Tadeusz Kirschke

---

Życiorys

Tadeusz Kirschke był wychowankiem Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Po ukończeniu szkoły średniej oraz zdaniu matury w 1929 roku, zdecydował się wstąpić do Seminarium Duchownego w Poznaniu, gdzie rozpoczął swoją formację kapłańską. Po przyjęciu święceń, przez kolejny rok pełnił funkcję wikariusza w Kępnie oraz Objezierzu. W 1935 roku przeniósł się do Francji, aby zająć się duszpasterską opieką nad polskimi robotnikami pracującymi za granicą.

W 1940 roku został kapelanem 5 Małopolskiego Pułku Strzelców Pieszych, będącego częścią 2 Dywizji Strzelców Pieszych Wojska Polskiego we Francji. Po kapitulacji Francji zdecydował się na dobrowolne oddanie do niemieckiej niewoli, co doprowadziło go do obozu Murnau. Tam, posiadając zgodę Niemców, odwiedzał sąsiednie obozy, pełniąc w nich obowiązki kapłańskie oraz przewożąc tajną korespondencję dla obozowego podziemia. Jego działalność została odkryta, co doprowadziło do skazania go na karę śmierci i osadzenia w obozie koncentracyjnym we Flossenbürgu. Na szczęście, wyrok nie został wykonany, gdyż krótko przed jego realizacją oboz został wyzwolony przez Amerykanów.

Po wyzwoleniu, Tadeusz powrócił do Murnau, gdzie stał się wsparciem dla byłych więźniów. Następnie przeniósł się do Włoch, gdzie aktywnie uczestniczył w duszpasterstwie 2 Korpusu Polskiego, a także redagował dwutygodnik religijny pod nazwą „W Imię Boże”. W 1947 roku, zainicjował powstanie tygodnika religijnego „Życie”, w którym pełnił rolę nominalnego redaktora naczelnego. Lata 1948–1952 spędził jako kierownik duszpasterstwa akademickiego w Londynie. Od 1952 roku pracował w Radiu Wolna Europa w Monachium, gdzie prowadził audycje o tematyce religijnej, jak np. „Wiadomości kościelne” oraz „Kościół walczący”. Regularnie transmitowano także Msze, w których głosił kazania z parafii św. Barbary w Monachium oraz z londyńskich kościołów.

W 1977 roku przeszedł na emeryturę i wrócił do Wielkiej Brytanii. Został powołany przez Prezydenta RP na uchodźstwie na członka VII Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej 17 grudnia 1983 roku. Zgodnie z zarządzeniem z 15 sierpnia 1985 roku, Prezydent Edward Raczyński odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za jego długoletnią działalność patriotyczną oraz opiekuńczą, szczególnie wśród polskiej młodzieży akademickiej na emigracji.

Pod koniec swojego życia zmagał się z chorobą Parkinsona. Zmarł w domu Sióstr Nazaretanek w Hammersmith, gdzie przebywał od 1987 roku. Po kremacji jego prochy zostały przewiezione do Poznania i złożone na cmentarzu Miłostowo (pole 5, kwatera A, grób 6).

---

Oceń: Tadeusz Kirschke

---