VII Liceum Ogólnokształcące im. Dąbrówki w Poznaniu

---

Założenie i początki szkoły (1919)

W 1919 roku historia VII Liceum Ogólnokształcącego im. Dąbrówki w Poznaniu nabrała nowego wymiaru. Kiedy po zakończeniu I wojny światowej rzeczywistą kontrolę w Poznaniu przejęła Naczelna Rada Ludowa, wszelkie istniejące żeńskie szkoły średnie, znane jako tzw. Höhere Mädchenschule, miały całkowicie niemiecki charakter. Na tle tych instytucji, w mijających początkach roku 1919, w najbardziej renomowanej z nich – Luisenschule – nasilił się konflikt pomiędzy niemiecką kadrą a delegatem Naczelnej Rady Ludowej, Marią Swinarską, której zadaniem było wprowadzenie nauczania w języku polskim. Okoliczności tego sporu nie są do końca jasne, jednak zmiany były nieuchronne.

W maju 1919 roku, Prowincjonalne Kolegium Szkolne podjęło decyzję o zerwaniu z germanizującą tradycją szkoły. W wyniku tej decyzji, w nieprzejrzystych okolicznościach, Dąbrówka została przyjęta jako nowa patronka szkoły, co miało nawiązać do patriotycznych, wielkopolskich oraz antyniemieckich tradycji. W tym samym roku instytucję przekształcono w Państwową Uczelnię Żeńską Dąbrówki, a jaśniejsze kierunki w nowej rzeczywistości zaczęły wyłaniać się coraz bardziej. Wówczas zdecydowana większość kadry niemieckiej opuściła placówkę, zostając częściowo zastąpiona przez nauczycieli polskich. Dyrektorem szkoły, w ówczesnej terminologii nazywanej przełożoną, została Maria Swinarska.

Inauguracja nowej instytucji podkreślała tak naprawdę nowy rozdział w historii szkolnictwa, a nie jego kontynuację. Po ceremonii, w której wzięły udział uczennice szkoły, odbył się przemarsz na Maltę, gdzie miało miejsce sypanie Kopca Wolności. Jeszcze wiosną 1919 roku, w dokumentacji szkolnej przestarzały język niemiecki został w pełni zastąpiony językiem polskim.

Uczelnia Dąbrówki przejęła obszerny kompleks budynków od Luisenschule, usytuowany po zachodniej stronie ulicy Młyńskiej. Na ten kompleks składały się budynki frontowy oraz dwa poprzeczne, nazywane „południowym” i „północnym”, a przestrzeń między nimi była wykorzystywana m.in. do ćwiczeń fizycznych. Gmachy, mimo braku elektryczności i ogrzewania, były w dobrym stanie technicznym, co sprzyjało ich użytkowaniu. Zatrudnienie w nowej szkole szybko się uzupełniło, gdyż na koniec 1919 roku wśród 35 nauczycieli było już 24 Polaków.

Co ważne, placówka zachowała swoim profilem charakter żeński, wśród uczennic były takie, które zaczynały naukę jeszcze w Luisenschule, a kończyły już w Dąbrówce. Warto zaznaczyć, że informacje dotyczące skali rekrutacji są niejednoznaczne; według różnych źródeł liczba dziewcząt wahała się od 538 do 1057, co spowodowało ogromny napływ kandydatek. W roku 1919, w odpowiedzi na ten rozwój, powstała druga żeńska szkoła średnia na Łazarzu, do której skierowano część przyjętych uczennic.

_
Maria Swinarska (1880–1963)
Wywodziła się z rodziny ziemiańskiej, była wychowanką Urszulanek. Zaczynała swoją karierę nauczycielską w poznańskiej pensji prowadzonej przez Anastazję Warnka. Studiowała pedagogikę we Wrocławiu, jednak po powrocie do Poznania nie mogła znaleźć zatrudnienia i uczyła w szkołach dolnośląskich oraz w Berlinie. Była pierwszą dyrektorką Dąbrówki, z tego stanowiska zrezygnowała w 1933 roku. W czasie II wojny światowej angażowała się w tajne nauczanie i pozostawała w kontakcie z szkołą aż do końca lat 50.

