Fort VIIa w Poznaniu

---

Historia

Fort VIIa, znany również jako Strotha, został wzniesiony w latach 1887–1890, w ramach drugiego etapu budowy kompleksu fortów. Jego pierwsza nazwa, nadana na cześć Karla von Strotha, obowiązywała aż do 1902 roku, kiedy to zmienił się na Nadszaniec IV Strotha. W 1931 roku odbyła się kolejna zmiana, w wyniku której fort zyskał nowe, polskie patrona – generała Zygmunta Zielińskiego.

Po zakończeniu II wojny światowej fort był wykorzystywany przez siły lotnicze, gdzie mieścił się tajny Zapasowy Węzeł Łączności. W kolejnych latach obiekt przeszedł w ręce prywatne, gdyż został sprzedany przedsiębiorstwu cywilnemu.

Warto nadmienić, że teren fortu jest częścią obszaru Natura 2000, który jest objęty specjalną ochroną jako SOO „Fortyfikacje w Poznaniu”, z symbolem PLH300005.

Lokalizacja i konstrukcja

Dojazd do fortu odbywa się zarówno drogą forteczną (ulica Marcelińska), jak i drogą rokadową (ulica Bułgarska). W bliskim sąsiedztwie znajdują się osiedla domków jednorodzinnych, a także Lasek Marceliński, hale oraz budynki biurowe, w tym wieżowiec PGK Centrum II, który pierwotnie był częścią zakładów WZT Teletra. Ważnym elementem budowli są kaponiery, które były ze sobą połączone poterną przebiegającą pod fosą.

Przebudowy

W latach 1913–1914 na przeciwskarpie zrealizowano budowę dwóch betonowych schronów oraz przebudowano część wejść do obiektu. Ponadto, we wrześniu 1939 roku, wzbogacono fort o kolejne dwa betonowe schrony oraz dwa pancerne stanowiska obserwacyjne, które wyposażono w stalowo-betonowe kopuły.

---

Oceń: Fort VIIa w Poznaniu

---