Władysław Findeisen

---

Życiorys

Władysław Findeisen wywodził się z rodziny o silnych korzeniach, których przodkowie ze strony ojca przybyli z Saksonii. Jego dziadek, Gustaw Adolf Findeisen, był znanym organizatorem kolejnictwa w Królestwie Polskim, a także bliskim współpracownikiem Leopolda Kronenberga, z którym był związany, realizując projekt Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Findeisen przyszedł na świat jako syn inżyniera, Stanisława Findeisena (1873–1970), oraz Alicji z domu Handke (1896–1994). Jego rodzina była znacząca, w tym jego stryjeczna siostra, Krystyna Tustanowska.

W początkowych latach życia, ukończył szkołę powszechną. W czasie tragicznych wydarzeń II wojny światowej, w maju 1944 roku, przystąpił do tajnego nauczania i uzyskał świadectwo maturalne w Państwowym Liceum i Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie. Jako żołnierz Armii Krajowej, brał aktywny udział w powstaniu warszawskim, angażując się w walki, które miały miejsce w Śródmieściu oraz na Mokotowie. Niestety, wojna przyniosła mu ogromne straty osobiste – w wyniku powstania zginęli jego brat Stanisław, który był starszy o dwa lata, oraz dwóch kuzynów, Andrzej i Krystyn.

Po zakończeniu walk, Findeisen trafił do obozu jenieckiego w Niemczech, z którego powrócił w grudniu 1945 roku. W tymże miesiącu rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechnice Warszawskiej, które ukończył trzy lata później, w 1949 roku. Następnie podjął pracę jako asystent na swojej macierzystej uczelni w Katedrze Miernictwa Elektrycznego. Jego bezpośrednim przełożonym był Kazimierz Drewnowski.

W 1954 roku, po studiach aspiranckich prowadzonych przez Stanisława Kuhna, obronił pracę doktorską i uzyskał stopień doktora nauk technicznych. Rok później objął stanowisko kierownika nowo utworzonej Katedry Automatyki i Telemechaniki. Jego kariera naukowa rozwijała się dynamicznie – w 1957 roku został docentem, a w 1962 oraz 1971 przyznano mu tytuł profesora nadzwyczajnego i profesora zwyczajnego. W 1971 został wybrany na członka korespondenta Polskiej Akademii Nauk, a piętnaście lat później członkiem rzeczywistym PAN, a także członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

11 kwietnia 1981 roku Findeisen został rektorem Politechniki Warszawskiej w pierwszych po długiej przerwie wolnych wyborach. W 1984 roku, mimo oporu ze strony wyborców i pozauczelnianych organów PZPR, uzyskał reelekcję na to stanowisko. Jednak w listopadzie 1985 roku decyzją władz PRL został usunięty z rektoratu. W latach 1986–1990 przewodniczył Prymasowskiej Radzie Społecznej, a także był członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie, w latach 1988-1990.

W 1989 roku uczestniczył w historycznych obradach Okrągłego Stołu, gdzie pełnił funkcję współprzewodniczącego z Aleksandrem Gieysztorem. Po przełomowych wyborach, w dniu 4 czerwca 1989, uzyskał mandat senatora z ramienia KO w okręgu warszawskim. Po raz drugi zostało mu przyznane honorowe stanowisko senatora w 1991 roku, tym razem kandydując z ramienia Unii Demokratycznej. W swoim senackim dorobku, był m.in. przewodniczącym Komisji Kultury, Środków Przekazu, Nauki i Edukacji Narodowej, choć bez powodzenia ubiegał się o reelekcję w 1993 roku.

Findeisen pozostawił po sobie bogaty dorobek naukowy, publikując ponad 120 prac, w tym około 80 artykułów oraz kilka książek. Był osobą rodzinną – wchodził w związek małżeński i miał troje dzieci. Ostatnim miejscem spoczynku Władysława Findeisena jest cmentarz ewangelicko-augsburski w Warszawie (sektor Al24/1/1).

Odznaczenia i wyróżnienia

W 2012 roku, w uznaniu jego znaczących zasług dla Rzeczypospolitej Polskiej, Władysław Findeisen został uhonorowany Orderem Orła Białego. Decyzja ta była efektem jego wybitnych osiągnięć zarówno w pracy naukowej, jak i dydaktycznej. Dodatkowo, doceniono jego aktywność na rzecz przemian demokratycznych oraz budowy wolnej Polski.

W 1976 roku Findeisen otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia, a także został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Zyskał również szereg innych wyróżnień, takich jak:

• Medal Komisji Edukacji Narodowej,
• Krzyż Armii Krajowej,
• Warszawski Krzyż Powstańczy,
• medal „Zasłużonemu dla Kościoła i Narodu”,
• Order Świętego Grzegorza Wielkiego,
• Złoty Medal 100-lecia Odnowienia Tradycji Politechniki Warszawskiej.

W 1984 roku Findeisen uzyskał tytuł doktora honoris causa City, University of London, a w kolejnych latach przyznano mu ten sam tytuł na Politechnice Warszawskiej (1996), Politechnice Gdańskiej (1997) oraz Technische Universität Ilmenau (1997).

Ostatnim wyróżnieniem, jakie zdobył, był tytuł honorowego obywatela miasta stołecznego Warszawy, który przyznano mu w 2020 roku.

Publikacje

Władysław Findeisen jest autorem wielu znaczących publikacji w dziedzinie automatyki oraz inżynierii, które wniosły istotny wkład w rozwój tej branży.

• W. Findeisen (red.), Poradnik inżyniera automatyka. WN-T, Warszawa 1973, s. 1123,
• Wielopoziomowe układy sterowania. PWN, Warszawa 1974, s. 296. Seria: BNI Biblioteka Naukowa Inżyniera,
• W. Findeisen, J. Szymanowski, A. Wierzbicki, Teoria i metody obliczeniowe optymalizacji. PWN, Warszawa 1977, s. 708. Seria: BNI Biblioteka Naukowa Inżyniera,
• Technika regulacji automatycznej. PWN, Warszawa 1978, s. 442. Seria: BNI Biblioteka Naukowa Inżyniera,
• W. Findeisen, J. Szymanowski, A. Wierzbicki, Teoria i metody obliczeniowe optymalizacji. PWN, Warszawa 1980, s. 708. Seria: BNI Biblioteka Naukowa Inżyniera. ISBN 83-01-00976-4,
• W. Findeisen (red.), Analiza systemowa – podstawy i metodologia. PWN, Warszawa 1985, s. 747. Seria: Analiza Systemowa i Jej Zastosowania. ISBN 83-01-04991-X,
• Struktury sterowania dla złożonych systemów. Wyd. Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, Warszawa 1997, s. 190. ISBN 83-87012-84-X.

---

Oceń: Władysław Findeisen

---