Bonin (Poznań)

Dzielnice

Bonin to interesująca część osiedla Winiary, znajdująca się w północno-zachodniej strefie Poznania. Choć dziś często traktowana jest jako odrębna jednostka osadnicza, jej historia pozostaje ściśle związana z otaczającym regionem. Warto zaznaczyć, że ulica Bonin, zanim przyjęła swoją obecną nazwę, nosiła dawniej miano Podgórna. Zmiana ta miała miejsce w 1925 roku, kiedy to obszary Winiar i Bonina zostały włączone do granic administracyjnych Poznania, a wkrótce po tym, w 1926 roku, nadano im nową, dzisiejszą nazwę.

Obszar

Obszar Bonina można określić jako teren, który rozciąga się wzdłuż ważnych punktów geograficznych w Poznaniu. Jego granice obejmują miejsce ulokowane między Trasą Niestachowską, która stanowi zachodnią granicę, a doliną Wierzbaka, znajdującą się na północy.

Na wschodzie graniczący odcinek obejmuje ulię Winiarską oraz linię tramwajową przy Piątkowskiej. Z kolei od południowej strony Bonin ogranicza ulica Szydłowska.

W wyniku tych warunków, obszar Bonina sąsiaduje z Winiarami na północnej i wschodniej części, natomiast z Sołaczem na południu oraz Golęcinem na zachodzie, tworząc malowniczy fragment Poznania.

Historia

Folwark Bonin został zakupiony przez miasto w 1549 roku, w okresie, gdy jego lokalizacja znajdowała się na Wzgórzu Winiarskim. W 1819 roku zamieszkiwało go 84 mieszkańców. Z kolei w 1830 roku pruskie władze postanowiły przenieść Winiary oraz Bonin w obecne miejsce. Decyzja ta została podjęta z uwagi na budowę cytadeli na Wzgórzu Winiarskim.

Przed Powszechną Wystawą Krajową w 1929 roku na terenie Bonina utworzono schronisko turystyczne dla wycieczek odwiedzających Poznań. Po zakończeniu PWK instytucja ta została przekształcona w szkołę, która funkcjonuje do dzisiaj przy ulicy Widnej. W latach 70. XX wieku na Boninie zrealizowano budowę wielokondygnacyjnych bloków mieszkalnych, zarówno w postaci punktowców, jak i tzw. desek. Do przełomu XX i XXI wieku osiedle to zostało dodatkowo zagęszczone poprzez wzniesienie apartamentowca.

W obszarze Bonina znajdują się także domy jednorodzinne, ulokowane przy ulicach takich jak: Prześwit, Szydłowska, Lazurowa czy Błękitna. W tej części miasta działalność przemysłowa ani większy biznes nie są obecne.

Osobą znaną z Bonina jest Stanisław Kudliński (1915–2010), właściciel miejscowego zakładu kowalskiego, który zajmował się kowalstwem artystycznym. Jego firma dostarczała m.in. kraty do wot, gabloty ogłoszeń, lampy, płoty oraz drzwiczki do winiarskiego kościoła św. Stanisława Kostki. W czasie II wojny światowej angażował się w działalność podziemną, co doprowadziło go do obozu koncentracyjnego w Mauthausen. Po wojnie wrócił do Poznania na rowerze, który po jego śmierci w 2010 roku został przekazany do muzeum obozowego jako eksponat.

Współcześnie

Na Boninie działają dwa główne ośrodki handlowe oraz różnorodne mniejsze sklepy, które zaspokajają potrzeby mieszkańców i odwiedzających. W tej okolicy znajduje się również szkoła, co świadczy o rozwoju lokalnej społeczności.

Warunki komunikacyjne poprawia MPK Poznań, które obsługuje przystanek tramwajowy Bonin. Linia 11 kursuje w kierunku Piątkowskiej, co ułatwia mieszkańcom szybki dostęp do innych części Poznania.

Ważnym elementem infrastruktury jest także kładka dla pieszych nad ulicą Witosa, która sprzyja bezpieczeństwu i komfortowi pieszych.

Niestety, liczna i chaotyczna zabudowa garażowa, zlokalizowana w dolinie Wierzbaka, ma zdecydowanie negatywny wpływ na krajobraz okolicy, co jest źródłem obaw o degradację tego terenu.

Toponimia

Nazewnictwo ulic w Boninie odzwierciedla różnorodne i interesujące podejście do toponimii tej okolicy. W szczególności można dostrzec, że wiele z nich wywodzi się z nazw kolorów oraz zjawisk optycznych, co dodaje unikalnego charakteru tej przestrzeni.

Na przykład, można wymienić takie ulice jak: Turkusowa, Lazurowa, Widna, Prześwit oraz Błękitna, które korzystają z pięknych odcieni barw, tworząc spójny i kolorowy system nazywania.

Warto także zauważyć, że wśród aktualnych nazw ulic znajdują się także odniesienia do historycznego nazewnictwa, które istniało przed rozbudową osiedli. Przykłady takich ulic to Bonin oraz Kowalska, które zachowały swoje tradycyjne brzmienie na przestrzeni lat.

Ważniejsze miejsca

W Poznaniu znajduje się Instytut Technologii Drewna, który jest nie tylko członkiem IUFRO, ale również istotnym ośrodkiem badawczym. Przy tej instytucji umiejscowiono dwa pomniki, które zostały wzniesione ku czci znaczących postaci związanych z nauką i leśnictwem. Pierwszym z nich jest profil dr Mikołaj Kwinichidze (1889–1968), wybitny gleboznawca, który był związany z Uniwersytetem Przyrodniczym w Poznaniu.

Drugim uhonorowanym jest prof. dr Feliksa Terlikowski (1919–1951), który był założycielem Katedry Gleboznawstwa na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. Oba pomniki zostały odsłonięte w 1985 roku, w wyniku inicjatywy senatu oraz rektoratu UP, co świadczy o ich znaczeniu w historii polskiej gleboznawstwa i leśnictwa.

Przypisy

  1. EwaE. Burchard EwaE., KatarzynaK. Stelmachowska KatarzynaK., Winiary jakie pamiętamy... Dawny Poznań i jego mieszkańcy w fotografiach i wspomnieniach, Poznań: Wagros, 2014, s. 93, ISBN 978-83-63685-34-8.
  2. EwaE. Burchard EwaE., KatarzynaK. Stelmachowska KatarzynaK., Winiary jakie pamiętamy... Dawny Poznań i jego mieszkańcy w fotografiach i wspomnieniach, Poznań: Wagros, 2014, s. 92, ISBN 978-83-63685-34-8.
  3. red. Jerzy Topolski, Dzieje Poznania, tom 2, PWN, Warszawa-Poznań, 1994, s. 222, ISBN 83-01-08194-5.
  4. red. Jerzy Topolski, Dzieje Poznania, tom 1, PWN, Warszawa-Poznań, 1988, s. 473, ISBN 83-01-08194-5.

Oceń: Bonin (Poznań)

★★★★★
Średnia ocena:4.52 Liczba ocen:14