Witold Hedinger

W swojej edukacji rozpoczął naukę w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, a potem kontynuował ją na Politechnice w Charlottenburgu, gdzie zdobył cenne umiejętności techniczne, które później wykorzystał w swojej działalności.

W roku 1905, we współpracy ze swoim bratem Stanisławem Hedingerem, rozpoczął rozwijanie działalności przemysłowej. Witold aktywnie uczestniczył w kulturalnym życiu Poznania, będąc członkiem Towarzystwa Czytelni Ludowych oraz przyczyniając się do powstania biblioteki im. Kraszewskiego, co świadczy o jego zaangażowaniu w edukację i kulturę.

W 1916 roku objął stanowisko radnego miejskiego, a w 1924 roku, 7 maja, został prezesem Rady Miasta Poznania. Witold Hedinger był jednym z założycieli Towarzystwa Miłośników Miasta Poznania, co jeszcze bardziej umocniło jego pozycję w społeczności lokalnej.

W 1928 roku, jako senator II kadencji, został wybrany z województwa poznańskiego z Listy Związku Ludowo-Narodowego, co podkreśla jego znaczenie w polskiej polityce tego okresu. Zmarł 10 lutego 1932 roku, a pożegnanie z nim miało miejsce 13 lutego 1932 roku w Ratuszu, gdzie przemawiali m.in. Cyryl Ratajski, prezydent miasta, Bolesław Wybieralski, wiceprezes rady miasta, oraz Romuald Paczkowski, doktor praw i profesor Uniwersytetu Poznańskiego.

Ostatnia droga Hedingera na cmentarz farny przy ul. Bukowskiej została poprowadzona przez Walentego Dymka, biskupa. W Kronice Żałobnej napisano o nim jako o skromnym człowieku, który mimo wysokiego urzędu obywatelskiego, nigdy nie miał wrogów, lecz jedynie przyjaciół. Jego życie i działalność pozostawiły trwały ślad w historii Poznania.