Krzysztof Kasznica, znany w życiu świeckim jako Andrzej, to postać o niezwykle ciekawej biografii. Urodził się 5 grudnia 1923 roku w Poznaniu, a swoją drogę życiową zakończył 13 maja 1993 roku w Warszawie.
Był nie tylko polskim dominikaninem, ale także aktywnym uczestnikiem powstania warszawskiego, wnosząc znaczący wkład w opór przeciwko okupacji. Jego zaangażowanie w życie Kościoła i działalność publiczną zaowocowały także funkcją prowincjała w polskiej prowincji dominikanów.
Warto również wspomnieć, że był on członkiem Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie, co świadczy o jego zaangażowaniu w życie intelektualne i duchowe Polski. Jego życie i dokonania pozostają przykładem oddania i służby wobec społeczności, w której funkcjonował.
Życiorys
Był synem Stanisława Kasznicy oraz bratem przyrodnim Stanisława Kasznicy młodszego. Jego heroiczne działania miały miejsce podczas powstania warszawskiego, gdzie walczył w pułku „Baszta”, przynależąc do batalionu „Bałtyk”. Wówczas, jako kapral podchorąży o pseudonimie „Ostoja”, odniósł ciężkie rany, które na pewien czas spowodowały całkowitą utratę władzy w nogach, co skutkowało problemami z chodzeniem przez resztę jego życia. Po zakończeniu powstania opuścił Warszawę w towarzystwie ludności cywilnej.
W 1946 roku zakończył studia prawnicze na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza, a jeszcze w tym samym roku wstąpił do zakonu dominikanów. Uroczystość święceń kapłańskich miała miejsce 13 lipca 1952. W latach 1960-1973, pełnił rolę członka redakcji Tygodnika Powszechnego, co było świadectwem jego zaangażowania w życie społeczno-kulturalne.
W dekadzie lat 60-tych przystąpił do Klubu Inteligencji Katolickiej, gdzie aktywnie uczestniczył w działaniach. W 1961 roku został kapelanem, a później asystentem wspólnoty Rodzina Matki Bożej Bolesnej. Niezwykle istotnym momentem był wybór na prowincjała polskiej prowincji dominikanów w 1966 roku. Uczestniczył także w dyskusji w miesięczniku „Więź” na temat sytuacji kapłanów we współczesnym społeczeństwie, co wywołało krytyczną reakcję ze strony kard. Stefana Wyszyńskiego, który ujawnił swoje niezadowolenie z jego wystąpienia, uznając je za przeszkodę w dalszym sprawowaniu funkcji prowincjała.
Od 1974 roku na stałe osiedlił się w Konwencie św. Jacka w Warszawie. W 1977 roku podpisał List 101, dokument, który stał się znanym apelem do władz. Po jego śmierci spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie w grobowcu dominikanów, w kwaterze II-2-1. 23 kwietnia 1979 roku został uhonorowany przez prezydenta RP na uchodźstwie Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Przypisy
- Cmentarz Stare Powązki: DOMINIKANIE KLASZTORU ŚW. JACKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 07.11.2019 r.]
- Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 32, Nr 7 z 31.12.1979 r.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Tomasz Polak | Tomasz Pawłowski | Marian Maciejewski (prezbiter) | Marek Jędraszewski | Maciej Rybiński (duchowny) | Kazimierz Miaskowski | Tadeusz Przybylski (muzykolog) | Karol Meissner | Tomasz Grysa | Arkadiusz Lisiecki | Romuald Kujawski | Czesław Klimas | Wacław Pyszkowski | Franciszek Olejniczak (duchowny) | Edward Kaźmierski | Salezy Tomczak | Ignacy Subera | Bogdan Częsz | Johanna Bade | Franciszek BażyńskiOceń: Krzysztof Kasznica