Stanisław Fabisz

Jego ojcem był Franciszek, nauczyciel w gimnazjum realnym im. Bergera w Poznaniu, a matką Julia z Szulców. Fabisz swoją edukację rozpoczął w znanym Gimnazjum św. Marii Magdaleny, które ukończył w 1875 roku. Następnie, w poszukiwaniu dalszej wiedzy teologicznej i filozoficznej, wyjechał do Innsbrucka, gdzie 28 lipca 1878 roku został wyświęcony na księdza. Na mocy zgody metropolity gnieźnieńskiego i poznańskiego Mieczysława Ledóchowskiego, który przebywał w Rzymie, kontynuował studia w Würzburgu, gdzie w 1879 roku obronił rozprawę doktorską zatytułowaną Quidnam Poloni gesserint adversum schismam occidentalem Synodumque Constantiensem et Basileensem.

Po zakończeniu nauki, Fabisz powrócił do Wielkopolski, wówczas objętej polityką Kulturkampfu. Swoją karierę duszpasterską rozpoczął jako tajny misjonarz w Chobienicach niedaleko Zbąszynia. W 1880 roku przeniósł się do Ostrowa Wielkopolskiego, gdzie pełnił rolę wikariusza oraz katechety w lokalnym gimnazjum. Aż do kwietnia 1889 roku, kiedy to objął stanowisko proboszcza w Boruszynie, rozwijał swoje umiejętności duszpasterskie.

Fabisz był również aktywny w działalności społecznej. Już w listopadzie 1889 roku, we współpracy z Maksymilianem Jackowskim, zakładał Kółko Rolniczo-Włościańskie w Boruszynie, w którego działalności angażował się do samego końca swojego życia, pełniąc funkcję prezesa. Od 1880 roku był członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, co świadczy o jego zaangażowaniu w rozwój lokalnej społeczności oraz nauki.

W maju 1891 roku wygłosił mową na pogrzebie ks. Augustyna Szamarzewskiego, znanego działacza społecznego oraz proboszcza w Ostrowie Wielkopolskim, co ukazuje jego wpływ i znaczenie w lokalnej społeczności. Stanisław Fabisz zmarł 19 grudnia 1894 roku w Boruszynie, po wieloletniej walce z chorobą serca. Został pochowany w pobliżu lokalnego kościoła. Jego młodszy brat Kazimierz (1858–1915) również wybrał drogę kapłaństwa, angażując się w działalność narodową i społeczną.