Franciszek Olejniczak (duchowny)

---

Życiorys

Franciszek Olejniczak urodził się 4 października 1877 roku w Poznaniu na Jeżycach. Wspólnie z rodzicami, Jakubem i Pelagią z domu Kapałczyńską, spędził tu swoje dzieciństwo. To tam rozpoczął swoją edukację, ucząc się najpierw w szkole elementarnej, a następnie w Miejskiej Szkole Obywatelskiej oraz Gimnazjum św. Marii Magdaleny. Równocześnie angażował się w samokształceniowe kółka konspiracyjne, gdzie poszerzał swoją wiedzę na temat języka polskiego oraz historii kraju.

Zadawanie pytań i pragnienie zdobywania wiedzy przyciągnęło uwagę władz pruskich, co skłoniło go do kontynuowania nauki na Pomorzu. W Białogardzie w 1899 roku pomyślnie zdał maturę. Rok później rozpoczął studia w Seminarium Duchownym w Poznaniu, a 13 grudnia 1903 roku przyjął święcenia kapłańskie. Jego pierwsze kroki w posłudze duszpasterskiej stawiał jako wikariusz w Markowicach. Już 8 grudnia 1904 roku otrzymał nominację na wikariusza w Gostyniu.

W Gostyniu pełnił również rolę nauczyciela katechezy, starając się jednocześnie niestrudzenie pomagać osobom z problemem alkoholowym. Organizował kursy dotyczące historii, literatury, ortografii i geografii oraz patronował Towarzystwu Młodych Robotników i Terminatorów, rozdając jego członkom egzemplarze „Pana Tadeusza”. Ponadto działał na rzecz Towarzystwa Czytelni Kobiet.

W latach 1911–1914 Franciszek Olejniczak podejmował wyjazdy do Brunszwiku, Meklemburgii i Turyngii, gdzie sprawował opiekę duszpasterską nad polskimi robotnikami. W 1918 roku zaangażował się w przygotowanie Gostynia oraz okolic na powrót wygnanych filipinów. Z jego inicjatywy zwołano zebranie, które zaowocowało decyzją o budowie nowego gmachu gimnazjum w Gostyniu. Po czterech latach objął dyrektorskie stanowisko w tej placówce.

Jego działalność wzbudziła zaangażowanie lokalnej społeczności, co przyczyniło się do pozyskania funduszy na budowę gmachu. Wprowadził nowoczesne metody nauczania, stosując przeźrocza oraz zbiory geologiczne, przyrodnicze i historyczne, a także nowoczesne pracownie. Jego wysiłki dostrzegł Prezydent RP, Ignacy Mościcki, który postanowił przyznać mu medal. Jednak Franciszek Olejniczak zdecydował się zamienić go na nowoczesną pracownię chemiczną na swojej szkole.

Niestety, jego życie osobiste zostało przerwane przez chorobę – zachorował na jaskrę. W trakcie II wojny światowej dwukrotnie padał ofiarą aresztowania, 21 września 1939 oraz 2 lutego 1940 roku. Początkowo był więziony w Gostyniu, a następnie w Lesznie i Poznaniu, w Forcie VII (KL Posen). Po uwolnieniu w czerwcu tego samego roku, otrzymał zakaz powrotu do Gostynia i osiedlił się w Poznaniu.

Do Gostynia powrócił w 1945 roku, natychmiast przystępując do pracy nad odbudową budynku gimnazjum, zakładając w tym celu Bank Ducha Świętego. Pozostałe fundusze planował przeznaczyć na budowę Osiedla Dobrej Woli dla najbiedniejszych, jednak projektu nie udało się zrealizować z powodów politycznych. Jego ostatnim przedsięwzięciem była budowa domu starców im. „Matysiaków”, za co otrzymał podziękowania od władz centralnych. Zmarł 2 listopada 1965 roku w Gostyniu.

Cytaty

Franciszek Olejniczak, duchowny, był osobą, która nie tylko pełniła swoją misję, ale również inspirowała innych swoimi mądrymi słowami. Poniżej przedstawiamy kilka cytatów, które najlepiej oddają jego duchowe podejście.

• „Omnes unum simus – wszyscy jesteśmy jednością” – to hasło, które były centralnym punktem kierunku działań ks. Franciszka Olejniczaka, a także mottem Zespołu Szkół Oświatowych w Gostyniu, wcześniej znanym jako Gimnazjum w Gostyniu,
• „Stąd wyszli na szaniec śmierci by nam dać zwycięstwo bohaterowie nasi najdrożsi” – te wzruszające słowa możemy znaleźć na tablicy memorialnej, która upamiętnia tragiczne wydarzenia rozstrzelania mieszkańców Ziemi Gostyńskiej, mające miejsce na miejskim rynku.

---

Oceń: Franciszek Olejniczak (duchowny)

---