Niejasny jest również skład etniczny uczennic w początkowym okresie; według niektórych źródeł Niemki były w mniejszości, a według innych przeważały. Żadne źródło nie odnosi się do Żydówek, które tradycyjnie stanowiły znaczną część uczennic Luisenschule. W szkole utworzono nieco ponad 30 oddziałów, z których około 2/3 korzystało z polskiego języka wykładowego, a 1/3 z niemieckiego.

Początkowo w Dąbrówce nauczanie odbywało się na podstawie różnych programów, co zgodnie z niektórymi informacjami, sugerowało istnienie de facto pięciu różnych, współistniejących form kształcenia: gimnazjum, liceum, wyższe liceum (seminarium dla przyszłych nauczycielek), szkoła ćwiczeń oraz tzw. szkoła gospodarcza, której zasady były niejasne. Niestety, żadne źródła nie dostarczają informacji na temat wieku uczennic; ze względu na różnorodność programów nauczania, w ławach Dąbrówki mogły zasiadać zarówno starsze dziewczynki, jak i dorosłe panny.

Uczelnia Dąbrówki (1919–1939)

W okresie międzywojennym Dąbrówka wyróżniała się na tle innych szkół, będąc jedną z dwóch publicznych żeńskich szkół średnich w Poznaniu, przy tym ciesząc się wielkim prestiżem. Warto zaznaczyć, że placówka ta całkowicie oddana była polskiemu dziedzictwu kulturowemu i ideowym wartościom; z archiwalnych materiałów nie wynika, aby w szkole funkcjonowały klasy niemieckojęzyczne, które zniknęły już na początku lat dwudziestych. Z biegiem lat, w materiałach edukacyjnych język niemiecki ustępował miejsca polskiemu, co potwierdza dopełniającą symbolikę etniczną i narodową szkoły. Co więcej, cała placówka miała rzymskokatolicki charakter, nie odnotowuje się żadnej obecności przedstawicieli innych wyznań, co stanowiło ważny element jej tożsamości.

Na koniec lat dwudziestych liczba uczennic wynosiła około 800, jednak po utworzeniu w 1929 roku nowej filii, która przekształciła się w Państwowe Gimnazjum Żeńskie im. Klaudyny Potockiej, liczba ta mogła się nieco zmniejszyć. W trakcie międzywojnia kluczowe zmiany dotyczyły programu nauczania. Ujednolicony program, choć przez pierwszą dekadę wciąż podlegał modyfikacjom, wprowadzał nowe wymagania i zmiany strukturalne. W roku szkolnym 1920/21 skrócono kurs seminaryjny, co znacząco wpłynęło na tradycyjny model nauczania. Lata 30. przyniosły z kolei całkowitą likwidację kursów przygotowujących nauczycielki oraz dziesięcioletniego program liceum.

Na miejsce tych zmian, dominującą formą edukacji stało się gimnazjum, które z biegiem lat również przeszło istotne przekształcenia, co culminowało w likwidacji programu gimnazjum realnego na początku lat 30. Od tego momentu Dąbrówka stała się głównie gimnazjum humanistycznym, bogatym w kursy językowe. W okresie po formalnym wyodrębnieniu Gimnazjum Klaudyny Potockiej, Dąbrówka przyjęła typowy profil szkoły humanistycznej, co miało się wpływać na wizerunek oraz preferencje uczennic. Wykształcenie w Dąbrówce wiązało się z wymogiem zdania egzaminu wstępnego oraz opłatą czesnego w wysokości 110 zł rocznie. Uczennice nosiły czarne mundurki z beretami i białymi wyłogami, co podkreślało ich kulturalny oraz społeczny status, często pochodząc z rodzin średniej burżuazji.

Dąbrówka była także znaczącym miejscem życia społecznego, z dwoma drużynami harcerskimi i Sodalicją Mariańską, co wpływało na społeczność szkolną. Warto również podkreślić, że w roku 1928, budynki szkół przeszły gruntowny remont i zostały w pełni zelektryfikowane. W tym czasie w szkole powstała jedna z większych w Poznaniu aul, która łączyła funkcję wykładową oraz kapliczną. Od 1930 roku placówka posiadała sztandar z dewizą: „Gorejącą wiarą i głęboką wiedzą budujemy lepsze, jasne jutro”, co hipotecznie odzwierciedlało jej misję. W tym samym roku zorganizowano pierwszy Zjazd Dąbrówczański, co dodatkowo wzmocniło jej pozycję w szkolnictwie. Dąbrówka dążyła do stania się kontynuatorką tradycji Luisenschule z okazji jej stulecia, starając się o podniesienie autorytetu szkoły.

