Plac Ludwika Waryńskiego w Poznaniu

Historia tego placu sięga lat dwudziestych XX wieku, kiedy to w 1927 roku zaplanowano budowę wielkiego szpitala miejskiego (na obszarze 11 ha). Jego teren miał obejmować obszar aż do ulicy Szamarzewskiego, a projekt przewidywał liczne obiekty, z głównym wejściem z ul. Dąbrowskiego, naprzeciwko wylotu ul. Botanicznej. Obecnie plac znajduje się na przecięciu ulic Dąbrowskiego i Szpitalnej, a w jego centrum ulokowana jest pętla tramwajowa Ogrody, obsługująca linie 2, 7, 8 i 18.

W otoczeniu placu znajdują się także przystanki linii autobusowych, które kierują w różne rejonu, w tym do Smochowic, Krzyżowników, Kiekrza oraz gminy Tarnowo Podgórne i Kaźmierz, a także przystanek PKS.

Centralnie położona pętla tramwajowa otoczona jest zielenią, a wokół niej dominują bloki mieszkalne, pawilony handlowe, banki i lokale gastronomiczne. Szczególnie wyróżniają się dwa modernistyczne budynki, które znajdują się na wschodniej pierzei placu. Oba obiekty powstały dzięki pracy poznańskiego Miastoprojektu:

• blok mieszkaniowy z 1961 roku (nr 5/8), zaprojektowany przez Jana Węcławskiego i Jana Cieślińskiego, w formie 8-kondygnacyjnej deski, zawierającej lokale handlowe w parterze oraz 84 mieszkania. Jego ekspresyjnie zaplanowana elewacja, z trapezowymi balkonami, tworzy intrygującą grę światłocienia, co sprawia, że według Piotra Marciniaka przypomina on ekskluzywne europejskie apartamentowce z tamtego okresu, takie jak La Barceloneta Jose Antonia Codercha z 1951 roku,
• 15-kondygnacyjny punktowiec (nr 9) projektu Jana Cieślińskiego oraz Zygmunta Waschko, reprezentujący charakter urbanistyczny tej części Jeżyc i będący symbolem zachodniego wjazdu do miasta. Przez długi czas budynek ten był najwyższy w Poznaniu, zbudowany w nietypowej konstrukcji stalowej.

Te dwa nowoczesne budynki, oferujące w sumie 850 mieszkań, miały znaczący wpływ na przestrzenny charakter placu. Ich powstanie związane było z problematyką polityczną; konstrukcja stalowa okazała się kosztowna w czasach PRL, co wymagało uzyskania zgody na stal od ministra Stanisława Sroki, który oskarżył inwestorów o nieprzemyślane działania budowlane. Należało także zabezpieczyć aprobatę do kontynuacji, co udało się dzięki interwencji Franciszka Frąckowiaka oraz zgody ówczesnego premiera Józefa Cyrankiewicza.

W 2008 roku planowano remont niższego budynku, który miał zatarć cechy oryginalne, co spotkało się z protestami ze strony architektów z biura Ultra Architects. Ostatecznie, przy ich pomocą zrealizowano projekt modernizacji zgodny z pierwotną ideą architektoniczną.

W sąsiedztwie Placu Waryńskiego można spotkać takie obiekty jak: Ogród Botaniczny, Kolegium Zembala, Kolegium Znanieckiego oraz stary cmentarz na Ogrodach.