Plac Bernardyński w Poznaniu

Historia placu sięga XV wieku, kiedy to zaczęto kształtować jego przestrzeń z myślą o zespolu klasztornym Bernardynów, który obecnie jest znany jako klasztor Franciszkanów. Południowa pierzeja zaczęła formować się na przełomie XVI i XVII wieku, gdy zrealizowano zespół klasztorny bernardynek. W latach 1804-1805 cała przestrzeń została uregulowana, zgodnie z projektem Ferdynanda Triesta, co obejmowało również regulacje w innych częściach śródmieścia.

Kolejnym krokiem w procesie urbanizacji było uporządkowanie ulicy Garbary, która do 1823 roku była krętą drogą, oraz wytyczenie ul. Długiej, oferującej nową perspektywę widokową na kościół Bernardynów. Proces ten został zakończony zrealizowaniem budynków takich jak Liceum Marii Magdaleny oraz zespołu mieszkaniowego projektu Ludwika Frankiewicza w latach 1900-1902. Dodatkowo, w latach 1938-1939 zrealizowano arterię średnicową, która połączyła centrum miasta z Garbarami, a projekt wynikał z planów Mariana Spychalskiego.

Historię placu wzbogacają również wydarzenia społeczne. W 1891 roku miejsce to stało się tłem dla pierwszego w Poznaniu pochodów pierwszomajowego, zorganizowanego przez socjalistów, w którym uczestniczyło około 120 osób. Warto dodać, że na placu powstała również pierwsza w mieście sala gimnastyczna, czyniąc go istotnym punktem w lokalnym życiu społecznym. Nie można zapomnieć o kamienicy na rogu, gdzie w latach 1896-1897 mieszkał znany społecznik Marcin Kasprzak.