Piotr Kołodziejczyk

Wojsko i służby mundurowe

Piotr Franciszek Kołodziejczyk, urodzony 8 czerwca 1939 roku w Poznaniu, to postać, która na stałe wpisała się w historię polskich sił zbrojnych. Przez całe swoje życie zawodowe był związany z wojskiem, a swoje umiejętności i wiedzę wykorzystywał na wielu kluczowych stanowiskach.

Wśród jego najważniejszych osiągnięć można wymienić funkcję wiceadmirała oraz dowódcy 3 Flotylli Okrętów, co świadczy o jego wysokich kompetencjach i zaufaniu, jakim go obdarzono. Dodatkowo, pełnił obowiązki ministra obrony narodowej w latach 1990–1991 oraz ponownie w 1993–1994, odgrywając istotną rolę w kształtowaniu polityki obronnej kraju w okresie transformacji ustrojowej.

Nie sposób pominąć, że był także posłem na Sejm X kadencji, co podkreśla jego aktywną rolę nie tylko w wojsku, ale i w sferze politycznej. Piotr Kołodziejczyk zmarł 2 września 2019 roku w Rekowie Górnym, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo i wspomnienia wśród współpracowników oraz społeczności.

Życiorys

Piotr Kołodziejczyk, syn Józefa oraz Bronisławy, przyszedł na świat 8 czerwca 1939 roku w Poznaniu. W 1956 roku podjął naukę na Wydziale Pokładowym Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej w Gdyni. Po zakończeniu studiów w 1960 roku, uzyskał stopień podporucznika marynarki, tytuł inżyniera specjalizującego się w nawigacji morskiej i rozpoczął służbę w 3 Brygadzie Kutrów Torpedowych w Gdyni jako pomocnik dowódcy kutra torpedowego. Służył w załogach kutra KT-83 oraz KT-87, a także dowodził okrętem KT-88.

W 1962 roku, Piotr Kołodziejczyk ukończył roczny kurs broni rakietowej w wyższej szkole marynarki wojennej w Baku. Po powrocie do kraju został przydzielony do kutrów rakietowych projektu 205. Pełnił funkcję dowódcy działu rakietowo-artyleryjskiego na ORP „Hel” oraz był zastępcą i dowódcą ORP „Elbląg”. W okresie 1970-1973 kształcił się w Akademii Marynarki Wojennej ZSRR w Leningradzie.

W latach 1973-1977 był częścią Dowództwa Marynarki Wojennej w Gdyni, gdzie odpowiadał za wydział operacyjny oraz rozpoznanie. W 1977 roku, dowodził Polską Wojskową Jednostką Specjalną w ramach misji pokojowej ONZ na Wzgórzach Golan. W 1978 roku podjął dalsze kształcenie w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimienta J. Woroszyłowa w Moskwie, a 5 września 1980 roku został dowódcą 3 Flotylli Okrętów w Gdyni.

1 sierpnia 1983 roku objął stanowisko szefa sztabu oraz zastępcy dowódcy Marynarki Wojennej pod kierownictwem admirała Ludwika Janczyszyna. W latach 1986-1989 piastował urząd dowódcy Marynarki Wojennej. W końcu 1989 roku, Kołodziejczyk przeszedł na stanowisko szefa Głównego Zarządu Wychowawczego Wojska Polskiego. W 1984 roku mianowany na kontradmirała, następnie w 1989 roku uzyskał stopień wiceadmirała.

W latach 1989-1991 piastował mandat posła na Sejm kontraktowy z ramienia Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Po zakończeniu działalności PZPR, przystąpił do Klubu Posłów Wojskowych. Od lipca 1990 do grudnia 1991 roku pełnił funkcję ministra obrony narodowej w rządach Tadeusza Mazowieckiego i Jana Krzysztofa Bieleckiego. W 1992 roku miał objąć stanowisko generalnego inspektora sił zbrojnych, jednak po przekazaniu urzędu Janowi Parysowi został przeniesiony do rezerwy, co uniemożliwiło mu realizację tej roli.

Przed ostatecznym rozwiązaniem konfliktów pomiędzy prezydentem a ministrem obrony, Piotr Kołodziejczyk zrezygnował w połowie 1992 roku. Ponownie pełnił funkcję ministra obrony narodowej od października 1993 do listopada 1994 w rządzie Waldemara Pawlaka. Został odwołany po długotrwałym konflikcie z prezydentem Lechem Wałęsą oraz szefem Sztabu Generalnego Wojska Polskiego Tadeuszem Wileckim, co kulminowało podczas tzw. obiadu drawskiego w Drawsku Pomorskim, gdzie generałowie skrytykowali jego działalność w obecności prezydenta.

W drugiej połowie lat 90. związał się z Unią Wolności, reprezentując ją w 1998 roku w nieudanej kampanii do sejmiku województwa pomorskiego. Piotr Kołodziejczyk zmarł 2 września 2019 roku, a jego miejsce wiecznego spoczynku znajduje się na cmentarzu Marynarki Wojennej w Gdyni, gdzie został pochowany 9 września.

Życie prywatne

Piotr Kołodziejczyk spędził życie w malowniczej Gdyni, gdzie osiedlił się na stałe. Jego związek małżeński z Krystyną, z domu Cordes, zaowocował narodzinami dwóch synów.

Odznaczenia

Piotr Kołodziejczyk to postać, która została uhonorowana wieloma znaczącymi odznaczeniami, które świadczą o jego osiągnięciach i zasługach.

  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Złoty Krzyż Zasługi,
  • Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
  • Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny,
  • Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
  • Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
  • Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
  • Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR),
  • Medal UNDOF.

Przypisy

  1. a b Piotr Kołodziejczyk. rejestry-notarialne.pl. [dostęp 10.02.2021 r.]
  2. Pogrzeb adm. Piotra Kołodziejczyka z asystą wojskową. trojmiasto.pl, 09.09.2019 r. [dostęp 01.10.2019 r.]
  3. Na wieczną wachtę odszedł Wiceadmirał Piotr Franciszek Kołodziejczyk. portalstoczniowy.pl, 03.09.2019 r. [dostęp 03.09.2019 r.]
  4. Mariusz Jędrzejko, Mariusz Lesław Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej 1989–2002. Warszawa: Wydawnictwo von Borowiecky, 2002 r., s. 124.
  5. Janusz Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990. T. II: I–M. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2010 r., s. 213.
  6. Królikowski 2004 r., s. 71.
  7. Królikowski 2004 r., s. 70.

Oceń: Piotr Kołodziejczyk

★★★★★
Średnia ocena:4.89 Liczba ocen:8