Józef Gołębiewski

Wojsko i służby mundurowe

Józef Gołębiewski, urodzony 19 kwietnia 1895 roku w Poznaniu, to postać, która wpisała się na stałe w karty polskiej historii. W ciągu swojego życia zyskał uznanie nie tylko jako urzędnik, ale również jako porucznik piechoty Wojska Polskiego.

Gołębiewski z dumą nosił tytuł kawalera Orderu Virtuti Militari, co świadczy o jego odwadze i poświęceniu w służbie dla ojczyzny. Zmarł 22 października 1973 roku, również w Poznaniu, pozostawiając po sobie trwały ślad w historiografii polskiej.

Życiorys

Józef Gołębiewski przyszedł na świat 19 kwietnia 1895 roku w Poznaniu, w rodzinie Piotra i Heleny z Hoffmannów. Po edukacji w siedmioklasowej szkole powszechnej, ojciec zapisał go do prywatnego zakładu szkolnego profesora Jezierskiego w Poznaniu, gdzie przygotowywał się do egzaminu z zakresu szóstej klasy gimnazjum. Niestety, niemieckie władze oświatowe odmówiły mu możliwości przystąpienia do tego egzaminu.

Kolejnym krokiem w jego edukacji była dwuletnia nauka w Szkole Handlowej w Poznaniu, gdzie jednocześnie odbywał praktykę w fabryce prowadzonej przez Romana Barcikowskiego. Z dniem 3 maja 1915 roku Józef został powołany do armii niemieckiej. We wrześniu tego samego roku trafił na front serbski, gdzie został wcielony do 209 rezerwowego pułku piechoty. W styczniu 1916 roku przeniesiono go na front zachodni, a jego umiejętności zostały w pełni wykorzystane w trakcie bitwy pod Verdun.

24 kwietnia 1916 roku Gołębiewski został wzięty do niewoli przez Francuzów. Po zakończeniu I wojny światowej, w jesieni 1918 roku, wstąpił do organizowanej we Francji Armii Polskiej pod przewodnictwem gen. Józefa Hallera, gdzie w 1919 roku awansował na stopień podchorążego.

Po powrocie z Błękitną Armią do Polski, Józef rozpoczął działalność jako instruktor w placówkach edukacyjnych w Modlinie oraz Rembertowie, aż do momentu demobilizacji. Latem 1920 roku, jako ochotnik, wstąpił do ochotniczego batalionu w Poznaniu, a następnie został wysłany na front, gdzie wcielono go do 65 pułku piechoty. Od 16 września 1920 roku pełnił funkcję adiutanta II batalionu, biorąc udział w walkach na froncie polsko-bolszewickim. 18 września został ranny w bitwie pod Kobryniem. 15 października, prowadząc niewielki patrol, pomógł w odwracie swojej jednostki spod wsi Werkały, co skutkowało przyznaniem mu Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari oraz awansem na stopień podporucznika.

Po zwolnieniu z wojska 15 stycznia 1921 roku, rozpoczął pracę w administracji publicznej. Od października 1932 roku pełnił rolę kierownika oddziału w Wydziale Rachunkowo-Kasowym Izby Skarbowej w Poznaniu. W 1934 roku, jako oficer rezerwy, był zarejestrowany w Powiatowej Komendzie Uzupełnień Poznań Miasto, mając przydział w rezerwie do 57 pułku piechoty. Mianowano go porucznikiem rezerwy z datą 19 marca 1939 roku, uzyskując 72. lokatę w korpusie oficerów piechoty.

W okresie po II wojnie światowej Józef Gołębiewski pracował w poznańskim banku. Zmarł w Poznaniu, a jego ostatnia droga prowadziła na górczyński cmentarz, gdzie został pochowany. Jego życie osobiste również miało swoje koloryt – był żonaty i miał córkę, Krystynę Marię, która przyszła na świat 20 stycznia 1923 roku.

Ordery i odznaczenia

Wśród odznaczeń, które otrzymał Józef Gołębiewski, znajdują się wyjątkowe wyróżnienia, świadczące o jego zasługach.

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 2222,
  • Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

Przypisy

  1. a b c d Kolekcja ↓, s. 4.
  2. a b Kolekcja ↓, s. 8.
  3. a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 47.
  4. a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 46.
  5. Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 616.
  6. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 35, 512.
  7. Kolekcja ↓, s. 1–3.
  8. a b Kolekcja ↓, s. 3.
  9. a b Kolekcja ↓, s. 1.
  10. Kolekcja ↓, s. 2.

Oceń: Józef Gołębiewski

★★★★★
Średnia ocena:4.59 Liczba ocen:21