Witalis Ludwiczak

---

Rodzina

Rodzice Witalisa Ludwiczaka, Ignacy oraz Konstancja Kurczewska, pochodzili z rejonu Wrześni, aczkolwiek zdecydowali się na przeprowadzkę do Poznania. Ignacy, jego ojciec, pracował jako krojczy krawiecki, natomiast matka, Konstancja, zajmowała się prowadzeniem domu. Witalis dorastał wśród czwórki rodzeństwa, w skład którego wchodzili: Rufina Stella (1906–2001), Zdobysław, Kazimiera oraz Bogdan.

W 1948 roku, Witalis związał się małżeństwem z Wiesławą Węgrzynowicz, specjalistką z dziedziny chemii, która urodziła się w 1919 roku i odeszła w 2002 roku. Z tego małżeństwa przyszedł na świat dwie córki: Anna, urodzona w 1949 roku, która pracuje jako radca prawny, oraz Ewa, urodzona w 1951 roku, uzyskana doktorat w dziedzinie fizyki. Warto również wspomnieć o jego stryju, działaczu społecznym, ks. Antonim Ludwiczaku.

Życiorys

Wykształcenie i praca zawodowa

Witalis Ludwiczak rozpoczął swoją edukację w Gimnazjum im. św. Marii Magdaleny znajdującym się w Poznaniu, do którego uczęszczał od 1920 roku. Jego talent do nauki języków obcych, takich jak łacina, greka czy francuski, był szczególnie zauważalny, co zaprowadziło go do uzyskania świadectwa dojrzałości w 1929 roku.

W roku 1930 podjął studia prawnicze na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Jako student, w czwartym roku nauki odbył obowiązkową służbę wojskową w 57 Pułku Piechoty usytuowanym w Biedrusku. Ukończenie studiów na poziomie magisterskim miało miejsce w 1935 roku.

W okresie 1935-1936 Ludwiczak przeszedł aplikację adwokacką, jednak nie udało mu się zdobyć posady w Sądzie Apelacyjnym w Poznaniu. W związku z tym, od jesieni 1936 roku podjął pracę w urzędzie miejskim w Katowicach, gdzie szybko awansował. Publikował swoje artykuły w renomowanych pismach, takich jak „Przegląd Sportowy” oraz „Sport Polski”. Równocześnie kontynuował naukę na seminarium z prawa cywilnego pod okiem prof. Alfreda Ohanowicza w Poznaniu.

Mimo że w 1939 roku zdążył obronić pracę doktorską zatytułowaną „Zlecenie kredytowe – art. 629 k.z.”, wybuch drugiej wojny światowej pokrzyżował mu plany związane z zakończeniem przewodu doktorskiego. Po uwolnieniu z obozu 30 stycznia 1945, Ludwiczak zarejestrował się jako asystent na UJ w Krakowie, a później w maju tego samego roku uzyskał asystenturę na Wydziale Prawno-Ekonomicznym UP.

Przełomowy rok 1946 przyniósł mu tytuł doktora, a cztery lata później, w 1950 roku, został adiunktem i zaczął prowadzić wykłady dotyczące Zarysu prawa prywatnego w państwach anglosaskich. Podczas swojej kariery napotykał trudności związane z publikowaniem prac naukowych, związane z brakiem odniesień do marksizmu, co na pewien czas wpłynęło na jego działalność drukarską. Swoje obowiązki na uniwersytecie nakładał również z pracą jako sędzia, z której to funkcji zrezygnował w początku lat 50. Pomimo licznych starań, przez długi czas nie udawało mu się wstąpić w szeregi adwokatów, co zrealizował dopiero w 1958 roku, pozostając na tym stanowisku do 1964 roku.

Aktywność sportowa

Witalis Ludwiczak aktywnie uczestniczył w życiu sportowym, będąc bramkarzem w drużynie juniorów „Warty” w latach 1921–1924. Jego kariera sportowa obejmuje również zawodnictwo w klubach takich jak AZS Poznań, gdzie od 1925 roku uprawiał lekkoatletykę i hokej, a także w Pogoni Katowice i Lechii Poznań. W 1934 roku osiągnął znaczące sukcesy jako mistrz Polski, a rok wcześniej zajął trzecie miejsce.

W reprezentacji Polski zaliczył 47 występów, podczas których strzelił 3 bramki. Miał zaszczyt reprezentować swój kraj podczas olimpiady w Lake Placid (1932) oraz w Garmisch-Partenkirchen (1936) i brał udział w pięciu turniejach o mistrzostwo świata. Oprócz hokeja, Ludwiczak interesował się również wioślarstwem, a w 1933 roku, reprezentując Klub Wioślarski z roku 1904 w Poznaniu, zdobył tytuł Mistrza Polski w czwórkach bez sternika. Również w tym samym roku brał udział w Mistrzostwach Europy w Budapeszcie w tej dyscyplinie.

Podczas II Wojny Światowej walczył w Armii „Kraków”, operując w rejonie Stalowej Woli i Tomaszowa Lubelskiego, gdzie ostatecznie został wzięty do niewoli. Przebywał w Oflagu XI A Osterode, a później był jeńcem Oflagu II C w Woldenbergu do roku 1945. Stając się członkiem AZS Poznań, przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego tej organizacji, a jego osiągnięcia sportowe zostały docenione poprzez przyznanie mu medalu Kalos Kagathos. Po udziale w szkole wyższej, w 1969 roku został profesorem zwyczajnym prawa cywilnego na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu i był autorem ponad 60 prac naukowych. Witalis Ludwiczak zmarł 17 czerwca 1988 roku w Poznaniu i został pochowany na cmentarzu parafialnym na Górczynie w Poznaniu, w kwaterze IVP-23-16.

---

Oceń: Witalis Ludwiczak

---