W 1933 roku szkoła przejęła ośrodek w Czernicach, w Puszczy Zielonce, co umożliwiało organizowanie licznych wycieczek, pełniąc tym samym rolę ważnego ośrodka edukacyjnego. Niestety, sytuacja zmieniła się drastycznie po zajęciu Poznania przez Niemców; w budynkach szkolnych pierwotnie znalazł schronienie Wehrmacht, a następnie zorganizowano tam kobiecą organizację Frauendienst.

_
Irena Bobowska (1920–1942)
wywodziła się z rodziny wojskowej. Po przejściu w dzieciństwie na chorobę Heine-Medina poruszała się na wózku. Od 1928 roku była uczennicą w Dąbrówce, aktywnie uczestnicząc w działalności charytatywnej i edukacyjnej. W okresie okupacji działała w konspiracji, gdzie zajmowała się m.in. pracą redakcyjną, kolportażem oraz logistyką. Aresztowana w 1940 roku, przeszła brutalne śledztwo; w więzieniu we Wronkach, po zabraniu jej wózka, poruszała się czołgając. Została ścięta w Berlinie w 1942 roku.

Żeńska szkoła w Polsce Ludowej (1945–1967)

Wojna przyniosła Dąbrówce ogromne straty; 11 uczennic zginęło z rąk niemieckich okupantów. Jeszcze zanim upadła Cytadela, grupa zaangażowanych nauczycielek podniosła wśród formujących się władz polskich kwestie dotyczące odbudowy szkoły. Niestety, wkrótce potem, wskutek toczących się walk, budynki przy Młyńskiej zostały niemal całkowicie zniszczone. Próba przejęcia pałacyku, usytuowanego na dawnej posesji ludwicjańskiej, również zakończyła się niepowodzeniem. Przez krótki czas szkoła funkcjonowała wspólnie z liceum Potockiej, a rekrutację prowadzono w budynku Izby Przemysłowo-Handlowej na Mickiewicza 30. Pomimo wcześniejszych obietnic, budynek ten przypadł innym instytucjom.

W roku szkolnym 1945/46 uczono w budynku Państwowego Liceum Pedagogicznego na Mylnej 5 oraz w Liceum gen. Zamoyskiej na Placu Matejki 56. Następnie, przez kolejne dwa lata, zajmowano dawny Colegium Marianum na Różanej 17, które ostatecznie przekazano szkole podstawowej. W roku 1948/49 Dąbrówka zaczęła działać w budynkach na Placu Bernardyńskim, po likwidacji zajęć w ramach politycznych represji w Marynce; użycie dwóch rywalizujących szkół do celów propagandowych stało się majstersztykiem władzy.

Pomimo trudności, Dąbrówka szybko odzyskała swoje przedwojenne znaczenie organizacyjne. W roku 1946 uczyło się w niej już 730 dziewcząt. W początkowych latach nauka opierała się na różnych kursach gimnazjalnych i licealnych, a w murach szkoły spotykały się uczennice w wieku od 11 do 28 lat. Proces ujednolicania nauczania zakończono w 1948 roku, kiedy to placówka przekształciła się z Państwowego Gimnazjum i Liceum Żeńskiego w Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Licealnego. W klasach VIII-XI prowadzono powszechny program ogólnokształcący. Jednakże narastająca presja polityczna, która przejawiała się w obrzędowości, modyfikacjach programowych, powstawaniu nowych organizacji oraz zmianach kadrowych, zmieniła charakter szkoły.

