Jerzy Dreyza

---

Życiorys

Jerzy Dreyza to postać o bogatej historii rodzinnej i zawodowej. Jego ojciec, Jerzy Antoni Dreyza, brał udział w powstaniu wielkopolskim w 1918 roku. Podczas II wojny światowej pełnił funkcję lekarza dywizjonu artylerii w 7. pac, a także był naczelnym lekarzem Wojskowego Szpitala Polskiego Zakonu Kawalerów Maltańskich w Warszawie. Warto również zaznaczyć, że był uczestnikiem powstania warszawskiego. Matka Jerzego, Maria z domu Jarocka, również odegrała ważną rolę w jego życiu.

Dreyza spędził swoje dzieciństwo w trudnych czasach II wojny światowej. Na fali wydarzeń warszawskiego powstania, wstąpił do drużyny harcerskiej na Mokotowie. Ten oddział pełnił funkcję pomocniczą, głównie koncentrując się na zapewnieniu zaopatrzenia w żywność dla powstańców oraz organizowaniu łączności pomiędzy oddziałami i szpitalami w tym rejonie. Jego zaangażowanie w harcerstwo trwało do roku 1949, co potwierdza jego silne poczucie odpowiedzialności i solidarności.

W roku 1952 Dreyza zakończył naukę w Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Częstochowie, gdzie zdał egzamin maturalny. Po ukończeniu szkoły średniej, zdecydował się założyć rodzinę, żeniąc się z Anielą z domu Mikietta. Para doczekała się trójki dzieci: Marii, Krystyny oraz Jerzego, co dodatkowo uzupełnia obraz jego życia jako rodzica.

Dreyza był również absolwentem Studium Ekonomicznego. W zdobywaniu wiedzy i rozwijaniu kariery pomogły mu studia na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie uzyskał tytuł magistra. Jego ścieżka edukacyjna oraz zaangażowanie w różnorodne działania społecznie są kluczowymi elementami jego biografii.

Kariera zawodowa

Jerzy Dreyza od początku swojej kariery zawodowej w 1957 roku był blisko związany ze Stowarzyszeniem PAX, gdzie zajmował różne stanowiska kierownicze, a także pełnił rolę członka władz naczelnych.

Jako dziennikarz, współpracował z kilkoma istotnymi redakcjami. Pełnił funkcję kierownika oddziału w „Słowie Powszechnym”, a także współpracował z redakcjami „Kierunków” oraz „WTK”. Co więcej, był redaktorem naczelnym kwartalnika Towarzystwa Przyjaciół Dzieci „Kochajmy Dzieci”. Dodatkowo, należał do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich.

Dreyza był również aktywny w sektorze przemysłowym – sprawował funkcję zastępcy dyrektora oraz głównego specjalisty ds. ekonomicznych w zakładzie „Inco-Veritas”. Jako członek Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, przyczynił się do rozwoju przemyślen w tej dziedzinie.

W latach 60. był radnym zarówno w Miejskiej Radzie Narodowej w Częstochowie, jak i w Wojewódzkiej Radzie Narodowej w Katowicach. Jego zaangażowanie społeczne odzwierciedlało się w roli wiceprzewodniczącego Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Częstochowie. W okresie lat 80. Dreyza pełnił również funkcję wiceprzewodniczącego Rady do spraw Rodziny przy wojewodzie częstochowskim oraz był współzałożycielem i członkiem zakładowej Solidarności.

W 1990 roku objął stanowisko prezesa Oddziału w Częstochowie Polskiego Towarzystwa Ziemiańskiego i należał do Rady Naczelnej tegoż stowarzyszenia. Jego aktywność wpisywała się także w procesy legislacyjne, w których brał udział, uczestnicząc w pracach nad kilkoma projektami ustaw reprywatyzacyjnych.

W latach 1992–1997 Dreyza pełnił prestiżową funkcję przewodniczącego Zarządu Miejskiego Civitas Christiana w Częstochowie oraz wiceprzewodniczącego Zarządu Wojewódzkiego Stowarzyszenia Poszkodowanych Przez III Rzeszę. Jako przewodniczący Komisji Weryfikacyjnej, jego rola była kluczowa w tych działaniach. W 1993 roku został szefem sztabu wyborczego Koalicji dla Rzeczypospolitej, a także kandydował do Sejmu RP. Po przejściu na emeryturę w 1995 roku, kontynuował swoją działalność jako ławnik i przewodniczący Rady Ławniczej Sądu Okręgowego w Częstochowie, co zajmowało go aż do 2003 roku.

Odznaczenia

Jerzy Dreyza otrzymał liczne odznaczenia za swoją wybitną działalność oraz zasługi w różnych dziedzinach.

• Złoty Krzyż Zasługi,
• Brązowy Krzyż Zasługi,
• Złota Odznaka Honorowa Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego,
• Medal im. dr Henryka Jordana,
• Śląska Nagroda im. Juliusza Ligonia, wręczona za wieloletnią i kreatywną działalność na rzecz Polskiej Formacji Katolickiej (1994).

---

Oceń: Jerzy Dreyza

---