Olech Szczepski, urodzony 17 kwietnia 1914 roku w Poznaniu, a zmarły 24 czerwca 1980 roku w tym samym mieście, był wybitnym polskim lekarzem oraz pediatrą. Jego kariera naukowa obejmowała także rolę wykładowcy na Akademii Medycznej w Poznaniu, gdzie osiągnął wysoki szczyt w postaci rektoratu w latach 1962–1964.
W 1975 roku uzyskał tytuł doktora honorowego swojej macierzystej uczelni, co podkreśla jego znaczący wkład w medycynę i edukację. Dodatkowo, Szczepski był członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk, co należy uznać za ukoronowanie jego naukowej kariery.
Warto również zaznaczyć, że Olech Szczepski był kombatantem II wojny światowej. Brał udział w wielu kluczowych wydarzeniach, takich jak kampania wrześniowa, walki o Tobruk oraz słynna bitwa o Monte Cassino.
Biografia
Olech Szczepski był ważną postacią w historii medycyny i edukacji w Polsce. Urodził się jako syn Czesława Szczepskiego, poznańskiego drukarza i aktywnego działacza patriotycznego, który prowadził drukarnię i księgarnię „Ostoja”, oraz Jadwigi z Żurkowskich. W latach 1923–1932 uczęszczał do Gimnazjum św. Marii Magdaleny, gdzie rozwijał swoje zainteresowania. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego i w czerwcu 1938 roku uzyskał dyplom lekarza. Po krótkiej praktyce w Szpitalu Miejskim w Poznaniu, zastał powołany do odbycia służby wojskowej, gdzie najpierw uczył się w Szkole Podchorążych Sanitarnych, a następnie służył w 3. Pułku Lotniczym.
W dniu 24 sierpnia 1939 roku Olech otrzymał przydział mobilizacyjny jako lekarz do 32. eskadry rozpoznawczej, która była stacjonowała na polowym lotnisku w Sokolnikach. W pierwszych dniach września 1939 roku eskadra ta aktywnie wspierała Armię „Łódź”. Ewakuacja jednostki przez Wisłę miała miejsce 7 września, po czym, w związku z rozwiązaniem eskadry, skierował się w stronę granicy rumuńskiej i węgierskiej. Po przekroczeniu Przełęczy Tatarskiej w dniu 19 września został internowany i osadzony w obozie w Egerze, a następnie w Bánréve. 19 grudnia 1939 roku Olech Szczepski zdołał uciec z obozu.
Wędrówka Olech Szczepskiego do wolności prowadziła przez Budapeszt, Jugosławię, Zagrzeb oraz Belgrad, aż w końcu dotarł do Aten. W dniu 19 stycznia 1940 roku odbył podróż do Marsylii na pokładzie statku „Warszawa”, gdzie 30 stycznia znowu wstąpił do Wojska Polskiego. W kwietniu tego samego roku rozpoczął pracę jako lekarz w Brygadzie Strzelców Karpackich, która wkrótce została wysłana do Beirutu. Po upadku Francji ewakuował się do Palestyny, a następnie do Egiptu, gdzie w grudniu 1940 roku został lekarzem obozu jenieckiego nr 2 w pobliżu Aleksandrii.
Pomiędzy styczniem a lipcem 1941 roku Olech pełnił funkcję lekarza w II batalionie w obozie w Agami, a także obsługiwał umocnienia w Marsa Matruh. W dniu 23 lipca 1941 roku jego praca przeniosła się do Polskiego Szpitala Wojskowego w Aleksandrii, gdzie awansował do rangi podporucznika w październiku tegoż roku. Po odblokowaniu Tobruku, uczestniczył w szlakach bojowych Brygady, aż do jej odwrotu w marcu 1942 roku. W maju Olech ogłaszał nową organizację 3. Dywizji Strzelców Karpackich, gdzie pełnił rolę oficera sanitarnego. Jego umiejętności były nieocenione podczas najcięższych walk o Monte Cassino, gdzie zastąpił Adama Majewskiego w punkcie opatrunkowym III batalionu.
Po triumfie i zdobyciu Bolonii, Olech Szczepski zakończył wojnę z tytułem porucznika, odznaczony wieloma medalami, w tym Krzyżem Walecznych, Medalem Wojska oraz Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino. Jego wspomnienia z tego burzliwego okresu, zatytułowane „Moja wojna. Od Warty do Padu”, ukazały się w 2003 roku we Wydawnictwie Naukowym Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu.
Pozostając we Włoszech do 1946 roku oraz w Wielkiej Brytanii, 27 października 1947 roku Olech wrócił do Polski. Rozpoczął pracę w Katedrze i Klinice Chorób Dziecięcych Uniwersytetu Poznańskiego, kierowanej przez profesora Karola Jonschera, jako asystent-wolontariusz. Wkrótce awansował i uzyskał stopień doktora nauk medycznych, w oparciu o pracę nad leczeniem ostrych postaci gruźlicy dziecięcej. W 1951 roku Olech Szczepski został dyrektorem szpitala zakaźnego w Poznaniu, gdzie zorganizował 200-łóżkowy oddział dla dzieci w trakcie epidemii choroby Heinego-Medina.
Późniejsze lata przyniosły mu wiele sukcesów, w tym habilitację i zdobycie tytułów docenta oraz profesora nadzwyczajnego. Na przestrzeni lat współprowadził i organizował wiele działań edukacyjnych oraz prowadził badania naukowe. W 1960 roku wybrano go na dziekana Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej, a w 1962 roku został rektorem tej uczelni. 30 grudnia 1966 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego, a w 1968 został pełnomocnikiem Ministra Zdrowia ds. Instytutu Pediatrii w Krakowie. Szczepski prowadził instytut do czerwca 1969 roku, a potem powrócił do Poznania, aby kierować nowym Instytutem Pediatrii, który został otwarty w 1972 roku.
Akademia Medyczna w Poznaniu nadała mu tytuł doktora honoris causa 6 stycznia 1975 roku, a od 1976 roku był członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk, także przewodniczącym Rady Naukowej Centrum Zdrowia Dziecka od 1977 roku. Jego wkład w medycynę i społeczeństwo oscylował wokół około 200 opublikowanych prac oraz współautorstwa ważnych podręczników.
Wyróżnienia i odznaczenia, które otrzymał, poświadczają jego znaczenie w środowisku medycznym, w tym Krzyż Kawalerski i Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, oraz Order Uśmiechu. Niestety, Olech Szczepski zmarł 24 czerwca 1980 roku, będąc ofiarą nowotworu wątroby, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się w Alei Zasłużonych Cmentarza Junikowskiego.
Pozostali ludzie w kategorii "Medycyna i zdrowie":
Andrzej Franciszek Ksawery Dybek | Krzysztof Jerzy Filipiak | Barbara Iwaszkiewicz-Bilikiewicz | Wincenty Skoczyński | Andrzej Kryszewski | Tadeusz Markiewicz | Wiktor Dega | Michał Wojtalik | Wojciech Leppert | Jan Jaracz | Krzysztof Dzikowski (lekarz) | Mieczysław Wojtkowiak | Wanda Błeńska | Tomasz Grottel | Kazimierz Hołoga | Jerzy Alkiewicz | Kazimierz Jankowski (lekarz) | Tomasz Cieszyński | Krzysztof Słowiński (lekarz) | Zdzisław MierzyńskiOceń: Olech Szczepski