Teofil Iwanowski


Teofil Iwanowski, znany również jako Teofil Reich, to postać o wyjątkowym znaczeniu w polskiej historii, urodzona w 1827 roku w Poznaniu. Jego życie jest przykładem heroizmu oraz zacięcia w dążeniu do wolności.

Jako powstaniec z 1846 roku, walczył o niepodległość w trudnych czasach, a po pewnym czasie związał swoje losy z Argentyną. W kraju tym przyjął nowe imię – Teófilo Iwanowsky – i odniósł znaczący sukces, awansując na stopień generała w armii argentyńskiej.

Nie tylko życie w Polsce, ale również jego działalność w Ameryce Południowej dowodzą jego determinacji i poświęcenia. Ostatnie lata życia spędził w San Luis w Argentynie, gdzie zmarł 24 września 1874 roku.

Życiorys

Teofil Iwanowski był postacią, której korzenie rodzinne miały wpływ na jego późniejsze losy. Ojciec Teofila miał niemieckie pochodzenie, a matka była Polką, co sprawiło, że jego tożsamość narodowa była zawsze związana z Polską, co sam Iwanowski podkreślał. W Poznaniu ukończył swoją edukację w gimnazjum, a jego kariera wojskowa rozpoczęła się podczas powstania wielkopolskiego w 1846 roku, gdzie walczył pod dowództwem Ludwika Mierosławskiego.

Po zakończeniu powstania, zagrożony represjami ze strony zaborców, przedostał się do Hamburga, gdzie postanowił zmienić swoje nazwisko na Iwanowski, nawiązując do matczynych korzeni. W 1848 roku, w dalszym ciągu obawiając się prześladowań, zgłosił się do legionu cudzoziemskiego w Brazylii, z zamiarem wsparcia Montevideo, które było oblężone przez Argentyńczyków. Już w 1850 roku włączył się do argentyńskich federalistów, a jego męskość na polu bitwy zyskała mu uznanie.

Pod dowództwem generała Bartolomé Mitre, wsławił się w kluczowej bitwie z secesjonistami w 1861 roku pod Pavon, co przyniosło mu awans do rangi kapitana w armii argentyńskiej. Po odniesieniu sukcesu w tej bitwie, uczestniczył w tłumieniu powstań secesjonistów w prowincjach takich jak Entre Ríos czy Mendoza. Jego kariera wojskowa obejmowała również konflikty z Urugwajem oraz Paragwajem, gdzie brał udział w licznych wojnach.

1 maja 1869 roku, dzięki swoim osiągnięciom wojskowym, został mianowany rzeczywistym pułkownikiem. W 1873 roku, otrzymał tytuł generała z rąk prezydenta Domingo Faustino Sarmiento, pod którego dowództwem walczył wcześniej. Był to szczególnie znaczący moment w jego karierze, ponieważ stanowił pierwszy awans generalski po zaprzysiężeniu Sarmiento. W tym okresie pełnił także funkcję dowódcy okręgu wojskowego przy granicy z Chile.

Niestety, wielka kariera Iwanowskiego zakończyła się tragicznie, gdy zginął podczas tłumienia jednego z ostatnich buntów secesjonistów w San Luis.

Upamiętnienie

W Cordillera de Santa Clara, na jednym z jej szczytów o imponującej wysokości 5.070 m n.p.m., nadano imię Generałowi Teofilowi Iwanowskiemu. To wyróżnienie jest dowodem na jego znaczenie i osiągnięcia.

W Merlo, w Argentynie, można znaleźć pomnik upamiętniający Iwanowskiego, który przyjmuje formę prezentacyjnego popiersia. स्थापना tego monumentu świadczy o pamięci oraz szacunku dla jego dziedzictwa.

Przypisy

  1. Iwanowski Teofil, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 31.08.2016 r.]
  2. Goniec, Z Polski rodem: Jeden z tych walecznych, którzy ocalili Argentynę - Teofil Iwanowski-Reich.
  3. Gonzaga 1937 ↓, s. 3.
  4. Jarosław Fischbach, Polskim Szlakiem, Polskie Andy.

Oceń: Teofil Iwanowski

Średnia ocena:4.6 Liczba ocen:10