Ignacy Roman Wiśniewski

---

Życiorys

Ignacy Roman Wiśniewski pochodził z klasy robotniczej, a jego rodzicami byli Jan oraz Maria z domu Łabędzka. Wychowanie spędził na poznańskiej Starołęce, gdzie w 1912 roku ukończył szkołę podstawową. Już rok później rozpoczął praktykę kupiecką w sklepie galanteryjnym prowadzonym przez Roberta Kronera. Równocześnie uczęszczał do miejskiej szkoły handlowej, angażując się również w działalność Towarzystwa Sokół.

W 1914 roku podjął pracę w służbie pocztowej jako listonosz, co trwało do 10 marca 1916. Następnie został powołany do 29. Zapasowego Batalionu Saperów armii pruskiej. Jego żołnierską służbę zakłóciła wojna na froncie zachodnim, gdzie został ranny 27 lipca 1918 w lewą dłoń pod Verdun. Po powrocie do Poznania, włączył się w zbrojne działania powstania wielkopolskiego, dołączając do Grupy Komendy Miasta, którą dowodził Stanisław Nogaj.

27 stycznia 1919 ochotniczo wstąpił do 1. kompanii I Batalionu Saperów Wielkopolskich. Brał udział w walce na froncie północnym, uczestnicząc między innymi w bitwie pod Rynarzewem, gdzie granat zniszczył jego karabin. Jego heroiczne działania zostały uhonorowane medalem Virtuti Militari V klasy. Po wyleczeniu ran brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Z wojskowych obowiązków został zwolniony 10 lipca 1921 w stopniu kaprala.

W obliczu wysokiego bezrobocia w Polsce, Ignacy zdecydował się na wyjazd do pracy we Francji, gdzie przebywał aż do 1927 roku, kiedy to wrócił do Poznania. W stolicy Wielkopolski podjął zatrudnienie w Miejskich Zakładach Siły Światła i Wody. Niestety, w 1939 roku wraz z rodziną został wysiedlony przez niemieckich okupantów do obozu przesiedleńczego na Głównej. Na szczęście 18 listopada 1939, dzięki interwencji byłego pracodawcy, wrócił na swoje dawniej zajęcie.

Jego dom na Starołęce, znajdujący się przy ulicy Starołęckiej 33, został skradziony przez okupacyjne władze niemieckie. Rodzina znalazła schronienie u znajomych na ulicy Starołęckiej 47. Ignacy Wiśniewski był również ofiarą brutalnych przesłuchań w Domu Żołnierza, gdzie był traktowany z podejrzliwością za sprawą rozmowy telefonicznej z dyrektorem swojego zakładu pracy, w której ujawnili się obawy przed okupantem.

Po wyzwoleniu Poznania kontynuował pracę w Miejskich Zakładach Siły Światła i Wody. Później pracował w Prezydium Rady Narodowej Poznania, a od 1950 roku w Miejskim Przedsiębiorstwie Zieleni. Dodatkowo pełnił rolę ławnika w poznańskim Sądzie Ubezpieczeń Społecznych oraz opiekuna społecznego na Nowym Mieście. W dniu 30 kwietnia 1963 roku przeszedł na zasłużoną emeryturę. W 1972 roku, za jego zasługi w powstaniu wielkopolskim, nadano mu tytuł porucznika.

Ignacy Roman Wiśniewski odszedł z tego świata i został pochowany na cmentarzu parafialnym św. Antoniego Padewskiego na Starołęce w Poznaniu, gdzie spoczywa jako bohater.

Rodzina

Ignacy Roman Wiśniewski miał małżeństwo z Wandą, która z domu nosiła nazwisko Ławniczak. Wspólnie wychowali dwójkę dzieci: Zbigniewa, urodzonego w 1924 roku, oraz Jana, którego narodziny miały miejsce w 1936 roku.

Odznaczenia

Ignacy Roman Wiśniewski, będąc osobą o wyróżniającej się służbie, получил множество znaczących odznaczeń. Wśród nich można wymienić:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari V klasy (nr 5532),
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921,
• Wielkopolski Krzyż Powstańczy,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Odznakę Honorową za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego,
• Srebrną Odznakę Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej.

---

Oceń: Ignacy Roman Wiśniewski

---