Henryk Kosicki

Wojsko i służby mundurowe

Henryk Kosicki to postać historyczna, która z pewnością zasługuje na uwagę. Urodził się 14 stycznia 1896 roku w Poznaniu, gdzie jego życie zawodowe i służba wojskowa zaczęły się formować w czasach, które miały wielki wpływ na przyszłość Polski.

Jako major saperów Wojska Polskiego, Kosicki miał istotny wkład w działania wojenne, które miały miejsce podczas ważnych okresów w historii naszego kraju. Jego doświadczenie oraz umiejętności w zakresie inżynierii wojskowej podkreślają znaczenie roli, jaką odegrał w budowaniu i utrzymywaniu zdolności obronnych narodowych.

Henryk Kosicki zmarł 10 czerwca 1967 roku, pozostawiając po sobie dziedzictwo, które wciąż jest analizowane i doceniane przez historyków.

Życiorys

Henryk Kosicki urodził się 14 stycznia 1896 roku w Poznaniu, w rodzinie Franciszka i Józefy z Koniecznych. Po ukończeniu dziewięciu klas szkoły powszechnej rozpoczął swoją karierę zawodową w budownictwie. W dniu 24 sierpnia 1915 roku zdobył wykształcenie w Królewskiej Szkole Budowlanej w Poznaniu. Po zaledwie kilku dniach, 1 września 1915 roku został powołany do pruskiej armii. W roku 1916 przeszedł kurs aspirantów oficerskich, co zaowocowało nominacją na dowódcę plutonu w 3. pułku piechoty Gwardii. 29 września 1916 roku dokonał niecodziennego wyboru, przechodząc na stronę francuską, co zaowocowało jego niewolą, która trwała aż do 13 maja 1918 roku.

Po zakończeniu niewoli, Kosicki ochotniczo wstąpił do Armii Polskiej we Francji, gdzie z szybkością ukończył kurs aspirantów oficerów inżynierii. 15 lutego 1919 roku objął dowództwo plutonu w 1. kompanii 1. pułku inżynieryjnego 1. Dywizji Strzelców Polskich, a już 20 marca 1919 roku awansował na podporucznika. Po przyjeździe do ojczyzny 4 sierpnia 1919 roku, Kosicki objął stanowisko dowódcy kompanii w 18. batalionie saperów 7. Dywizji Piechoty, biorąc udział w konflikcie z bolszewikami. Jego dalsza kariera wojskowa wyglądała następująco:

  • 19 stycznia 1921: awans na stopień porucznika,
  • 20 sierpnia 1921: służba w 3. pułku saperów,
  • 5 października 1921: służba w 8. pułku saperów,
  • 24 października 1921: objęcie dowództwa szkoły podoficerskiej,
  • 10 grudnia 1921: czasowy dowódca XVI batalionu saperów,
  • 3 lutego 1922: czasowy dowódca IV batalionu saperów,
  • 4 maja 1922: służba w XV batalionie saperów,
  • 13 czerwca 1923: matura w Państwowym Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczym w Grudziądzu,
  • 1 grudnia 1924: awans na stopień kapitana,
  • od 15 sierpnia 1924: studia na École du génie w Wersalu oraz na École du génie civile,
  • 1927–1929: dowódca kompanii i czasowo baonu w 9. pułku saperów.

W dniu 1 stycznia 1936 roku Kosicki został awansowany na stopień majora i zajął 18. lokatę w korpusie oficerów inżynierii i saperów. W czasie kampanii wrześniowej dowodził 14. batalionem saperów i brał udział w obronie stolicy. Po dostaniu się do niewoli niemieckiej, trafił do kilku obozów jenieckich, w tym Neunburg, Itzehoe, Sandbostel X B, Lubeka oraz Woldenberg II C.

Po wojnie, od 15 kwietnia 1945 do 1948 roku pracował w Urzędzie Wojewódzkim w Gdańsku, pełniąc funkcję kierownika Oddziału Przemysłu Budowlanego Ministerstwa Odbudowy. W czerwcu 1949 roku rozpoczął pracę w Wojskowym Przedsiębiorstwie Budowlanym w Bydgoszczy, gdzie najpierw był kierownikiem, a potem dyrektorem. Od 1951 roku odbywał pracę projektanta-konstruktora i rzeczoznawcy w Zarządzie Budownictwa Wojskowego nr 2 w Bydgoszczy, a także kierował Pracownią Konserwacji Zabytków w Toruniu. Kosicki zmarł 10 czerwca 1967 roku.

24 lutego 1924 roku zawarł związek małżeński z Martą z domu Witt. Para doczekała się syna Stanisława (1926–1997) oraz córki Bogumiły Szostak, lekarza medycyny, urodzonej w 1932 roku w Toruniu, która zmarła w 2009 roku w Krakowie.

Ordery i odznaczenia

Henryk Kosicki był osobą uhonorowaną licznymi odznaczeniami, które stanowią świadectwo jego zasług dla kraju. Wśród nagród, które otrzymał, znajdują się:

  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Krzyż Walecznych,
  • Medal Niepodległości z datą przyznania 20 lipca 1932 roku,
  • Srebrny Krzyż Zasługi, który został przyznany 30 grudnia 1924 roku,
  • Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
  • Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny uzyskany we Francji,
  • Medal Zwycięstwa, znany również jako Médaille Interalliée.

Przypisy

  1. Rybka i Stepan 2021 r., s. 383.
  2. Becker 2016 r., s. 75-76.
  3. M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  4. M.P. z 1925 r. nr 5, poz. 18 „za pełną poświęcenia i z narażeniem życia niesioną pomoc w czasie powodzi wiosennej w 1924 roku”.

Oceń: Henryk Kosicki

★★★★★
Średnia ocena:4.73 Liczba ocen:9