbcza, gdzie objął stanowisko kierownika Nadleśnictwa Państwowego Leszno. Od września 1948 roku, z rozwagą kierował nadleśnictwami Leszno oraz Dąbcze koło Leszna, inicjując powstanie biblioteki łowieckiej, a także budowę strzelnicy myśliwskiej w leśnictwie Karczma Borowa. Ponadto, zasiadał w Powiatowej Radzie Narodowej, Powiatowej Komisji Leśnej oraz przewodniczył Powiatowej Komisji Kontroli Społecznej.
W drugiej połowie 1948 roku wstąpił do Stronnictwa Ludowego. Po roku spędzonym jako inspektor w Okręgowym Zarządzie Lasów Państwowych w Poznaniu, w lutym 1953 roku przeszedł na bezpłatny urlop, aby przygotować się do pracy na uczelni. Już w kwietniu 1951 roku został adiunktem w Katedrze Ogólnej Hodowli Lasu na Uniwersytecie Poznańskim, a od 1952 był członkiem Polskiego Towarzystwa Leśnego. 12 maja 1956 roku, po obronie rozprawy doktorskiej pt. „Podstawy metodyki badań samosiewu sosnowego w oparciu o powierzchnie próbne”, uzyskał tytuł doktora nauk leśnych, a 29 stycznia 1959 roku tytuł docenta. W lipcu 1960 roku zainicjował powstanie Zakładu Gospodarstwa Łowieckiego, który w 1961 roku przekształcono w Katedrę.
W kolejnych latach, aż do 1970 roku, Szczerbiński pełnił kierownictwo w obydwu placówkach, aż w końcu przeszedł na emeryturę. Był także członkiem Komisji Nauk Leśnych Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk oraz zasiadał w różnych komisjach naukowych, w tym w Radzie Naukowej Instytutu Badawczego Leśnictwa oraz w Komisji Hodowlanej przy Radzie Naczelnej Polskiego Związku Łowieckiego. W 1964 roku został dziekanem Wydziału Leśnego WSR, a 28 kwietnia 1967 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego.
Wiesław Szczerbiński był pionierem nowoczesnego łowiectwa, opartego na zasadach ekologicznych, a jego dorobek obejmuje około 150 publikacji, w tym znaczną część prac poświęconych łowiectwu. Zmarł nagle w Poznaniu 2 maja 1972 roku, a jego ciało znalazło spoczynek na cmentarzu Górczyńskim (kw. II P, rząd 30, grób 6).
Wiesław Szczerbiński związał swoje życie z Stanisławą Ozdowską od 1928 roku, jednak małżeństwo to nie doczekało się potomstwa.
Odznaczenia
W życiu Wiesława Szczerbińskiego znalazły się ważne odznaczenia, które potwierdzają jego zasługi dla kraju. Oto lista wyróżnień, które zdobył w trakcie swojej kariery:
- Medal Niepodległości – 1938,
- Złoty Krzyż Zasługi – 1958,
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1970.
Przypisy
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 189, 717.
- a b c d e f g Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981, s. 732.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Bogdan Kostrzewski | Jan Zimmermann | Adam Szyszka | Lech Leciejewicz | Tadeusz Esman | Ryszard Schramm | Remigiusz Mielcarek | Piotr Giertych | Kazimierz Kordylewski | Betty Katz | Zofia Trojanowiczowa | Stefan Hahn | Andrzej Siemianowski (filozof) | Bogdan Sojkin | Maciej Jerzy Serwański | Izolda Kiec | Rafał Bernard | Aleksander Wróblewski (entomolog) | Magdalena Raszewska | Zbigniew PalkaOceń: Wiesław Szczerbiński