Niezrozumiałe było, na ile placówka spełniała oczekiwania władz; opublikowane informacje mówiły z jednej strony o niezadowalających wynikach wizytacji oraz działalności organizacji konspiracyjnych, z drugiej natomiast o nagrodach ministerialnych. Kulminacyjny moment nowej polityki przypadł na lata po 1953 roku, kiedy szkoła została przemianowana na VII Liceum Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. Po roku 1956 presja ideologiczna nieco zelżała, co skutkowało powrotem harcerstwa oraz nauki religii, a już w roku 1957 Dąbrówka wróciła do swojego tradycyjnego nazewnictwa. Niemniej jednak, pod koniec lat 50. kontrola ideowa wzrosła; w 1959 roku szkoła wstąpiła do Towarzystwa Szkół Świeckich, a w 1960 roku zlikwidowano działalność ZHP i ponownie ograniczono naukę religii.

_
Janina Kamińska (1903–1996)
Urodziła się w rodzinie urzędniczej. Od 1920 roku była uczennicą w Dąbrówce, a od 1927 roku pracowała jako nauczycielka. W czasach okupacji spędziła 2 lata w więzieniu we Wronkach. W 1945 roku była kluczową postacią w odbudowie szkoły, pełniąc rolę dyrektorki; kontynuowała tradycję dąbrówczańską, co doprowadziło do konfliktu z władzami. Po zdymisjonowaniu podjęła pracę w III LO. Była członkiem III Zakonu świeckiego św. Dominika, a w latach 1971–1983 pełniła funkcję przełożonej laikatu dominikańskiego w Polsce. Nigdy się nie wyszła za mąż.

Początek lat 60. przyniósł okres szczytu demograficznego w Dąbrówce; liczba uczennic przekroczyła 1000, a grono nauczycielskie wzrosło do 150. W roku 1965 przeprowadzono kapitalny remont budynku; centralne ogrzewanie zastąpiło piece kaflowe, wymieniono parkiety oraz instalację elektryczną, co zaowocowało m.in. wprowadzeniem elektrycznego dzwonka zamiast ręcznego woźnego. Wprowadzono również stołówkę, choć obiady nadal dowożono z zewnątrz. Połowa lat 60. to ostatni okres, w którym szkoła zachowała swój prestiż; znajdująca się w centralnej części miasta, będąca najstarszą w Poznaniu, chętnie przyjmowała delegacje krajowe i zagraniczne, a uczennice reprezentowały poznańskie placówki podczas lokalnych uroczystości.

Szkoła typowa: Liceum Ogólnokształcące (1967–1994)

W 1967 roku szkoła przeszła znaczące zmiany w wyniku ogólnokrajowej reformy edukacyjnej. Pierwszą z nich było odejście od dotychczasowego modelu klas VIII-XI, który funkcjonował w licealnym etapie edukacji, oraz wprowadzenie nowego systemu Liceum Ogólnokształcącego obejmującego klasy I-IV. Drugą zmianą była likwidacja szkół żeńskich, co wprowadziło do Dąbrówki formułę koedukacyjną; uczniowie przyjęci w roku szkolnym 1967/68 zaczęli być znani jako „Mieszkowie”. To przekształcenie miało dalekosiężne skutki, zwłaszcza że chłopcy szybko zaczęli dominować w szkole zarówno w nauce, jak i sporcie, co było widoczne w osiągnięciach na międzyszkolnych zawodach.

Dodatkowo, w 1968 roku w holu szkoły stanęło popiersie Kasprowicza. W związku z nowym profilem szkoły, jej sztandar został wycofany, a przez pewien czas nie używano żadnego. Dopiero w 1973 roku, w ceremonii przywrócenia tradycji, nadano szkole nowy sztandar, przyjmując również nowy hymn z refrenem „Dąbrówko nasza wiecznie trwaj”.

W roku 1972 w prawym skrzydle budynku szkoły doszło do pożaru, który naruszył strukturę gmachu. Skutki tego incydentu były dla szkoły drastyczne i trwają do dziś. Ze względu na brak możliwości przeprowadzania szybkich remontów, budynek poddano prowizorycznym naprawom, co spowodowało, że niektóre pomieszczenia, jak aula, wyłączono z użytku. Te wydarzenia wprowadziły spore zamieszanie w organizacji nauki oraz zwiększyły presję lokalową; w związku z tym zaczęto rozważać przeniesienie szkoły do nowej lokalizacji.

