Gustaw Foss

Jego działalność naukowa zainicjowana została jeszcze w okresie międzywojennym na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W trakcie swojego stypendium w Niemczech, Foss rozwijał zainteresowania związane z dialektologią dolnoniemiecką, które stały się głównym nurtem w jego późniejszych badaniach. W 1946 roku obronił doktorat na Uniwersytecie Jagiellońskim, co potwierdziło jego wysokie kompetencje w tym obszarze.

W szczególności jego badania nad dolnoniemiecką gwarą kolonizacyjną na Ziemi dobrzyńskiej były przełomowe. Wydał monografię pod tytułem Die niederdeutsche Siedlungsmundart im Lipnoer Lande, do której miał także przygotować słownik, jednak projekt ten pozostał nieukończony. Głęboko interesowały go także Akta Stanów Prus Królewskich, z siedzibą w Toruniu.

Po zakończeniu II wojny światowej, Gustaw Foss odegrał kluczową rolę w odbudowie polskiej germanistyki, ratując zagrożone księgozbiory niemieckojęzyczne, które były narażone na zniszczenie. Do jego zasług należy odtworzenie bibliotek germanistycznych w Poznaniu i Toruniu, co bez wątpienia stanowiło ogromny wkład w rozwój tego kierunku nauczania w Polsce.

Oprócz zaawansowanej działalności badawczej, Foss również przyczynił się do kształcenia kolejnych pokoleń językoznawców, pełniąc rolę pedagoga i mentorując młode kadry w ośrodkach germanistycznych przy Uniwersytecie Adama Mickiewicza i Uniwersytecie Mikołaja Kopernika. Dzięki jego pracy polska germanistyka zyskała nową jakość, a jego osiągnięcia pozostają inspiracją dla wielu współczesnych badaczy.