Zygmunt Latoszewski

---

Życiorys

Urodził się jako syn Wincentego w 1873 roku. W młodzieńczych latach, między 1912 a 1917 rokiem, z zapałem uczestniczył w chórze, którym kierował Wacław Gieburowski. Tego samego okresu był uczniem znanego poznańskiego Gimnazjum św. Marii Magdaleny. W latach 1919-1926, z wielkim zaangażowaniem, uczył się w Konserwatorium w Poznaniu. Tam doskonalił swoje umiejętności gry na skrzypcach pod okiem Zdzisława Jahnkego oraz zagłębiał się w teorię muzyki, ucząc się od Feliksa Nowowiejskiego.

Początkowo w 1921 roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie interesował się głównie filologią klasyczną oraz historią sztuki. Z czasem, przeniósł się na muzykologię, gdzie nauczył się pod kierownictwem Łucjana Kamieńskiego. Jego wysoki poziom akademicki zaowocował w 1932 roku, kiedy to uzyskał tytuł doktora muzykologii na podstawie rozprawy naukowej dotyczącej Pierwszych oper polskich Macieja Kamieńskiego.

Jego kariera jako dyrygenta rozpoczęła się w 1929 roku. Od tego momentu, z pasją prowadził Operę Poznańską, a także pełnił funkcję dyrektora w latach 1933-1939 oraz 1945-1948. Czas II wojny światowej spędził w Warszawie, gdzie aktywnie organizował koncerty artystów polskich w restauracji „Gastronomia” oraz w kawiarni Lourse’a, wspólnie z Adamem Didurem. Po zakończeniu powstania warszawskiego, poszukiwał schronienia w Krakowie.

W 1945 roku związał się z Filharmonią Krakowską, a następnie w 1949 roku z Operą Warszawską. W tym samym roku współpracował także z Filharmonią Bałtycką. Szczególnym osiągnięciem była jego dyrygentura podczas prawykonania Introdukcji i Kaprysu Grażyny Bacewicz, mającego miejsce 25 lutego 1947 roku z Orkiestrą Filharmonii Łódzkiej. W latach 1952-1954 pełnił rolę dyrektora Opery Warszawskiej, a następnie dwa lata później, od 1955 do 1961 roku, był kierownikiem artystycznym Opery oraz Filharmonii Bałtyckiej. Kolejne lata to jego działalność jako kierownik artystyczny Opery Łódzkiej w latach 1961-1972.

Nie mniej ważne było jego zaangażowanie w edukację; wykładał w łódzkiej oraz warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, gdzie od 1964 roku pełnił funkcję profesora nadzwyczajnego. Po przejściu na emeryturę w 1972 roku, nadal z czasem dyrygował, a w latach osiemdziesiątych prowadził spektakle w Teatrze Wielkim w Warszawie. W 1984 roku Złotą Nagrodę od Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w postaci tytułu doktora honoris causa, wzbogaciła jego osiągnięcia zawodowe.

W latach 1925-1928 redagował poznański miesięcznik „Muzyka Kościelna”, a także współpracował z warszawskim miesięcznikiem „Muzyka”. Jego dorobek literacki obejmuje wiele artykułów o tematyce muzycznej, zwłaszcza krytycznych. W Warszawie zakończył swoje życie, a jego miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Powązkowskim, w kwaterze Klin-12-4.

Ordery i odznaczenia

Oto lista odznaczeń i orderów, które otrzymał Zygmunt Latoszewski, wyróżniającego się przedstawiciela swojego czasu.

• Order Sztandaru Pracy I klasy,
• Order Sztandaru Pracy II klasy,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (przyznany 14 grudnia 1955),
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Złoty Krzyż Zasługi (przyznany dwukrotnie: 11 listopada 1936 oraz 15 czerwca 1946),
• Medal 40-lecia Polski Ludowej,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (przyznany 25 marca 1955),
• Odznaczenie „Zasłużony dla Miasta Poznania” (przyznane 1 czerwca 1993),
• Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Gdańska” (przyznana w 1960 roku),
• Krzyż Oficerski Orderu Korony (Belgia).

Nagrody

Zygmunt Latoszewski, znany ze swojej pasji i zaangażowania w muzykę, otrzymał wiele nagród, które świadczą o jego dokonaniach w tej dziedzinie. Oto lista niektórych z nich:

• nagroda wojewody poznańskiego za działalność muzyczną w 1947,
• nagroda przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku w dziedzinie muzycznej w 1950,
• nagroda Państwowa II stopnia (zespołowa) za wybitne realizacje artystyczne w Bałtyckim Studio Operowym w 1952,
• nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia w 1971,
• nagroda im. Włodzimierza Pietrzaka za wyjątkową działalność artystyczną i organizacyjną w zakresie krzewienia w Polsce kultury muzycznej, zwłaszcza operowej i symfonicznej w 1971,
• nagroda Prezesa Rady Ministrów I stopnia za twórczość artystyczną w 1979.

---

Oceń: Zygmunt Latoszewski

---