Od połowy lat 70. pojawiły się konkretne plany przeniesienia na Ratajach, gdzie w porozumieniu z dyrekcją zainicjowano budowę nowego kompleksu szkolnego na Osiedlu Rzeczypospolitej. Jednak w 1978 roku budynki te zostały przekazane nowo utworzonemu Liceum im. Przemysła II. Wznowiono zatem projekt przeprowadzki na Jeżyce, do budynku przy ulicy Norwida, jednak ostatecznie z ulicy Żeromskiego przeniosła się Szkoła Podstawowa nr 23, a Dąbrówka uzyskała jej lokalizację, rozpoczynając nowy rok w 1979/80.

W następnej dekadzie historię szkoły kształtowały wydarzenia odzwierciedlające szerszy kontekst historyczny Polski. W 1980 roku kadra założyła NSZZ „Solidarność”, a w 1981 roku z inicjatywy uczniów w holu z ceremonialnym zapałem zawieszono krzyż podarowany przez Jana Pawła II. Krzyż ten został zdjęty w 1982 roku i umieszczony w Izbie Pamięci, gdzie wieszano i zdejmowano kwiaty. Uczniowie byli aktywni na demonstracjach ulicznych, a niezależne harcerstwo w postaci Zielonej Szóstki odrodziło się na terenie szkoły. Wydarzenia takie jak protest uczniowski z 13 grudnia 1985 roku zakończyły się negatywnie, lecz nikt nie został wyrzucony ze szkoły, mimo trudnych spraw związanych z kontrowersyjnymi akcjami w latach kolejnych.

Pod koniec lat 80. Dąbrówka stała się centrum ruchu „Naszość”. Krzyż powrócił do holu w 1991 roku, dokonano również zmian na stanowiskach dyrektorskich. Położenie szkoły zmieniło się także w 1987 roku, kiedy to wprowadzono rozszerzony program nauczania języka niemieckiego, co otworzyło nowe możliwość współpracy ze szkołą w Berlinie Zachodnim, korzystne dla obydwu stron i stające się podstawą wzajemnej wymiany, która rozpoczęła się w 1988 roku.

Szkoła dwujęzyczna i gimnazjum (1994–2017)

W wyniku bogatych doświadczeń w zakresie nauczania języka niemieckiego, w roku szkolnym 1994/95, szkoła postanowiła wprowadzić dwujęzyczną klasę polsko-niemiecką. Było to zjawisko wyjątkowe w Poznaniu oraz w całej Wielkopolsce, zwłaszcza w porównaniu do już istniejącej w I LO im. Marcinkowskiego polsko-francuskiej klasy. Program nauczania w tym systemie był długoletni, obejmujący pięcioletni cykl edukacyjny od zerówki. W kolejnych latach intensyfikowano działalność współpracy z różnymi instytucjami związanymi z kulturą niemiecką, finansowanych przez Republikę Federalną Niemiec, co znacznie wzbogaciło ofertę edukacyjną. Dodatkowo, uczniowie zaczęli przygotowywać się do egzaminu Deutsches Sprachdiplom, który miał swoją premierę w roku szkolnym 1998/1999, a od tego czasu odbywa się on cyklicznie.

Najdłużej uczący nauczyciele
Lata	Imię i nazwisko	Przedmiot	Okres
44	Jadwiga Laskowska	Biologia	1962–2006
40	Irena Dropińska	Języki obce	1919–1939, 1945–1965
36	Regina Framska	Chemia	1970–2006
36	Wiesława Heisig	Matematyka	1971–2007
35	Krystyna Brodowska	Francuski	1972–2007
34	Gabriela Kaźmierczyk	Muzyka	1929–1939, 1945–1969
31	Zdzisława Smuszkiewicz	Polski	1962–1993
31	Stefania Pietruszanka	Języki obce	1919–1939, 1945–1956
31	Barbara Rataszewska	Fizyka	1919–1939, 1945–1956
30	Maria Paszkiewicz	Polski	1960–1990

