Wacław Pyszkowski

Duchowieństwo i religia

Wacław Pyszkowski to postać, która zapisała się w historii Polski jako duchowny katolicki oraz patriota. Urodził się 18 sierpnia 1893 roku w Poznaniu, co w znaczący sposób wpłynęło na jego późniejsze życie i działalność.

Jego zaangażowanie w sprawy narodowe i społeczne ukierunkowało go na drogę służby w ludowym Wojsku Polskim, gdzie dosłużył się tytułu generalnego dziekana. Pyszkowski był nie tylko religijnym liderem, ale również osobą, która łączyła w sobie wartości duchowe i narodowe.

Zmarł 6 lipca 1950 roku w Warszawie, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w sercach wielu Polaków.

Życiorys

Wacław Pyszkowski, był postacią, która na przestrzeni lat 1913–1918 poświęciła swój czas na studia teologiczne, realizując swoją edukację w takich miejscach jak Monaster, Wrocław oraz Gniezno. Był aktywnym uczestnikiem życia społecznego i politycznego, wchodząc w skład Związku Młodzieży Polskiej „Zet” oraz angażując się w walki podczas Powstania Wielkopolskiego. W marcu 1920 roku, w Gnieźnie, przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1920–1924 pełnił funkcję wikariusza w Bydgoszczy oraz Gnieźnie.

W czerwcu 1924 roku objął probostwo w Sanktuarium Maryjnym w Dąbrówce Kościelnej, gdzie podjął się znaczących prac, szczególnie po pożarze, który w 1925 roku zniszczył kościół. Dbał o jego odbudowę, która trwała od 1930 do 1936 roku.

Na początku września 1939 roku, w obliczu wybuchu II wojny światowej, porzucił swoją parafię, przystępując do wojska, gdzie był kapelanem w Grupie Operacyjnej “Polesie”. Po przegranej kampanii wrześniowej, Wacław Pyszkowski, wykorzystując drogi przez Węgry, dotarł do Francji, gdzie w 1940 roku objął stanowisko kapelana Brygady Podhalańskiej. Następnie, w ramach 3 Dywizji Piechoty, przebywał w Szkocji do 1944 roku.

W grudniu 1944 roku nie pojawił się w kurii polowej w Londynie, co miało związek z regulowaniem jego statusu wojskowego. Od grudnia 1944 do marca 1945 roku uczestniczył jako członek Rady Narodowej RP z ramienia Stronnictwa Pracy.

Po zakończeniu wojny, w lutym 1946 roku, włączając się w działania grupy „Zrywu”, stał się członkiem władz naczelnych nowego Stronnictwa Pracy (SP). Przyjął też służbę w Ludowym Wojsku Polskim (LWP) oraz objął stanowisko zastępcy Generalnego Dziekana Wojska Polskiego. W 1947 roku, 22 listopada, otrzymał tytuł III Generalnego Dziekana WP, a także w 1946 roku został skarbnikiem w Zarządzie Głównym Polskiego Czerwonego Krzyża.

Warto podkreślić, że 22 lipca 1946 roku awansował na stopień pułkownika, wcześniej przeszły on meteoryczny awans na podpułkownika zaledwie w dziewięć miesięcy od uzyskania stopnia majora. W dniu 16 lipca 1946 roku został odznaczony Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy (numer 735), a także 12 września 1946 roku Krzyżem Duńskiego Czerwonego Krzyża. W jego teczce personalnej znajdują się również informacje o odznaczeniach, takich jak Medal Niepodległości, Medal za Warszawę oraz Medal za Odrę, Nysę i Bałtyk. W wyniku decyzji prezydenta Bolesława Bieruta z 8 lipca 1950 roku, pośmiertnie odznaczono go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za jego wybitne zasługi w pracy społecznej.

Ostatecznie zmarł w szpitalu MON, a jako przyczynę jego śmierci wskazano „rakowatość narządów jamy brzusznej”. Został pochowany na wojskowych Powązkach (kwatera A4-4-3).

Przypisy

  1. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  2. Jacek Żurek, Ruch księży patriotów w województwie katowickim 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009, s.173
  3. Jacek Żurek, Ruch księży patriotów w województwie katowickim 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009, s.51
  4. Jacek Żurek, Ruch księży patriotów w województwie katowickim 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009, s.20
  5. M.P. z 1950 r. nr 85, poz. 1018

Oceń: Wacław Pyszkowski

★★★★★
Średnia ocena:4.9 Liczba ocen:23