Władysław Hedinger


Władysław Hedinger, urodzony 14 lutego 1886 roku w Poznaniu, był wybitnym polskim bankowcem oraz doktorem ekonomii. Jego wkład w rozwój sektora finansowego w Polsce jest nieoceniony.

Hedinger zmarł 3 grudnia 1931 roku w rodzinnym mieście, pozostawiając po sobie ważne ślady w historii polskiej ekonomii. Był jednym z kluczowych założycieli Związku Patriotycznego, organizacji, która odegrała znaczącą rolę w kształtowaniu wartości patriotycznych w Polsce.

Życiorys

Władysław Hedinger pochodził z rodziny o silnych tradycjach bankowych. Urodził się jako syn Henryka, dyrektora banku oraz Walentyny, znanej z domu Man. Jego edukacja rozpoczęła się w Gimnazjum im. Marii Magdaleny w Poznaniu – w której to szkole, po zaprzysiężeniu w 1900 roku, aktywnie uczestniczył w działalności Towarzystwa Tomasza Zana, piastując w roku szkolnym 1904/1905 rolę prezesa tej organizacji na terenie Wielkopolski.

Od 1907 roku kontynuował naukę na renomowanych uczelniach, takich jak Uniwersytet Genewski, Uniwersytet Fryderyka Wilhelma w Berlinie oraz Uniwersytet Ludwika i Maksymiliana w Monachium. W trakcie studiów aktywnie uczestniczył w Bratniej Pomocy, a w roku akademickim 1907/1908 pełnił funkcję jej prezesa w Berlinie. W 1911 roku uzyskał doktorat z zakresu nauk ekonomiczno-politycznych, co znacząco wpłynęło na jego przyszłą karierę.

Po zakończeniu edukacji, od 1907 roku Władysław rozpoczął pracę w banku w Berlinie, a następnie, w latach 1911–1914, związał swoje losy z Bankiem „Kwilecki” w Poznaniu. W tym czasie pełnił również funkcję redaktora w organie Organizacji Młodzieży Narodowej pod nazwą „Brzask”. Służba wojskowa w armii niemieckiej trwała od 1914 do 1917 roku. Po wojnie, w 1917 roku, przejął inicjatywę tworzenia w Lublinie Banku Ziemi Polskiej, którego działalność w Polsce przyniosła założenie 4 oddziałów oraz 22 filii do 1927 roku. W tym okresie Władysław koordynował jego działalność w ramach Związku Kółek Rolniczych.

W latach 1926–1927 był wykładowcą na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie nauczał organizacji handlu i bankowości, a następnie obejmował stanowisko dyrektora oddziału Państwowego Banku Rolnego w Poznaniu (1927–1931) oraz tego samego banku w Lublinie od 1931 roku.

Od czasów studenckich przynależał do tajnego Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, gdzie również działał jako brat zetowy. W 1918 roku poprosił o bezterminowy urlop w „Zet” i stał się jednym z założycieli Związku Patriotycznego. W jego życiu nie mogło zabraknąć również udziału w wojnie polsko-bolszewickiej – pełnił rolę sekretarza generalnego Wojewódzkiego Komitetu Obrony Narodowej w Lublinie w roku 1920. Od lipca do grudnia tegoż roku zarządzał Lubelską Baterią Górską przy 2 Dywizji Piechoty Legionów.

Warto również wspomnieć o jego rodzeństwie: Mieczysław (1880–1918, doktor medycyny i major WP, zginął w trakcie służby w 6 batalionie I Brygady Legionów Polskich), Stanisław, Zbigniew, Witold oraz Zofia.

Ordery i odznaczenia

Władysław Hedinger był odznaczany licznymi wyróżnieniami za swoje zasługi i wkład w historię Polski. Oto lista najważniejszych odznaczeń, które otrzymał:

  • Krzyż Niepodległości, przyznany 16 września 1931 roku,
  • Order Odrodzenia Polski,
  • Złoty Krzyż Zasługi, który otrzymał 8 lipca 1929 roku.

Przypisy

  1. W wirach wojny. W: Tadeusz Wacław Nowacki (red.): ZET w walce o niepodległość i budowę państwa – szkice i wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 145–150. ISBN 83-01-12142-4.
  2. I. Na drogach do niepodległości. W: Tadeusz Wacław Nowacki (red.): ZET w walce o niepodległość i budowę państwa – szkice i wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 55. ISBN 83-01-12142-4.
  3. Roman Ziołecki, Wspomnienia, 1968
  4. Dłużewska-Kańska 1960, s. 334.
  5. Dłużewska-Kańska 1960, s. 335.
  6. M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  7. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 355 „za zasługi na polu pracy społeczno-rolniczej”.
  8. Tomasz Piskorski: Wykaz poległych i zmarłych uczestników ruchu niepodległościowego Młodzieży Narodowej. Warszawa: Nakładem Związku Seniorów OMN i ZPMD, 1936, s. 23–24.

Oceń: Władysław Hedinger

Średnia ocena:4.69 Liczba ocen:25