W wyniku reformy oświatowej w 1999 roku, na bazie Dąbrówki zorganizowano gimnazjum, obok zredukowanego do 3 lat liceum, w rezultacie czego dwie placówki rozpoczęły wspólną działalność pod szyldem Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 10 przy ulicy Żeromskiego. Choć były to odrębne jednostki, to ich integracja przejawiała się w współdzieleniu rozwiązań administracyjnych i organizacyjnych, jak na przykład wspólny statut oraz Rada Pedagogiczna. W roku 2004 odbył się plebiscyt wśród uczniów, podczas którego gimnazjum przyjęło Dąbrówkę jako swojego patrona i zyskało własny sztandar. W 2002 roku powstało Stowarzyszenie Przyjaciół Szkoły im. Dąbrówki, które odtąd organizuje spotkania dla absolwentów. W 2007 roku dokonano symbolicznej zmiany dyrektora, gdyż po raz pierwszy stanowisko to obejmował mężczyzna, wyłoniony w drodze publicznego konkursu, co zakończyło era pełniona przez dziewięć kobiet. W ciągu tych lat inwestycje w szkole koncentrowały się głównie na remontach oraz modernizacji infrastruktury.

W drugiej połowie pierwszej dekady XXI wieku zarówno liceum, jak i gimnazjum konsekwentnie rozwijały swoją unikalną specyfikę, wyróżniającą je wśród innych placówek edukacyjnych w Poznaniu. Na przykład, w 2005 roku część uczniów przystąpiła do dwujęzycznej matury polsko-niemieckiej, organizowanej do czasu reformy matur w 2009 roku. W tym czasie szkoła rozpoczęła także udział w międzynarodowym programie Jugend Debattiert International, który promował kulturę niemiecką. W 2009 roku zorganizowano egzaminy Deutsches Sprachdiplom II na poziomach B2 i C1. Szkoła aktywnie uczestniczyła w programie Deutsch Wagen Tour, współorganizowanym przez takie instytucje jak Goethe-Institut oraz ambasady Niemiec. Współpraca i wymiany międzynarodowe zostały nawiązane z placówkami w Seelze, Karlstadt oraz Vreden. W 2010 roku Dąbrówka znalazła się w gronie zaledwie 26 liceów dwujęzycznych w Polsce, a także była jednym z 10 gimnazjów tego rodzaju, obok I LO w Lesznie będąc jedną z dwu polsko-niemieckich szkół w Wielkopolsce.

Współczesność

Liceum i gimnazjum współistniały do 2019 roku. W wyniku kolejnej reformy edukacji klasy gimnazjalne zaczęto likwidować od 2017 roku, a ich całkowita eliminacja nastąpiła dwa lata później. Po powrocie do formuły 4-klasowej, ta struktura jest obecnie dominująca, a od roku szkolnego 2022/23 będzie jedyną obowiązującą. Organem prowadzącym jest Miasto Poznań, podczas gdy nadzór pedagogiczny sprawuje Wielkopolski Kurator Oświaty. W połowie lat 2010. aktywa liceum wyniosły 4,63 mln zł. W zakresie ramowego programu nauczania szkoła nie pobiera opłat, co jest typowe dla placówek tego rodzaju w Polsce.

Liceum identyfikuje się jako kontynuator dziewiętnastowiecznych tradycji ludwicjańskich, a swoją historię datuje na 1830 rok, pomijając rok 1919. Taka interpretacja znajduje odzwierciedlenie w różnych publikacjach medialnych. Na etapie nauczania, kadra nauczycielska liczy około 60 osób.

Dyrektorzy szkoły
Od	Do	Imię i nazwisko
1919	1933	Maria Swinarska
1933	1934	Irena Lipska
1934	1939	Cecylia Świderkówna
1945	1948	Janina Kamińska
1948	1950	Maria Iwanicka
1950	1962	Irena Czajkowska
1962	1969	Ludmiła Swinarska
1969	1991	Zofia Dąbek
1991	2007	Elżbieta Stryjakowska
2007	–	Paweł Kozłowski

W skali roku, uczniowie Dąbrówki kończą liceum w liczbie około 135-155 osób. Na tle innych szkół w Poznaniu, Dąbrówka jest placówką średniej wielkości z około 450 uczniami. Jest to znacznie mniej niż w przypadku takich instytucji jak V LO im. Potockiej czy VI LO im. Paderewskiego, które otwierają po 8 oddziałów i przyjmują około 250 uczniów każda. W roku 2017 Dąbrówka otworzyła 5 oddziałów, oferujących całkowitą liczbę 155 miejsc, z profilami medialnym, biologiczno-chemicznym, ekonomicznym, politechnicznym oraz dwujęzycznym. Profil dwujęzyczny dzieli się na trzy wyspecjalizowane pododdziały: matematyczno-informatyczny, biologiczno-chemiczny i humanistyczny.

