Edward Kaźmierski

---

Życiorys

Edward Kaźmierski był synem Wincentego i Władysławy z domu Kaźmierczak, członkiem rodziny składającej się z sześciu dzieci, z których dwoje zmarło w dzieciństwie. W wieku czterech lat stracił ojca, a gdy miał 17 lat, zdecydował się przerwać edukację i rozpocząć pracę jako „chłopiec na posyłki” w sklepie dekoracyjnym. Dzięki wsparciu ks. Władysława Bartonia SDB, udało mu się znaleźć pracę jako pomocnik w warsztacie samochodowym, co stało się początkiem jego kariery w zawodzie ślusarsko-mechanicznym.

Kaźmierski aktywnie uczestniczył w życiu kulturalnym swojego otoczenia; brał udział w przedstawieniach oratoryjnych, a jego umiejętności muzyczne obejmowały grę na fortepianie oraz skrzypcach. Był również kompozytorem i śpiewał w chórze, gdzie miał możliwość zetknięcia się z Stefanem Stuligroszem. Przed wybuchem II wojny światowej, w towarzystwie Czesława Jóźwiaka, przeszedł pieszą pielgrzymkę na Jasną Górę.

W obliczu nadchodzącego konfliktu zbrojnego, w wrześniu 1939 roku zgłosił się jako ochotnik do wojska, jednak z powodu szybkiej klęski kampanii wrześniowej nie został wcielony. Wkrótce potem wstąpił do konspiracyjnej organizacji niepodległościowej, znanej jako Wojsko Ochotnicze Ziem Zachodnich. Niestety, jego działalność doprowadziła do aresztowania przez Gestapo 23 września 1940 roku. Przez wiele miesięcy był torturowany i przetrzymywany w różnych więzieniach, w tym w Fortach na ulicy Młyńskiej oraz we Wronkach.

Ostatecznie, 23 kwietnia 1941 roku, został przeniesiony do więzienia w Berlinie-Spandau, gdzie oskarżono go o zdradę stanu (niem.: Hochverrat). 1 sierpnia 1942 roku, został skazany na śmierć przez zgilotynowanie, a wyrok wykonano 24 sierpnia tego samego roku o godzinie 20:40 w dusznym więzieniu w Dreźnie.

W liście z maja 1942 roku Kaźmierski napisał: „Jakaż to siła, ta nasza wiara. Są także tacy tutaj, którzy w nic nie wierzą. Jaka dla nich straszna ta niewola. Słychać tam tylko przekleństwa i złorzeczenia. A u tych, co mają silną wiarę spokój, a zamiast przekleństw sama radość. Duch mój jest silny i coraz silniejszy się staje. Nic go już nie załamie, bo go Bóg umocnił. Jestem na wszystko przygotowany, bo wiem, że wszystkim Bóg kieruje, dlatego we wszystkim widzę niepojęte myśli Boże.”

Z zapisków w jego pamiętniku wynika, że nigdy nie miał zamiaru zostać księdzem. Pośmiertnie został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II w 1999 roku, w gronie 108 błogosławionych męczenników. Jego pamięć czci się 24 sierpnia każdego roku.

---

Oceń: Edward Kaźmierski

---