Marek Idziński

Wojsko i służby mundurowe

Marek Idziński, znany również pod imieniem Marian Antoni Szymon Idziński, to postać, która zapewne przyciąga uwagę wielu miłośników polskiej kultury. Urodził się 24 maja 1913 roku w Poznaniu, a swoje życie zakończył 19 marca 1995 roku we Wrocławiu. Był nie tylko utalentowanym aktorem teatralnym i filmowym, ale również oficerem artylerii w Wojsku Polskim.

Jego kariera artystyczna oraz żołnierska pozostawiły znaczący ślad w polskiej historii, a jego osiągnięcia zasługują na szczegółowe przedstawienie.

Życiorys

Urodziny Marka Idzińskiego miały miejsce w rodzinie Kazimierza, który przyszedł na świat w 1869 roku oraz Marii z Grzeszkowiaków, urodzonej w 1875 roku. W swoich młodzieńczych latach spędził czas w Poznaniu i Krotoszynie. Jego młodzieńcze zainteresowania skłoniły go do zaangażowania w harcerstwo, w którym był aktywnym członkiem Chorągwi Wielkopolskiej ZHP. Po pomyślnym zdaniu matury, z ochotą zgłosił się do służby wojskowej, której część odbył w Wołyńskiej Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii w Włodzimierzu, kończąc IX kurs w latach 1934-1935, a także w 7 dywizjonie artylerii konnej z siedzibą w Poznaniu. Po tym doświadczeniu, odnotował zwolnienie do rezerwy w 1935 roku, osiągając rangę kaprala podchorążego.

W kolejnych latach jego edukacyjna ścieżka prowadziła na Uniwersytet Poznański, gdzie kształcił się w zakresie polonistyki. Zaledwie rok później, w 1938 roku, awansował na podporucznika rezerwy, uzyskując 253. lokatę w korpusie oficerów artylerii, z datą starszeństwa przypadającą na 1 stycznia 1938 roku. W czasie wojny obronnej w 1939 roku, pełnił funkcję dowódcy II plutonu w 2 baterii 7 dywizjonu artylerii konnej, wchodząc w skład Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. Brał udział w zaciętych walkach, m.in. w rejonie Radzewa, a także w decydującej bitwie nad Bzurą oraz obronie Warszawy. Po wojennym chaosie i kapitulacji stolicy, znalazł się w niewoli, z której zdołał uciec. W trakcie II wojny światowej był również zaangażowany w działalność konspiracyjną.

Po zakończeniu wojny, Marek był jednym z pionierów Wrocławia, dokumentując na fotografiach zniszczenia po wojennego miasta. Po powrocie do Poznania, zajął się pracą jako konferansjer w Filharmonii Poznańskiej, a także jako lektor w rozgłośni Polskiego Radia oraz w Państwowej Organizacji Imprez Artystycznych „Artos” w latach 1953-1955. W latach 1955–1958 występował na deskach Teatru Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze. W następnych latach działał w wielu zespołach teatralnych, w tym Teatrze Popularnym w Grudziądzu (1958-1959), Bałtyckim Teatrze Dramatycznym w Koszalinie (1959-1960) oraz Teatrze im. Juliusza Osterwy w Lublinie (1960-1967).

W 1961 roku, z sukcesem zdał eksternistyczny egzamin aktorski. Jego talent i praca artystyczna zostały dostrzegane, a w 1965 roku zdobył wyróżnienie za rolę Gotarda Pszonkina w przedstawieniu „Aktor” autorstwa Cypriana Kamila Norwida, na II Telewizyjnym Festiwalu Teatrów Dramatycznych. Od 1968 roku grał w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu, gdzie pracował nieprzerwanie aż do przejścia na emeryturę w 1978 roku. W ciągu lat 1958-1980 wystąpił w różnych audycjach Teatru Polskiego Radia, wzbogacając polską kulturę teatralną.

Idziński był również pasjonatem, kolekcjonerem broni oraz militariów, a jego zainteresowania artystyczne obejmowały fotografię, malarstwo oraz poezję. Jego życie prywatne również było pełne ważnych zdarzeń – był dwukrotnie żonaty, a jego drugą małżonką była aktorka Wanda Węsław-Idzińska, która żyła w latach 1925-2004. Marek Idziński odszedł na wieczność, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na Cmentarzu Grabiszyńskim we Wrocławiu.

Ordery i odznaczenia

Oto lista odznaczeń i orderów, które otrzymał Marek Idziński. Można w niej znaleźć prestiżowe wyróżnienia, świadczące o jego zasługach oraz zaangażowaniu. Poniżej przedstawiam szczegółowy wykaz:

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”,
  • Medal za Warszawę 1939–1945,
  • Medal Zwycięstwa i Wolności 1945,
  • Medal 10-lecia Polski Ludowej,
  • Medal 30-lecia Polski Ludowej.

Filmografia

Oto wybrane pozycje filmograficzne Marka Idzińskiego, które ukazują jego różnorodne role i osiągnięcia w branży filmowej.

  • Wilczy bilet (1964) – dyrektor Karol Binowski,
  • Zasieki (1973),
  • Wśród nocnej ciszy (1978) – wywiadowca,
  • Test pilota Pirxa (1978) – członek trybunału,
  • …Gdziekolwiek jesteś panie prezydencie… (1978),
  • Wściekły (1979) – kioskarz w Krakowie,
  • Strachy (1979) – redaktor,
  • Wolny strzelec (1981),
  • Wyjście awaryjne (1982) – gość na weselu,
  • Szkoda twoich łez (1983) – mężczyzna w restauracji,
  • Dzień kolibra (1983) – instruktor modelarski w szkole,
  • Trapez (1984) – pracownik garbarni (odc. 2, 4),
  • Jak się pozbyć czarnego kota (1984) – myśliwy z Ameryki,
  • Temida (1987) – odc. „Powrót po śmierć”,
  • Dom Sary (1985) – profesor,
  • Na kłopoty… Bednarski (1986) – pan Stanisław, klient „Profesora” (odc. 7),
  • Czarny wąwóz (1989).

Oceń: Marek Idziński

★★★★★
Średnia ocena:4.73 Liczba ocen:19