W kwestii obłożenia, Dąbrówka znajduje się w średniej stawce poznańskich liceów; w roku 2017/18, miała wskaźnik 1.08 kandydata na miejsce. Dla porównania, najwyższe średnie wskaźniki obłożenia w Poznaniu wyniosły 2.28 dla II LO im. gen. Zamoyskiej, 1.83 dla VIII LO im. Mickiewicza oraz 1.54 dla VI LO im. Paderewskiego. Największy poziom konkurencji w Dąbrówce odnotowano w oddziale dwujęzycznym (1.32 kandydata na miejsce) oraz biol-chem (1.26 kandydata na miejsce).

Analizując wyniki nauczania, Dąbrówka plasuje się w średnim przedziale jakościowym. Na około 30 liceów w Poznaniu w ostatnich latach, liceum zajmowało w popularnym rankingu Perspektyw następujące miejsca: 8 (2012), 7 (2013), 12 (2014), 12 (2015), 9 (2016), 9 (2017), 10 (2018), 13 (2019), 11 (2020), 9 (2021), 8 (2022) i 7 (2023). Serwis Wasza Edukacja umiejscawiał Dąbrówkę na 10. (2017), 7. (2018), 6. (2019), 9. (2020), 6. (2021) i 7. (2022) miejscu w Poznaniu.

Od momentu rozpoczęcia likwidacji gimnazjum w 2017 roku, pozycja Dąbrówki nie jest jeszcze ustabilizowana na edukacyjnym rynku w Poznaniu. Jej unikatowy charakter wyróżnia się dzięki dwujęzycznemu profilowi oraz związanym z nim egzaminom DFD II. W roku 2017 żadne inne liceum w Wielkopolsce nie uzyskało równie dobrych wyników maturalnych z języka niemieckiego. Niestety, wyniki maturalne z pozostałych przedmiotów są znacząco gorsze w porównaniu do najlepszych szkół w mieście; przez ostatnią dekadę liceum miało tylko 5 laureatów olimpiad przedmiotowych, co w zestawieniu z 29 laureatami VIII LO im. Mickiewicza jest rezultatem niewystarczającym.

Absolwenci

VII Liceum Ogólnokształcące im. Dąbrówki w Poznaniu może poszczycić się wieloma znakomitymi absolwentami, którzy odznaczyli się w różnych dziedzinach życia społecznego, kulturalnego i naukowego. Oto niektórzy z nich:

• Irena Bobowska (1920–1942, matura ok. 1938) – ps. „Nenia”, poetka, która była zaangażowana w ruch oporu podczas II wojny światowej,
• Jarosław Drozd (ur. 1955, matura 1978) – dyplomata i urzędnik konsularny, a także pracownik naukowo-dydaktyczny,
• Małgorzata Dydek (1974–2011, matura 1993) – uznawana w świecie sportu jako wybitna koszykarka,
• Wanda Kaczmarek (1931–2014, matura 1950) – mikrobiolog i ekolog, która przyczyniła się do rozwoju nauki w Polsce,
• Ryszard Kaja (1962–2019, matura 1980) – malarz oraz scenograf, który w swej twórczości łączył różne style,
• Bogusława Latawiec (ur. 1939, matura 1956) – znana poetka, prozaik, krytyk literacki, redaktor oraz nauczycielka,
• Piotr Lisiewicz (ur. 1972, matura 1991) – publicysta i happener, którego teksty inspirują wielu,
• Małgorzata Musierowicz (ur. 1945, matura 1963) – popularna pisarka, znana z serii książek dla młodzieży,
• Małgorzata Bratek (ur. 1954, matura 1975) – utalentowana piosenkarka, gitarzystka i kompozytorka, związana z poezją śpiewaną oraz muzykologią.

---

Oceń: VII Liceum Ogólnokształcące im. Dąbrówki w Poznaniu

---