Karl Friedrich Merten

Od 11 lutego 1941 roku Merten kierował U-68 typu IXC. Jego umiejętności i determinacja przyczyniły się do awansu na stopień Kapitäna zur See, który otrzymał 1 kwietnia 1945 roku. W historii jego służby odznacza się Krzyż Rycerski, przyznany mu 16 czerwca 1942 roku, co czyni go 112. osobą wyróżnioną w Kriegsmarine oraz 53. w U-Bootwaffe. Dodatkowo, 16 listopada 1942 roku, Merten zasłużył na Liście Dębu, stając się 147. odznaczonym w Wehrmachcie, 20. w Kriegsmarine i 17. w marynarce podwodnej.

Karl Friedrich Merten był jednym z najbardziej efektywnych dowódców okrętów podwodnych w czasie, gdy Niemcy prowadziły wojnę, mając na celu zakłócenie dostaw morskich do Wielkiej Brytanii. Jego osiągnięcia w ramach jedynie pięciu patroli, które doprowadziły do zatopienia 29 statków o łącznym tonażu 180 000 BRT, są niekwestionowane. Warto zaznaczyć, że sukcesy te miały miejsce w pierwszej fazie wojny, zanim działania antyzanurzeniowe (ZOP) aliantów zaczęły się intensyfikować w 1943 roku, kiedy to Merten przeniósł się na ląd.

W okresie od stycznia do lutego 1943 roku Merten sprawował obowiązki dowódcy 26. Flotylli U-Bootów, a w marcu tego samego roku objął dowództwo nad 24. Flotyllą. W maju 1944 roku został przeniesiony do sztabu BdU w Kilonii. Powrócił do 24. Flotylli w czerwcu 1944 roku, którą prowadził aż do marca 1945 roku. Potem objął dowództwo nad szkoleniem na Bałtyku oraz był doradcą członków najwyższego dowództwa marynarki od 11 marca do 23 kwietnia 1945 roku.

24 kwietnia tegoż roku Merten został przydzielony do wykonania zadań specjalnych w kwaterze Hitlera w Berlinie. Następnie powierzono mu też zadania w rejonie alpejskim, gdzie miał dowodzić alpejskim batalionem piechoty marynarki, choć, jak sam przyznał, nie doszło do faktycznego objęcia tej funkcji. Ostatecznie tam został pojmany i osadzony w amerykańskim ośrodku odosobnienia w bawarskim Biesenhofen, gdzie przebywał od 29 czerwca 1945 roku do 5 października 1948 roku.

Następnie, 8 marca 1949 roku, Merten został ponownie aresztowany przez Francuzów, w związku z incydentem dotyczącym zatopienia francuskiego statku „Frimaire”. Ostatecznie, z powodu braku dowodów, uniewinniono go 10 października 1949 roku.