Ignacy Subera

---

Życiorys

Ignacy Subera urodził się w rodzinie, w której ojcem był Wojciech, a matką Weronika z domu Kociałkowska. Jego nauka rozpoczęła się w gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości 15 maja 1928, co stanowiło istotny krok w jego edukacji. Następnie, 15 października 1928 roku, podjął studia w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu, gdzie 10 czerwca 1933 roku przyjął święcenia kapłańskie. Początkowo pracował jako duszpasterz w parafiach w swojej macierzystej diecezji.

Kiedy wybuchła II wojna światowa, w styczniu 1940 roku przeniósł się do Generalnego Gubernatorstwa, gdzie pełnił rolę wikariusza w kościele Najświętszego Zbawiciela w Warszawie. W czasie okupacji, równolegle do swoich obowiązków duszpasterskich, rozpoczął studia prawnicze na Tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich. W czasie powstania warszawskiego działał jako kapelan Armii Krajowej, co ukazuje jego zaangażowanie w pomoc i wsparcie dla walczących.

Po wojnie Ignacy Subera pozostał na służbie wojskowej, a jego obowiązki obejmowały między innymi funkcję zastępcy dziekana Okręgu Wojskowego I oraz notariusza Generalnego Dziekanatu Wojska Polskiego. W 1951 roku przeszedł do rezerwy w stopniu pułkownika, co stanowiło ważny etap w jego karierze.

W maju 1945 roku ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując tytuł licencjata prawa kanonicznego. Rok później uczestniczył w kursie doktoranckim na Wydziale Teologii Katolickiej tej samej uczelni. W 1948 roku obronił pracę doktorską pod kierunkiem ks. Ignacego Grabowskiego, zatytułowaną „Właściwość sądów kościelnych. Studium prawno-historyczne”. Szereg lat później, w roku 1956 uzyskał stopień doktora habilitowanego i tytuł profesora nadzwyczajnego. Dwa lata później został profesorem zwyczajnym.

W ciągu swojej kariery akademickiej, Subera był zatrudniony na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie pełnił różnorodne funkcje, w tym młodszego asystenta, adiunkta, a następnie zastępcy profesora. Po likwidacji wydziału w 1954 roku przeszedł do Wydziału Prawa Kanonicznego Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Od 1956 roku kierował Katedrą Historii Prawa Kościelnego w Polsce na Wydziale Prawa Kanonicznego, oraz zasiadał w radzie wydziału jako jego prodziekan i dziekan.

W ciągu swojej długoletniej kariery dydaktycznej Ignacy Subera wypromował 52 magistrów oraz 11 doktorów prawa kanonicznego, w tym ks. Juliana Kałowskiego, co podkreśla jego znaczący wkład w rozwój nauki i edukacji w tej dziedzinie.

Wybrane publikacje

Wielu badaczy prawa kanonicznego i historii prawa zna osiągnięcia Ignacego Subery. Oto niektóre z jego najważniejszych publikacji:

• historia źródeł i nauki prawa kanonicznego, Warszawa 1970,
• synody prowincjonalne arcybiskupów gnieźnieńskich, Warszawa 1971,
• metodologia historyczno-prawna, Warszawa 1972.

---

Oceń: Ignacy Subera

---